Δώρα Χρυσικού: Δημοσίευσε το ανατριχιαστικό ημερολόγιο της μητέρας της από τα βασανιστήρια της Χούντας – «Με ζώνουν ουρλιαχτά»
Ελλάδα

Δώρα Χρυσικού: Δημοσίευσε το ανατριχιαστικό ημερολόγιο της μητέρας της από τα βασανιστήρια της Χούντας – «Με ζώνουν ουρλιαχτά»

Δώρα Χρυσικού: Δημοσίευσε το ανατριχιαστικό ημερολόγιο της μητέρας της από τα βασανιστήρια της Χούντας – «Με ζώνουν ουρλιαχτά»

Η τριτοετής στη Φαρμακευτική τότε Μέλπω Λεκατσά πρόσφερε πρώτες βοήθειες στην εξέγερση του Πολυτεχνείου σε όσους το είχαν ανάγκη

Ανήμερα της 17ης Νοεμβρίου η Δώρα Χρυσικού μοιράστηκε με όλους μας την ιστορία της μητέρας της, Μέλπως Λεκατσά, που ως φοιτήτρια στο 3ο έτος της Φαρμακευτικής την ημέρα της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου βρισκόταν στο ιατρείο της Σχολής της, προσφέροντας τις πρώτες βοήθειες σε όσους είχαν ανάγκη.

Η ηθοποιός τίμησε τις προσπάθειες της μητέρας της με ένα συγκινητικό κείμενο που δημοσίευσε στο Facebook συνοδεύοντάς και φωτογραφίες από το ημερολόγιο της μητέρας της στη φυλακή, περιτυλίγματα της σοκολάτας «ΙΟΝ» πάνω στα οποία κατέγραψε όσα έζησε πίσω από τα κάγκελα.

«Η ”Χούντα δεν μπορεί να νικήσει μια Αμαζόνα” γράφει ο George Paxinos στο μυθιστόρημα του για τη Λορένα, τη δική μας Melpo Lekatsa, τη μαμά μου. Η ζωή μας πάντα με τη στάμπα του Νοέμβρη θα είναι. 49 χρόνια κλείνουν από τότε κι εγώ ήδη 45, κι αδερφή μου στα 30 . Γιατί τους νίκησες κρινάκι μου. Και το μάρμαρο που έβλεπες στον ύπνο σου ότι γεννάς έγινε μωρό το 1977. Στα 21 φυλακή στα 24 μητέρα. Η ζωή που νίκησε το φόβο και το ξύλο. Πάντα θα νικάς. Το έμαθες από τότε που έσφιγγες τα δόντια για να μην προδώσεις τους συντρόφους σου. Κι εγώ πάντα θα μαι εκείνο το μικρό κορίτσι που κάθε 17 Νοέμβρη σε έβλεπα μυθικά πελώρια ζητώντας σου αντί για παραμύθια να μου διαβάζεις το ημερολόγιο της φυλακής πάνω σε χαρτί από ΙΩΝ αμυγδάλου, κι ας μην καταλάβαινα πολλά από λευτεριά και αγώνα. Με τα χρόνια έμαθα να σιωπώ αυτή τη μέρα, προσπαθώντας να μην ραγίσω τη θλίψη σου, κι έμαθα μέσα από σένα ο Νοέμβρης τι σημαίνει….. Θέλω να σου πω πως τίποτα από όσα έκανες δεν ήταν μάταιο κι ας μοιάζει έτσι. Νέα παιδιά θα ξεκινήσουν τους νέους αγώνες. Κάθε γενιά καλείται να δώσει τον δικό της αγώνα. Το κόκκινο σάλι σου απλώθηκε στον χρόνο , σύμβολο αγώνα και αξιοπρέπειας. Κι ο Νοέμβρης εκείνος πάντα θα βάζει φωτιά στα όνειρά μας. Θα μείνουμε όρθιοι Μάνα. Σ’ ευχαριστώ για όλα! Σ’ αγαπώ».

«”Νιώθω σπασμούς σ’ όλο μου το σώμα. Είμαι τρομερά αδύναμη. Τα πόδια μου είναι σε τραγικά χάλια. Μελανιασμένα, δεν με κρατούν ούτε να φτάσω μέχρι τις τουαλέτες. Επειδή κουράστηκαν να με σέρνουν μου έδωσαν ένα σκουριασμένο τενεκεδάκι να εξυπηρετούμαι μόνη μου. Πονάω παντού και κυρίως στο κεφάλι. Τ’ αυτιά μου βουίζουν. Σχεδόν δεν ακούω. Συγκριτικά αυτό είναι πλεονέκτημα για να μην τρελαίνομαι από τα ουρλιαχτά του πόνου και της απελπισίας που με ζώνουν. Χθες έδερναν αλύπητα τον Σπύρο τον Γεωργάτο. Αδύναμη να πράξω οτιδήποτε. Παρακαλούσα τον Θεό να του δίνει κουράγιο”» έγραφε στο ημερολόγιό της η Μέλπω Λεκατσά από τα βασανιστήρια που έζησε το 1973.