Τον Χρήστο Νικολόπουλο υποδέχτηκαν στο «Στούντιο 4» η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος.
«Πάντα ήμουν διστακτικός με τις τηλεοπτικές εκπομπές και παρουσίες μου αλλα επειδή είναι ένα θεμα που το γνωρίζω και είχα τι να πω και είπα το “ok”».
Τα πρώτα του βήματα
«Γεννήθηκα μουσικός, αποφάσισα ότι το κέντρο των πραγμάτων είναι στην Αθήνα και γι΄αυτό κατέβηκα από τη Βέροθα. Οι γονείς μου ήταν αγρότες, καμία σχέση με τη μουσική».
«Έκανα διάφορα επαγγέλματα, πήγα και στη σχολή για Ηλεκτρολόγος Μηχανικός».
«Υπήρχε μία παρεξήγηση τότε για τον χώρο του μπουζουκιού ότι όποιος παίζει μπουζούκι, είναι αλήτης. Μου έταζε ο πατέρας μου ότι “θα σου φτιάξω ένα κοστούμι, αν παρατήσεις το μπουζούκι”».
«Στα 14 ήταν η πρώτη μου δουλειά σε ένα κέντρο ενός χωριού και μάλιστα έγινε μία μεγάλη φασαρία. Κάποιοι μάλωναν και καίγανε μετά τις καρέκλες».
Η συνεργασία, η φιλία και η κρίση με τον Καζαντζίδη
«Η πρώτη καλή δουλειά ήταν με τον Καζαντζίδη. Πέρασα από οντισιόν, ήταν εκεί και ο Παπαϊωάννου, με το μπουζούκι του έπαιξα».
«Δεν υπήρχε κανείς να μην αγαπάει τον Καζαντζίδη. Ήταν ο θεός του λαϊκού τραγουδιού. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε ποτέ το πόσο τον αγάπησε ο κόσμος. Δεν το πίστευε, νόμιζε ότι όλοι κάτι θέλουν από αυτόν».
«Προσπαθούσα να τον πείσω και του έλεγα “μα δεν βλέπεις πόσο σε αγαπάει ο κόσμος;”. Είχε την καχυποψία με τους ανθρώπους. Ήταν πολύ επιφυλακτικός. Είχε πολλές πληγές παιδικές. Γίναμε καρδιακοί φίλοι».
«Σταμάτησα να δουλεύω μαζί του γιατί σταμάτησε από το τραγούδι».
«Τα έχω ξεχάσει όλα, τον έχω συγχωρήσει. Δεν τον πείραξα, αυτός με πείραξε. Δεν άργησα να τον συγχωρήσω γιατί είμαι από τους χαρακτήρες που ξεχνούν εύκολα».
«Οι φαν του Καζαντζίδη είναι Ταλιμπάν, ακόμα αντιμετωπίζω προβλήματα πολλά. Άμα δείτε στα σχόλια μου τα χώνουν. Σε ορισμένους απαντάω σε άλλους όχι».
«Μου κόστισε προσωπικά αλλά στις δουλειές με ωφέλησε. Κάποιοι φανατικοί με μίσησαν αλλά κάποιοι κατάλαβαν ότι είχα δίκιο και μου έδειξαν απλόχερα την αγάπη τους».
