Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ συγκινήθηκε όταν περιέγραψε στην εκπομπή «Ελένη» την επιστροφή της στο θέατρο μετά από ενάμιση χρόνο απουσίας λόγω της πανδημίας.
«Όταν ξαναγυρίσαμε και άνοιξε το θέατρο, Ελένη, μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Γιατί ενάμιση χρόνο ήμασταν μέσα όλοι. Ζούσαμε με αυτόν τον φόβο αν θα ξαναβγούμε από τα σπίτια μας, αν θα ξαναβγούμε να δουλέψουμε, αν θα δούμε χρήματα. Και όταν ξαναβγήκαμε και τους είδα, αχ λέω ας μην ξαναγυρίσουμε σε αυτό. Ζούμε σε έναν πανικό», είπε βουρκωμένη η Κωνσταντίνα Μιχαήλ.
«Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς δεν κάνουμε όλοι ό,τι πρέπει για να συνεχίσουμε και να το περάσουμε», πρόσθεσε.
Στη συνέχεια μίλησε για τις παραστάσεις με παιδιά με αναπηρία: «Έχω μεγάλο κομμάτι αγάπης και τρυφερότητας για τους νέους. Τα παιδιά με αναπηρία μου ξυπνάνε τη μητέρα, τη θεία, τη νονά. Όταν σε αυτόν τον αγώνα της δουλειάς και του ελεύθερου επαγγέλματος μου μίλησαν για ένα κέντρο αποθεραπείας παιδιών με αναπηρία επέλεξα να το δοκιμάσω. Δεν υπάρχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες. Μιλάμε για αναπηρία. Είδα έναν υπέροχο χώρο όπου παιδιά προσπαθούσαν να βρουν τον λόγο και τα πατήματα τους. Μπήκα σε έναν νέο κόσμο με την Κιβωτό της Κοζάνης. Είναι παράδειγμα για όλους μας αυτά τα παιδιά.
Όλα τα συναισθήματα μας ξεδιπλώνονται μέσα από αυτά τα παιδιά. Είναι δύσκολο για τους γονείς, αλλά όταν υπάρχουν τέτοια ζητήματα ξεχνάμε τον εγωισμό μας γιατί υπάρχει κόσμος που μας χρειάζεται. Έγραφα έργα και ανέβαζα στη σκηνή θεατρικά για όποια από τα παιδιά μπορούσαν να παίξουν. Ήταν συγκινητικό. Η τέχνη ξυπνάει στον άνθρωπο το είναι του. Έπαιρναν αυτά τα παιδιά τεράστια αποδοχή και χαρά. Χιούμορ, ευαισθησία, τρυφερότητα, εξυπνάδα. Είναι αρετή η διαφορετικότητα. Μου διδάξανε πολλά αυτά τα παιδιά και θα τα θυμάμαι πάντα με αγάπη».
