Με αφορμή τα 16 χρόνια του ΟΚ!, το περιοδικό φιλοξένησε επώνυμους με κοινό ερώτημα τι θα συμβούλευαν τον 16χρονο εαυτό τους. Δείτε τι απάντησαν 3 γνωστά πρόσωπα της τηλεόρασης.
Δημήτρης Γκοτσόπουλος
Αυτό που θα έλεγα στον 16χρονο Δημήτρη είναι ότι το μόνο χρέος που έχει στη ζωή του είναι να αγαπήσει τον εαυτό του – κι αν το καταφέρει αυτό δεν θα χρειάζεται να φοβάται και να ανησυχεί για το οτιδήποτε. Γιατί η αγάπη και η εμπιστοσύνη στον εαυτό του είναι ο μόνος δρόμος για να ανοίξει την πόρτα των θαυμάτων. Θα τον διαβεβαίωνα δηλαδή πως ένας ολοκληρωμένος Δημήτρης είναι πιο χρήσιμος στον κόσμο από έναν μη ολοκληρωμένο Δημήτρη!
Γρηγόρης Γκουντάρας
Όλη μου η ζωή τότε ήταν ποδόσφαιρο, βόλτες και κορίτσια. Στα 16 μου ήταν εκπληκτικές οι παρέες, η διάθεση και σίγουρα οι βόλτες, είτε στα διάφορα πάρτι είτε στην πλατεία του Χαλανδρίου ή ακόμη και στην Divina στο bowling center στην Κηφισιά, όπου εκεί γίνονταν οι χοροί και τα καμάκια! Τα 16 είναι η ηλικία που βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Κακώς. Είναι η ηλικία που τα ξέρεις όλα και δεν ακούς τους γονείς σου. Αυτό το λούζομαι τώρα γιατί τα ίδια μου κάνουν και τα παιδιά μου, αν και είναι μικρότερα – τα παιδιά πια μεγαλώνουν πιο γρήγορα από ό,τι εμείς γιατί έχουν περισσότερα ερεθίσματα. Με το μυαλό που έχω τώρα, ενδεχομένως να ήμουν πιο συγκεντρωμένος στο σχολείο, αλλά δεν είναι κάτι που μετανιώνω. Σίγουρα θα έλεγα πιο πολλά «σ’ αγαπώ» στους γονείς μου γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο, απλώς τότε δεν το ξέραμε. Οι γονείς χρειάζονται φιλιά, αγκαλιές και καθημερινά «σ’ αγαπώ».
Μαρία Ηλιάκη
Αν έπρεπε να συμβουλεύσω τον 16χρονο εαυτό μου, αυτό που θα του έλεγα πρώτα είναι «να μην απογοητεύεσαι τόσο εύκολα!». Προσωπικά είχα πάντα μια τάση από μικρή να το βάζω κάτω εύκολα και να απογοητεύομαι, κάτι που αργότερα το δούλεψα και συνειδητοποίησα ότι μέσα από τις αποτυχίες μαθαίνουμε πράγματα. Οπότε θα του έλεγα «να μη φοβάσαι την αποτυχία!». Επίσης, «να μη βιάζεσαι!». Όταν είμαστε στην εφηβεία, βιαζόμαστε να κάνουμε πράγματα, βιαζόμαστε να ερωτευτούμε, να μεγαλώσουμε, να δουλέψουμε και δεν ζούμε την ηλικία μας και τις στιγμές. Νομίζω πως στα 16 μου δεν απόλαυσα όσο έπρεπε αυτή την ανεμελιά, αυτό που σου επιτρέπει να μην έχεις άγχος για κάτι. Στα 16 μου, ζούσα με τους γονείς μου, δεν δούλευα. Εκείνοι φρόντιζαν για όλα. Τότε αυτό μου φαινόταν ως καταπίεση αλλά τώρα λέω πως έπρεπε να το απολαύσω περισσότερο…
