Στο θέατρο 45 χρόνια. Κι όμως μοιάζουν στα μάτια του σαν να ήταν χθες. Τόσο γεμάτη καριέρα, τόσες συγκινήσεις, τόση αποδοχή. Ο Δημήτρης Πιατάς, κατ’ εξοχήν κωμικός ηθοποιός και βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος μιλάει στο Znews για τους “Ήρωες” όπου πρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Φέρτη και τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου.
Μια συνάντηση με τον Γιάννη Φέρτη, που όπως μας διηγείται ο ηθοποιός έρχεται 45 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο. Άνθρωπος με όμορφα παιδικά χρόνια, που έζησε την αγάπη και πορεύτηκε με αξιοπρέπεια, ο Δημήτρης Πιατάς μπόρεσε, όπως λέει, με αυτά ως εφόδια να μπει στην περιπέτεια του θεάτρου.
Από την θεατρική παράσταση “Ήρωες” με τον Δημήτρη Πιατά, τον Γιάννη Φέρτη και τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη
Μπορεί να αποφοίτησε από την σχολή Θεάτρου το 1972, ωστόσο υπηρέτησε σχεδόν τρία χρόνια (30 μήνες) στο στρατό. “Απολύομαι και δεν θυμάμαι τι είναι θέατρο” θυμάται σήμερα και περιγράφει πως στάθηκε μπροστά στον Γιάννη Φέρτη και την Ξένια Καλογεροπούλου. Ήταν εκείνη που είδε στον νεαρό ηθοποιό το ταλέντο και του έδωσε την πρώτη ευκαιρία.
Έτσι ξεκίνησε η καριέρα του για να ακολουθήσει το ελεύθερο θέατρο μαζί με τους Σταμάτη Φασουλή, Γιώργο Κιμούλη και όλους τους άλλους εξαίρετους ηθοποιούς.
Πως έγινε η πρώτη συνεργασία με τον Γιάννη Φέρτη, σας σύστησε κάποιος;
Πρωτοδουλεύω στο θέατρο Αθηνά όταν απολύομαι από το στρατό, το 1975, στο “Άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή” του Πιραντέλο, με τον Γιάννη Φερτη και τη Ξένια Καλογεροπούλου. Και με επιλέγουν να παίξω. Ξεκινά η καριέρα μου, αλλά το βρίσκω μεταφυσικό, εκτός από συγκινητικό να συναντιέμαι με τον Γιάννη 45 χρόνια μετά. Κάποια στιγμή συναντιόμαστε με αδελφές ψυχές. Το πιστεύω αυτό.
Ας πούμε λίγο για το έργο. Τι είναι οι “Ήρωες”;
Η Μαριάννα Τόλη μας το βρήκε. Μας ονειρεύτηκε να είμαστε εμείς, τρεις άνθρωποι στας δυσμάς της ζωής τους, απόμαχοι σε έναν οίκο ευγηρίας. Στρατιωτικοί κάπου στη Γαλλία, που συναντιόνται κάθε μέρα και συνδιαλέγονται. Συνομιλούν για τη ζωή, το πριν , το μετά.
Όπως συμβαίνει και στη ζωή. Στην ζωή ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς ότι ο θυρωρός σου που μιλούσες χθες δεν ζει πια.
Αυτό όμως που θεωρώ καταλυτικό, είναι πως ο σκηνοθέτης μας, είδε τρεις διαφορετικούς ηθοποιούς με διαφορετικό χιούμορ και ιδεολογίες με άλλους χαρακτήρες… τη μετέφερε αυτή τη διαφορετικότητα.
Το θέμα είναι πώς τη βλέπεις τη ζωή;
Εγώ τη ζωή τη βλέπω αισιόδοξη από την ώρα που είμαι ζωντανός. Η καθημερινότητα σε κάνει να μη πλήττεις, αν βρεις τα ενδιαφέροντα στοιχεία της. Είναι μεγάλη χαρά.
Βεβαίως με ενοχλεί, όλη αυτή η κατάσταση που περνάμε, αλλά σου δίνει τη δυνατότητα να μην πλήττεις και να καταλαβαίνεις και την καθημερινότητα. Αυτό που λέμε μικρές χαρές. Όταν βρεθείς στο απόλυτο αδιέξοδο εντάξει, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει ένα φως. Αλλιώς είναι σκοτάδι.
Είμαι Ιχθύς, δεν είμαι δήθεν, έχω κέφι ζωής το χιούμορ μου είναι καταλύτης, δύναμή μου και στάση ζωής.
Έχεις πει όχι σε δουλειά;
Χρειάζεται καλή τύχη για να κάνεις καριέρα. Τα προσόντα είναι δεδομένα. Δεν στα δίνουν, ούτε στα χαρίζουν. Τα έχεις ή δεν τα έχεις. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν και χειρίζονται τα πράγματα για να πετύχουν στόχους. Αν δεν έχεις τα προσόντα όμως δεν τους πετυχαίνεις. Σέβομαι απόλυτα τους συναδέλφους μου, χρειάζεται και η καλή τύχη για περισσότερα πράγματα. Να είσαι εκεί την κατάλληλη στιγμή.
Γράφονται καλές κωμωδίες σήμερα;
Δεν έχουμε συνεχιστές. Έχουμε τον Ρέππα, τον Παπαθανασίου και άλλους, αλλά σε μια χώρα που γέννησε την κωμωδία και τόσους ηθοποιούς, θα έπρεπε να γράφονται (κωμωδίες) σωρηδόν. Έχουμε όμως υλικό. Ο Σάκης Σερέφας είναι ένας πολύ ενδιαφέρων συγγραφέας.
Μια ολόκληρη γενιά θα είχε το ταλέντο να γράψει, αλλά αναλώθηκε στην τηλεόραση. Ο ομφάλιος λώρος έχει μια μικρή διακοπή στην Ιστορία. Τώρα πάλι επανέρχονται.
Η τηλεόραση έπαιξε το ρόλο του ανθρώπου που σου παρείχε δημοσιότητα με την μεγαλύτερη δυνατή ευκολία και χωρίς κόπο. Σου παρείχε τα πάντα χωρίς να υποστείς το βάσανο της πορείας, της εμπειρίας. Το δέλεαρ το καταλαβαίνω, ήταν πολλά τα λεφτά.
Εσύ πώς δεν έκανες πολύ τηλεόραση;
Αυτό αναζήτησέ το στους καναλάρχες. Έχω μια αδυναμία, θέλω να πληρώνομαι. Δεν είμαι πόντιος κωμικός. Δεν παρέχω το κορμί μου δωρεάν, θέλω να πληρώνομαι. Όταν ξεκίνησε το πάρτι της ιδιωτικής τηλεόρασης διεκδίκησα το κασέ μου. Αυτό το πλήρωσα. Σε αυτόν τον χώρο εγώ ήμουν απών. Επέλεξα το θέατρο και δεν έχασα στην εποχή την κρίσης.
Τι σε έχει διδάξει το θέατρο όλα αυτά τα χρόνια;
Το θέατρο σου δίνει πολλές δυνατότητες. Γνωρίζεις ανθρώπους στη δουλειά, συγγραφείς, σκηνοθέτες. Σε υποχρεώνει να είσαι διαρκώς σε εγρήγορση, σε υποχρεώνει να μαθαίνεις. Το θέατρο τρέχει πιο μπροστά από τη ζωή, δεν είναι τυχαίο που έχει καταγράψει γεγονότα που συνέβησαν μετά.
Η τέχνη μπορεί να φτάνει ως τα άκρα;
Δεν μπορούμε να βάλουμε λογοκρισία στην Τέχνη. Εκείνη μόνη της βάζει τους κανόνες, όταν χρειάζεται. Το απαγορεύεται, σημαίνει ότι δεν δημιουργείς. Η τέχνη θέλει ελευθερία και ελευθεριότητα. Έννοιες που δε συμπίπτουν. Διεκδικώ την ελευθερία της τέχνης και ας πληρώσω το τίμημα. Αλλά όχι κανόνες πριν, αυτό είναι φασισμός.
Ο Δημήτρης Πιατάς πιστεύει ότι έκανε παραπάνω πράγματα από αυτά που άξιζε. Έχει μια υποψία ότι η καριέρα του είναι ένα “σας την έσκασα”. Έχει δύο υπέροχες κόρες που καμαρώνει σαν παιδί γι’ αυτές και όταν έχει λίγο χρόνο επισκέπτεται το Πήλιο – όπου έχει ένα παλιό πέτρινο σπίτι – να ξεκουραστεί και να γεμίσει τις μπαταρίες του. Ήρεμος, γλυκός φιλοσοφημένος, με καρδιά σαν παιδί και σαν άνδρας γεμάτος απ’ όλα. Όταν ξεμπερδέψει με το θέατρο το καταφύγιο του τον περιμένει.
