Η Δήμητρα Κατσαφάδου φιλοξενείται στις σελίδες του ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «Νέα Σαββατοκύριακο». Η γυναίκα πίσω από τη La vie en rose μίλησε στον Νίκο Γεωργιάδη για την κατάθλιψη αλλά και αυτό που της λείπει περισσότερο.
«Με μισώ που δεν μπορώ να μπω σε καλούπι και είμαι πάντα τόσο χύμα. Όλα λάθος τα κάνω στο ερωτικό. Μαντάρα όλα!» παραδέχεται χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.
Έχεις ερωτευτεί δυνατά;
Πολύ. Ο πρώτος μου έρωτας με σημάδεψε. Με αυτό τον άνθρωπο ήμασταν ξανά μαζί μετά από πολλά χρόνια. Η μητέρα μου ευθύνεται για αυτό τον έρωτα. Τότε διάβαζα για τις Πανελλαδικές και ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του. Εκείνη λοιπόν, για να μην απογοητευτώ και παρατήσω τη μελέτη, μου έστελνε κάθε μέρα λουλούδια και αρκουδάκια και καλά από εκείνον – από τότε αν μου φέρει άντρας αρκουδάκι, θα του το πετάξω στο κεφάλι! Τα σημειώματα εκείνα έγραφαν «μη σταματάς, συνέχισε. Εγώ». Αυτό συνεχιζόταν για δύο χρόνια επειδή έδωσα δύο φορές εξετάσεις γιατί ήθελαν να περάσω στην Ιατρική – τελικά και τις δύο φορές πέρασα στο Χημικό. Να τον βλέπω έξω τον άνθρωπο και να μη μου ρίχνει βλέμμα. Και να αναρωτιέμαι «αφού με θέλει γιατί δεν μου μιλάει;». Όταν πια μπήκα στο πανεπιστήμιο, μου λέει η μάνα μου «εγώ σ’ τα έστελνα, αυτός δεν σε θέλει». Μου έμεινε ένα απωθημένο μαζί του που έπρεπε να ολοκληρωθεί. Τα φτιάξαμε για λίγο τότε και μετά ξανασμίξαμε αμέσως μετά τον γάμο μου. Όταν χωρίσαμε, είχα στενοχωρηθεί τόσο πολύ που δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι. Πάθαινα σοβαρές κρίσεις πανικού, είχα κατάθλιψη. Μπορεί να φαίνομαι δυναμική αλλά είμαι πολύ ευαίσθητη. Η κατάθλιψη είναι σαν ένα σκουλήκι που σε τρώει από μέσα σου.
Η κατάθλιψη δεν στάθηκε εμπόδιο στη δουλειά σου;
Ακριβώς το αντίθετο. Εκείνη την περίοδο είχα τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις μου. Όταν σκέφτηκα να βάλω ζωντανό μύκητα στην κρέμα, ήμουν στα πατώματα. Με έλεγαν τρελή τότε. Για αυτή την εφεύρεση πήρα παγκόσμια πατέντα. Εκείνη την περίοδο μου έλεγες «πάμε μέχρι τη Ραφήνα» και ήταν σαν να μου έλεγες να πάμε στην Αλεξανδρούπολη. Ήμουν διαλυμένη συναισθηματικά. Και επειδή κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος κι εγώ είχα χάσει λίγα χρόνια πριν τον καλύτερό μου φίλο, μου έξυσε τις πληγές. Εκεί με βοήθησε πολύ ο αδελφός μου ο Νικόλας. Απομακρυνόμασταν δυο χιλιόμετρα από την Αγία Παρασκευή κι εγώ έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, του φώναζα «σε παρακαλώ, γύρισέ με σπίτι». Και εκείνος μου απαντούσε «όχι, θα τα καταφέρεις».
Δεν πήγες σε ειδικό;
Φυσικά. Πήρα και αγωγή. Ο ψυχίατρος ή ο ψυχολόγος πρέπει κιόλας να σου ταιριάζει. Εγώ έπεσα σε έναν φανταστικό. Του έλεγα «γιατρέ, δεν μπορώ να πάω ούτε μέχρι απέναντι, νομίζω ότι έχω τρελαθεί». Και εκείνος μου έλεγε «όποιος κάθεται σε αυτή την καρέκλα είναι καλός άνθρωπος. Δεν είσαι τρελή, είσαι παραπάνω ευαίσθητη».
Τι σου λείπει περισσότερο αυτή τη στιγμή;
Θέλω να ερωτευτώ τόσο πολύ! Να βάλω τον έρωτα πάνω και από τη La Vie en Rose. Είμαι χορτασμένη, αλλά έχω ανάγκη να ζήσω κάτι πρωτόγνωρο. Να μην ξυπνάω 5.00 το πρωί την κολλητή μου και συνεργάτιδά μου και να της λέω «πάμε να φτιάξουμε μια συνταγή που οραματίστηκα». Εκείνη την ώρα καλό είναι να κάνουμε άλλα πράγματα, όχι να φτιάχνουμε κρέμες. (Γελάει.) Είναι που έχω ωροσκόπο Καρκίνο. Αναπολώ την οικογένεια αλλά δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη. Είμαι δέσμια του παρελθόντος. Για να το ξεπεράσω, πρέπει να έρθει κάτι πιο δυνατό.
Άρα θέλεις να ξαναφορέσεις νυφικό.
Καλέ, πολύ! Ξέρεις πόσες φορές έχω δει να παντρεύομαι στον ύπνο μου; Αφού τώρα βαφτίζω ένα παιδάκι και η μαμά του μου έλεγε «κοίτα μην έρθεις στην εκκλησία με νυφικό». Εγώ τον γάμο δεν τον έζησα, δεν νιώθω ότι έχω παντρευτεί.
Δυστυχώς πολλοί άντρες νιώθουν ότι ευνουχίζονται από τις δυναμικές γυναίκες.
Ξέρεις πώς λειτουργώ εγώ στα ερωτικά μου; Σαν μικρό παιδί, γίνομαι μωρό. Θέλω να μου λέει ο άντρας τι να κάνω. Να με βάλει να του μαγειρέψω – γιατί μαγειρεύω και πολύ καλά να ξέρεις .Θα μου πεις «έχεις χρόνο να το κάνεις;». Άμα θέλουμε, τον βρίσκουμε.
Γενικά είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου, έτσι;
Χρεώνω πολλά στον εαυτό μου, όπως το ότι ερωτεύομαι λάθος ανθρώπους. Ενώ βλέπω τη φωτιά, πάω και πέφτω. Ξέρεις τι μου λέει ο ψυχοθεραπευτής μου; «Πας σε μη φυσιολογικούς γιατί νομίζεις ότι θα τους σώσεις. Άλλο πράγμα όμως ο γκόμενος και άλλο ο φίλος». Έτσι είμαι, νομίζω ότι θα τους κάνω καλύτερους. Δεν αλλάζουν όμως οι άνθρωποι, στην καλύτερη μπορεί να βελτιωθούν. Βλέπω, για παράδειγμα, από την αρχή ότι ο άλλος είναι τσιγκούνης –κάτι που σιχαίνομαι– και επειδή εγώ είμαι το αντίθετο, λέω «όχι, ρε συ, θα μάθεις κι εσύ να δίνεις»!
Απολαμβάνεις τη δημοσιότητα;
Μιλάς σε μένα που κυκλοφορώ με τρύπιες μπλούζες; Που αν βγω το βράδυ βάζω τη μάσκαρα στο αμάξι; Ένα μόνιμο μακιγιάζ στα χείλη έκανα και το μετανιώνω, χάλια είναι!
