Ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος σε μία σπάνια συνέντευξή του στο περιοδικό ΟΚ! και τη Μαρία Παπαϊωάννου άνοιξε την καρδιά του για τα παιδικά του χρόνια στην Ξάνθη, για τη σχέση του με τον γιο του, Στέλιο, ενώ αναφέρθηκε και στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε πριν από χρόνια.
«Αν κλείσω τα μάτια και σκεφτώ τα παιδικά μου χρόνια στην Ξάνθη, μου έρχονται οι μυρωδιές από το σπίτι της γιαγιάς μου. Ένα σπίτι του 1920 που με αξίωσε ο Θεός να το φτιάξω και στο οποίο πηγαίνω μέχρι σήμερα. Τέτοια περίοδο, θυμάμαι, έφτιαχνε στην αυλή τον τραχανά και τις σάλτσες της. Καθόμασταν όλα τα εγγόνια μαζί και εκείνη μας μαγείρευε. Κόσμος και ντουνιάς μαζευόταν στο σπίτι. Όπως καταλαβαίνεις, οι οικογενειακές συγκεντρώσεις ήταν χαρακτηριστικό των παιδικών μου χρόνων».
Ήταν 14 χρόνων όταν οι γονείς του του ανακοίνωσαν την απόφασή τους να μετακομίσουν στην Αθήνα.
«Νομίζω ότι αυτός ήταν ένας βίαιος ξεριζωμός. Έτσι λειτούργησε μέσα μου. Για αυτό μου έχει μείνει το απωθημένο και πηγαίνω συνεχώς στην Ξάνθη. Δεν ήθελα να φύγω γιατί περνούσα ωραία. Όταν ήρθα στην Αθήνα, στη Νίκαια συγκεκριμένα, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Σκέψου ότι ήταν το 1974, μόλις είχε γίνει η επιστράτευση και το Κυπριακό. Εγώ ήμουν ένα παιδί από την επαρχία που δεν είχε παρέες και έπρεπε να χτίσει τον κύκλο του από την αρχή. Ήταν δύσκολα χρόνια. Ήμουν στο Γυμνάσιο όταν κατάλαβα πως μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ τι συμβαίνει στο παρασκήνιο και να ανακαλύπτω την αλήθεια. Τότε ήταν που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Μάλιστα, το είχα γράψει και σε μια σχολική έκθεση. Θυμάμαι ότι όταν το είπα στους γονείς μου, με ρώτησαν: “Εκεί που θα πας θα πληρώνεσαι; Θα μπορείς να ζεις την οικογένειά σου;”. Ο κόσμος δεν μπορούσε να καταλάβει τότε τι ήταν δημοσιογραφία κι αν μπορεί αυτό το επάγγελμα να σε συντηρήσει. Φαντάσου ότι όταν εγώ μπήκα στη δημοσιογραφία, υπήρχαν όλες κι όλες τέσσερις-πέντε εφημερίδες, η ΕΡΤ και το κρατικό ραδιόφωνο. Δεν υπήρχαν καν πανεπιστημιακές σχολές. Εγώ πήγα στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας του Χάγιου. Εκεί γνώρισα κάποιους ανθρώπους και μέσω ενός φίλου φωτογράφου βρέθηκα στην εφημερίδα Η Αυγή. Έμεινα περίπου έναν χρόνο αμισθί. Για να καταλάβεις, τότε ο χρόνος εισαγωγής στο μισθολόγιο μιας εφημερίδας μπορεί να ήταν περίπου 4-5 χρόνια».
Ο δημοσιογράφος του Mega έχει έναν γιο από τον γάμο του με την με την οποία έχουν πια χωρίσει. Μιλώντας για εκείνον εξομολογήθηκε πώς ένιωσε όταν ο γιος του αποφάσισε να εγκατασταθεί στο εξωτερικό μετά τις σπουδές του.
Έχω κάνει έναν γάμο που κράτησε 25 χρόνια. Έχω χωρίσει. Όταν όλη την ημέρα δουλεύεις και λείπεις από μια σχέση, ένα σπίτι, δεν είναι στο χέρι σου να αποτρέ- ψεις έναν χωρισμό που ενδέχεται να έρθει. Ένας χωρισμός μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης πάντα πονάει».
«Ο γιος μου έφυγε στα 18 του να σπουδάσει στο εξωτερικό. Κάποια στιγμή γύρισε για τον στρατό και έμεινε να δουλέψει. Ο Στέλιος όμως είναι τελικά παιδί του εξωτερικού. Έτσι, πήρε την απόφαση να φύγει ξανά. Τότε ήταν που με βρήκε μεγάλη στενοχώρια γιατί πίστευα ότι θα ήταν εδώ, κοντά μου. Δεν είδα τον γιο μου να μεγαλώνει. Χάθηκαν στιγμές. Δεν ξέρω αν αναπληρώνονται αυτά τα χρόνια. Ευτυχώς όμως, ακόμα και το γεγονός ότι δεν με έβλεπε τόσο συχνά, το πήρε θετικά και κατάλαβε ότι στη ζωή πρέπει να αγωνίζεσαι γιατί δεν σου χαρίζεται τίποτα. Οπότε νομίζω ότι με τα χρόνια με δικαιολόγησε. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έχει κάνει παράπονα». Αν είχε τη δυνατότητα να γυρίσει τον χρόνο πίσω, άραγε θα άλλαζε κάτι; «Ίσως κάποια πράγματα να μην τα έκανα με τον ίδιο τρόπο. Όταν θέλεις όμως να κάνεις καριέρα, είναι δύσκολο να πεις “θα βάλω όρια” ή “θα δουλέψω λιγότερο”».
Το 2019 υπέστη έμφραγμα και όπως αναφέρει αυτή η περιπέτεια τον αφύπνισε.
«Εκείνη τη χρονιά έπαθα έμφραγμα. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και μόλις είχα τελειώσει την εκπομπή. Είχα μια δυσφορία και δεν μπορούσα να περ- πατήσω. Σκέφτηκα να πάω να κάνω εξετάσεις γιατί ετοιμαζόμουν να φύγω για Ξάνθη. Όταν πήγα στο νοσοκομείο, μου είπαν ότι πέρασα έμφραγμα χωρίς να το καταλάβω. Η καρδιά είναι η αρρώστια των δημοσιογράφων. Η δουλειά μας έχει πολύ άγχος. Αυτή η περιπέτεια ήταν ένα μεγάλο καμπανάκι. Μου άλλαξε πολλά στον τρόπο που συμπεριφέρομαι και δουλεύω. Είδα αλλιώς τη ζωή».
