Η Ζήνα Κουτσελίνη στο Znews: “Παιδί δεν ένιωσα ποτέ”
Συνεντεύξεις

Η Ζήνα Κουτσελίνη στο Znews: “Παιδί δεν ένιωσα ποτέ”

Η Ζήνα Κουτσελίνη στο Znews: “Παιδί δεν ένιωσα ποτέ”

Ως τα έξι της χρόνια, έζησε μία ξέγνοιαστη παιδική ζωή στην Σκόπελο, όπου οι γονείς της είχαν σειρά τουριστικών καταστημάτων. Τα προβλήματα όμως που παρουσιάστηκαν στην οικογένειά της ανάγκασαν τη μητέρα της στα δεκατρία της χρόνια, να την στείλει στον Βόλο, όπου η μικρή Ζήνα έζησε μόνη της (με τη βοήθεια συγγενών), δουλεύοντας και πηγαίνοντας σχολείο, ώσπου να γυρίσει στην Αθήνα και να μείνει πάλι μόνη της, μακριά από τον πατέρα της, ο οποίος μπαινόβγαινε στα ψυχιατρεία, λόγω αλκοολισμού.

Η Ζήνα Κουτσελίνη εξομολογείται στο Ζnews τη δύσκολη εφηβική ζωή της όπου μέσα στα σκοτάδια ανακάλυψε και ανθρώπους με φως:

«Μέσα στη μοναξιά μου, είχα ευτυχώς να τρέξω στη σπιτονοικοκυρά μου και σε μία συμμαθήτριά μου, που η οικογένειά της με αγκάλιασε σαν δικό της παιδί. Βέβαια στις μοναξιές μου, στα δύσκολα βράδια, δεν τους είχα κοντά μου, και σωματοποιούσα κάθε αρνητικό συναίσθημα, που να μη με αφήνει να αναπτυχθώ ως κορίτσι. Ήμουν 16 ετών και φαινόμουν 9».

Πώς είναι η σκληρή καθημερινότητα ενός τόσο μικρού παιδιού μόνου του, σε μία ξένη πόλη;

Δεν ήταν ξένη, ήταν μακριά από τη μάνα μου και είχα ένα σκοπό. Ο πατέρας μου, όταν η μάνα μου αποφασίζει να με διώξει, μπαίνει για αποτοξίνωση. Τον πατέρα μου, τον έχω δει μέχρι με ζουρλομανδύα. Δεν είμαι ένα κακοποιημένο παιδί, δε με ενόχλησε ποτέ, αλλά εγώ σωματοποιούσα όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις. Μένει 4 χρόνια στο ψυχιατρείο που τον επισκέπτομαι και του πηγαίνω πάντα ένα ταψί μπακλαβά που ξέρω ότι του αρέσει. Για να μου δείξει την αγάπη του, όσο διαρκούσε η επίσκεψη, έτρωγε όλο το ταψί. Τα φιλοσόφησα όλα αυτά τα χρόνια, την έψαξα την ψυχή μου και πίστεψα ότι ο μπαμπάς αυτόν τον τρόπο είχε για να μου δείξει ότι με αγαπάει.

Στη Σκόπελο, μου είπες πέρασες ευτυχισμένα και πλούσια παιδικά χρόνια. Με τι ακριβώς ασχολούνταν η οικογένειά σου;

Οι γονείς μου ήταν οι άρχοντες του νησιού και εκείνα τα χρόνια είχαμε τα πάντα. Είχαμε 10 καταστήματα με τουριστικά κυρίως είδη και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Είχαμε τα πάντα και πολλά χρήματα. Στην πορεία χάθηκαν όλα, αλλά τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ πλούσια. Ο αδερφός μου, μετά την περιπέτεια του πατέρα μου, είχε τα ηνία, αλλά με κάτι προσωπικό που του συνέβη στη ζωή του, χάνει τον έλεγχο αυτής της ιστορίας και αρχίζει και πίνει και είναι πια συνέχεια με ένα ποτήρι στο χέρι, μέχρι πριν από το 2014 που φεύγει από τη ζωή.

Ο κόσμος της τηλεόρασης και τα πρώτα της βήματα

Ωστόσο, προχωράει η ζωή και προχωράς και εσύ. Κουβαλώντας έναν βαρύ “σταυρό” σαν παιδί, έρχεται το κεφάλαιο «τηλεόραση» στη ζωή σου;

Το πρώτο πράγμα που ήρθε στη ζωή μου ήταν η ζωγραφική. Λένε ότι αν συνέχιζα θα ήμουν μία πολύ καλή ζωγράφος. Άρχισα να ζωγραφίζω από τα 6. Στο νησί είχε έρθει μία ζωγράφος, η Γκρέκα, και τα μεσημέρια, για να αποφύγω τον μεθυσμένο πατέρα μου, πήγαινα και χωνόμουν μέσα στο μαγαζί της. Πήγαινα να δω πώς ζωγραφίζει. Αυτή λοιπόν στα μάτια της, είδε ότι με αυτό τον τρόπο, εγώ, έβγαινα από τα αδιέξοδά μου. Σε μία εβδομάδα, μου είχε φτιάξει ένα σκαμνάκι και το έβαζε δίπλα της. Νομίζω ότι είμαι ο άνθρωπος που την κράτησε εκεί τους χειμώνες, γιατί στα δικά μου μάτια, είδε τα μάτια άλλων παιδιών που θα μπορούσε να βοηθήσει στα αδιέξοδα ενός νησιού τον χειμώνα. Φτιάχνει λοιπόν και ένα εργαστήριο και εγώ πήγαινα κάθε μέρα εκεί και έβαζα χρώμα στη ζωή μου. Όταν τελείωσα το σχολείο, επειδή άρχισε η «αυτοκρατορία» να καταρρέει, αποφάσισα να δώσω στη Νομική. Δεν περνάω. Παράλληλα, μία φίλη μου, που ήταν δίπλα μου, μου έλεγε: “Τι να την κάνεις παιδί μου τη Νομική, έλα εδώ, εγώ μαθαίνω ότι θα ανοίξει η τηλεόραση”. Έτσι πηγαίνω σε ένα αμερικάνικο κολέγιο δημοσιογραφίας.

Με το που βγαίνεις από τη σχολή, αρχικά ποιος άνθρωπος σε βοηθάει να μπεις στον κόσμο της τηλεόρασης;

Αυτόν που πρέπει να ευχαριστήσω πραγματικά είναι ένας άνθρωπος που γνώριζε όλη τη ζωή μου, και που στη συγκεκριμένη στιγμή, ήταν στο κύριο πόστο που εγώ χρειαζόμουν για να διαβώ την πόρτα της τηλεόρασης. Είναι ο Δημήτρης ο Νόλλας, Διευθυντής στο Mega. “Θα έρθεις και θα με βρεις”, μου είπε. Είναι κομμάτι των παιδικών μου χρόνων και μου ανοίγει την πόρτα. Στην αρχή όλα είναι δύσκολα, είναι μία καινούργια εποχή για την ιδιωτική τηλεόραση και μέχρι να ορθοποδήσω, έχω καθαρίσει τουαλέτες, έχω δουλέψει σε εστιατόριο, έχω κάνει τα πάντα και παράλληλα δούλευα και στο Mega. Τα πρώτα μου βήματα στο ρεπορτάζ τα κάνω με τον Γιάννη Δημαρά, ο οποίος αναλαμβάνει και το δύσκολο καθήκον να μου πει στις 04/06/1994 ότι πέθανε ο πατέρας μου. Ο αδερφός μου πέθανε το 2014, στις 13 Σεπτεμβρίου.

Μένεις στο Mega λίγο, όταν ξεκινάς. Τι έκανες;

Με τον Γιώργο Σαραντάκο, ξεκινάω το ρεπορτάζ και εκεί βρίσκω τον Λεβεντογιάννη και τον Μαλέλη. Κάνω θέματα γενικού περιεχομένου, ώσπου ο Γιάννης Δημαράς με παίρνει από τις ειδήσεις, πάω στο πρωινό παράθυρο με τον Γιάννη και τη Ρίκα Βαγιάννη, με εμπιστεύονται, μου δίνουν εκατοντάδες πράγματα να κάνω και σιγά σιγά μπαίνω στο καλλιτεχνικό, μου δίνει συνέντευξη η Αλίκη Βουγιουκλάκη και πολλά άλλα. Το Mega είναι το πρώτο μου σχολείο. Εκεί μαθαίνω τα πάντα, από μοντάζ, από  το να συνδέω μουσικές, τη μια πάνω στην άλλη, από το να κάνω μία δεκαπεντάωρη εκπομπή, σαράντα πέντε λεπτά κ.λπ. Στη συνέχεια πηγαίνω στον ΑΝΤ1 με την Ελένη Μενεγάκη και μετά γίνομαι αρχισυντάκτρια σχεδόν όλων των ψυχαγωγικών εκπομπών και διευθύντρια στα περισσότερα κανάλια της τηλεόρασης.

Η Ζήνα Κουτσελίνη, σε αντίθεση με άλλους, τους αγαπά τους τηλεκριτικούς και τους εμπιστεύεται. Η Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου της είχε γράψει μία φορά, ότι παρά την εμπειρία της πίσω από τις κάμερες, θα έβγαινε μπροστά και θα είχε πολύ άγχος, γιατί ένιωσε ότι έκανε κάτι διαφορετικό. “Περίμενα «μία Ζήνα» στο αυτί μου να μου μιλήσει, μου πήρε ένα μήνα προσαρμογής για να μπω στον καινούργιο μου ρόλο”.

Μιλάει για το Star και την εκπομπή της «Aλήθειες με τη Ζήνα». Και εδώ είναι που θέλει να πει ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην Κωνσταντίνα Σπυροπούλου που ήταν η αιτία να φύγει από τον Alpha και επιτέλους να κάνει δική της εκπομπή στο Star.

“Στον χώρο με σεβάστηκαν άπαντες, από καναλάρχες μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο. Δεν αντιμετώπισα, ποτέ κανένα πρόβλημα. Μπορεί να διαφωνήσαμε πολλές φορές με τον Γιάννη Λάτσιο, με τον Τζώνη Καλημέρη, με την Άλκηστη Μαραγκουδάκη, αλλά πάντα ήταν πάνω στη δουλειά”.

Η ζωή με την κόρη της και ο ελεύθερος χρόνος της

Επαγγελματικά ή προσωπικά είσαι ευχαριστημένη;

Τώρα είμαι και στα δύο. Αρκεί να θες να προχωρήσεις μπροστά. Έχω κάνει ένα παιχνίδι με το μυαλό μου για να επιβιώσω με όλα αυτά. Να φτάνω στον πάτο και εκεί να ξανασηκώνομαι. Άρα δε με φοβίζει ο πάτος, ξέρω ότι θα ξανασηκωθώ. Το ότι ένας άνθρωπος είναι επιτυχημένος επαγγελματικά, δε σημαίνει ότι είναι και επαγγελματικά καλά σε κάποιες δεδομένες στιγμές της ζωή του. Υπήρξαν περίοδοι που ήταν δύσκολες, αλλά συνάμα και πολύ καλές. Όπως η περίοδος του Alter. Το ίδιο είναι και στις σχέσεις. Τώρα είμαι πολύ καλά, έχω μία κόρη 8 χρονών, που με έχει κάνει να νιώσω παιδί, γιατί εγώ παιδί δεν ένιωσα ποτέ.

Πώς είσαι με την κόρη σου;

Η νεκροψία θα δείξει. Κανείς δεν έχει ένα εγχειρίδιο πώς να είσαι καλός γονιός. Κάθε μάνα βλέπει στα μάτια του παιδιού της την αλήθεια του. Και έτσι πρέπει να αντιδρά. Εγώ με την Έμμα, θεωρώ ότι είμαι μία καθημερινά εκπαιδευόμενη μητέρα, ενηλικιώθηκα πολύ γρήγορα. Της μαθαίνω πώς είναι να μην είσαι πάντα χαμογελαστός. Αφήνω τη ζωή να μου δείξει.

Τι είναι η ζωή τελικά, που την έχεις τόσο πολύ φιλοσοφήσει;

Δεν θα πω το τετριμμένο «η ζωή είναι ωραία». Θα πω ότι το τέλος της ζωής θέλω να είναι κοντά σε δικούς μου ανθρώπους. Αυτό είναι για μένα η ζωή. Γιατί έχω ανθρώπους που είναι πολύ δικοί μου.

Στις λίγες ώρες που έχεις για τον εαυτό σου, τι κάνεις;

Ακούω μουσική. Μου αρέσει η κλασική μουσική, αλλά μου αρέσουν και τα ρεμπέτικα και χορεύω και ζεϊμπέκικο. Είμαι παζλ μουσικής. Μπορώ να ακούσω τα πάντα. Πηγαίνω θέατρο, όμως στον ελεύθερό μου χρόνο, μου αρέσει να καθαρίζω την ψυχή μου περπατώντας. Μου αρέσει η θάλασσα. Αν είμαι δύσκολα, πάω πάντα στη θάλασσα και περπατώ. Είναι το καταφύγιό μου, αγαπώ και την ήρεμη και τη φουρτουνιασμένη. Είναι το σημάδι της ζωής μου. Την έχω ζωγραφίσει τη θάλασσα, έχω ζωγραφίσει τον ήλιο, που είναι η κόρη μου και έχω ζωγραφίσει και το φεγγάρι, που ήταν η ζωή μου, πριν γεννηθεί η κόρη μου.

Φεύγοντας, νιώθω έντονα τις αλήθειες της Ζήνας. Αυτές τις παιδικές και τούτες της ώριμης γυναίκας. Η ζωή είναι μια διαρκής πάλη, όπως πιστεύει. Και σίγουρα, κυρία Ζήνα Κουτσελίνη, αν το θελήσεις, το διαμαντάκι θα λάμπει μέσα σε όποιο βούρκο…..