Από μικρός ήταν τύπος που βασανίζεται ο Αντώνης Καφετζόπουλος και το εξομολογήθηκε μέσα σε μία εφ όλης της ύλης συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Στούντιο 4».
«Είμαι τύπος που βασανίζομαι από παιδί. Το μέλλον, πού είμαστε, από πού ερχόμαστε, πού πάμε. Συνδιαλέγομαι με τον θάνατο από πού μικρή ηλικία. Είναι στον άνθρωπο» είπε.
Στα 70 του νιώθει πως δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να τον κάνει να νιώσει νέος και αυτό γιατί η καθημερινότητα με τα μικροπροβλήματα υγείας είναι εκεί για να υπενθυμίζουν την πραγματικότητα.
Ένα από τα πράγματα όμως που τον κάνουν να νιώθει καλά είναι η δουλειά του.
«Στα 70 σημαίνει ότι έχεις ένα κουτί με χάπια, παίρνεις τα χάπια σου, πονάει κάνα πόδι, η μέση κοιτάς την πίεσή σου, το ζάκχαρό σου. Εγώ έχω μικροπροβλήματα που αντιμετωπίζονται με χαπάκια».
«Όταν μένω χωρίς δουλειά πάνω από 20 μέρες με πιάνει στρες και άγχος φοβερό. Είναι ωραία η δουλειά που κάνω, μ΄αρέσει να κάνω αυτή τη δουλειά και επειδή θα υπάρχει ανάγκη για ηλικιωμένος στο θέατρο».
Στη συνέχεια μίλησε για το πως ήρθε ο ίδιος κι η οικογένειά του από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα.
«Ήταν εποχή διάλυσης. Όλοι οι φίλοι μου έφευγαν. Ήταν μια γενική κατάσταση. Αφήσαμε πολύ λιγότερους πίσω. Υπήρχε ρεύμα φυγής. Κάποιους τους έδιωχναν σε 24 ώρες κι αυτοί ήταν οι μη Τούρκοι υπήκοοι… Η δική μου οικογένεια ήταν Τούρκοι υπήκοοι. Πήρα ελληνική υπηκοότητα το ’90. Δεν μας έδιναν εδώ. Φαντάζομαι το Υπουργείο Εξωτερικών ήθελε να συντηρεί πως υπάρχει μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη. Ανανέωνα κάθε χρόνο με δύο χρόνια κι είχαμε ένα χάρτινο μπλε πράγμα κι όχι την πλαστική ταυτότητα που είχατε εσείς, το οποίο ήταν άδεια παραμονής αλλοδαπού».
«Δεν ένιωσα ξένος εδώ. Με ενοχλούσε γιατί δεν είχα διαβατήριο για να ταξιδέψω… Ο πατέρας μου δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Άλλη νοοτροπία κι άλλο το πνεύμα του εμπορείου. Ήταν υπάλληλος εκεί σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων κι όταν ήρθε εδώ έκανε δουλειές του ποδαριού».
