Στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» μίλησε η Έρρικα Πρεζεράκου για το πώς συνέβη το ατύχημά της το καλοκαίρι που οδήγησε σε ακρωτηριασμό μέρους του χεριού της, πώς το αντιμετώπισε και τις νομικές κινήσεις κατά του οδηγού του φουσκωτού.
«Μετά, στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, πέρασα ένα μεγάλο διάστημα σιωπής, με κλειστά κινητά και λιγοστές επαφές, που μου έκανε πολύ καλό. Ηρέμησα, συγκεντρώθηκα, έγραψα. Στις 7 Αυγούστου, λοιπόν, έγραφα για τον τραυματισμό μου στο επί κοντώ και για το πώς στη ζωή μας μερικές φορές εκδηλώνεται κάτι που έχει μια πιο βαθιά ερμηνεία.
Είχα μόλις φτάσει στην Κύθνο για διακοπές – ήταν το πρώτο πρωινό στο νησί. Ωραίος, ζεστός Αύγουστος, μπόλικος κόσμος στην παραλία της Αγίας Ειρήνης. Έγραψα λίγο, έκανα μια βουτιά. Αργά το μεσημέρι με προσκάλεσαν μαζί με την παρέα μου να πάμε για φαγητό σε μια κοντινή παραλία. Μπήκαμε στο φουσκωτό –τέσσερα άτομα ήμασταν–, καθίσαμε και ξεκινήσαμε. Δεν είχαμε βγει καλά καλά από το λιμανάκι, όταν ο οδηγός του σκάφους έκανε έναν επικίνδυνο ελιγμό 180 μοιρών. Ξαφνικά από το κάθισμά μου εκσφενδονίστηκα μέσα στη θάλασσα…
Βρέθηκα ξαφνικά κουτρουβαλώντας μέσα στο νερό και άκουσα έναν περίεργο θόρυβο – το «γκαπ» της προπέλας που έκοβε το χέρι μου. Μόνο που εγώ δεν το ήξερα τότε. Το κατάλαβα βγαίνοντας στην επιφάνεια και βλέποντας τη δεξιά παλάμη μου κομμάτια – κομμένη στη μέση, μύες, σάρκες, όλα μια ματωμένη μάζα, το μικρό μου δαχτυλάκι να κρέμεται» διηγείται.
«Ακόμα κι εγώ σοκαρίστηκα από το πόση δύναμη, πόση ψυχραιμία έδειξα. Άρχισα αμέσως να κολυμπάω προς το σκάφος με το άλλο χέρι μου, για να σωθώ. Φτάνω, με τραβούν επάνω, γυρνάμε αμέσως πίσω στο λιμάνι, με τρέχουν στο ιατρικό κέντρο. Ο αγροτικός γιατρός με το που είδε το τραύμα, χλώμιασε. Έχω μια διαύγεια απίστευτη, λειτουργώ σχεδόν σαν γιατρός στην εντατική. Τους ζητάω να μου βάλουν ορό, να βάλουν πάγο στο μικρό μου δάχτυλο μήπως και κατάφερνα να το σώσω, να τραβήξουν φωτογραφίες και να τις στείλουν στους γιατρούς του ΚΑΤ. Είχα μπει σε κατάσταση επιβίωσης» λέει.
«Η ζωή μου κρίθηκε μέσα σε ένα νανοδευτερόλεπτο. Αν όπως ανέβαινα στην επιφάνεια του νερού και βρέθηκα ακριβώς κάτω από τις προπέλες στη θέση του χεριού μου βρίσκονταν τα μαλλιά ή το κεφάλι μου, δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ να μιλάμε».
«Ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο αυτό που μου συνέβη. Θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί. Βρέθηκα κάτω από δύο προπέλες. Εστίασα στην ευγνωμοσύνη ότι είμαι ζωντανή. Νομίζω πως ψυχολογικά με βοήθησε πολύ το ότι είχα κάνει «δουλειά» με τον εαυτό μου όλα τα προηγούμενα χρόνια, οπότε, σε γενικές γραμμές, ήμουν καλά, με εξαίρεση κάποιους εφιάλτες που είχα. Έβλεπα στον ύπνο μου πως η προπέλα μού έκοβε το κεφάλι και πεταγόμουν επάνω»
Πώς είναι η κατάσταση του χεριού της;
«Το χέρι μου δεν είναι λειτουργικό ακόμα. Τους τελευταίους μήνες κάνω καθημερινά τρίωρες φυσικοθεραπείες, χειρομάλαξη, ασκήσεις σε ειδικό μηχάνημα, ενώ στο μέλλον θα χρειαστεί να υποβληθώ σε δύο τουλάχιστον χειρουργεία, επειδή, τώρα του λείπουν κάποιοι μύες. Σε άλλα δάχτυλα έχω αίσθηση αφής, σε άλλα όχι, ο αντίχειρας και ο δείκτης κλείνουν δύσκολα, δεν έχουν δύναμη και δεν μπορώ να είμαι λειτουργική στην καθημερινότητά μου.
Για παράδειγμα, δεν μπορώ να πιάσω ένα πιρούνι, να δακτυλογραφήσω, να κρατήσω το μολύβι. Κάνω προσπάθειες να μάθω να γράφω με το αριστερό. Το καλό είναι πως αν γινόταν τώρα κάστινγκ για άλλο ένα sequel των Πειρατών της Καραϊβικής, σίγουρα θα με έπαιρναν – τον γάντζο τον έχω έτοιμο! (Γελάει)»
Η μήνυση και το δικαστήριο
«Μετά το ατύχημα προχώρησα στην κατάθεση μήνυσης κατά του οδηγού του σκάφους. Στη ζωή μου μέχρι σήμερα υπήρξαν κι άλλες σοβαρές περιπτώσεις στις οποίες θα μπορούσα να έχω κινηθεί νομικά εναντίον ανθρώπων που με είχαν βλάψει και δεν το έκανα. Έλεγα πάντα “Δεν πειράζει, ας τελειώνει εδώ. Δεν είμαι εγώ Θεός για να κρίνω”.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η επιπολαιότητα του οδηγού, που θα μπορούσε να κοστίσει τη ζωή μου, όπως και η στάση του μετά, με οδήγησαν να σκεφτώ ότι οφείλω στην κοινωνία να βοηθήσω να συνειδητοποιήσει το μάθημα, για να μην κινδυνεύσουν ξανά άνθρωποι.
Εμπιστεύομαι απόλυτα την ελληνική Δικαιοσύνη και την κρίση της».
Η στήριξη του πρώην συντρόφου της
Η αθλήτρια ξεκαθαρίζει ότι δεν χώρισε με τον σύντροφό της μετά το ατύχημα.
«Με τον Τίτο (σ.σ. Καταλαγαριανάκη) ήμασταν ήδη σε φάση επαναπροσδιορισμού της σχέσης μας – ουσιαστικά ο δεσμός μας είχε λήξει μήνες πριν συμβεί το ατύχημα. Στάθηκε, ωστόσο, δίπλα μου σαν βράχος σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς μου – στο νοσοκομείο κοιμόταν δίπλα μου, σε πατώματα, πολυθρόνες, καναπέδες, με στήριξε πολύ. Συνεχίζει να με στηρίζει και παραμένουμε φίλοι και συνεργάτες. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος ο Τίτος. Τον αγαπώ πολύ».
