Λίγοι σκαρφάλωσαν στην κορυφή και, αφού γεύτηκαν τους «χυμούς» της απόλυτης επιτυχίας, κατόρθωσαν να παραμείνουν «νηφάλιοι» και προσγειωμένοι στη γη των «θνητών».
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν ένας από αυτούς.
Ανήκε στη γενιά των καλλιτεχνών που έφεραν επανάσταση σε μία εποχή που η μουσική χωριζόταν στα δυο. Από τη μία οι λαϊκοί, από την άλλη οι έντεχνοι.
Και πάνω σε μία τόση δα ρωγμή, ανάμεσα σε δύο τόσο διαφορετικά στρατόπεδα, έρχεται να στήσει το δικό του οχυρό το σμίξιμο με τη ροκ. Ξαφνικά, ο ηλεκτρικός ήχος εξαπλώνεται στα ραδιόφωνα και ο Λαυρέντης κατοχυρώνει μία θέση στο πάνθεον της ελληνικής, μουσικής σκηνής.
Αποθεώθηκε για την ικανότητά του να πλάθει τραγούδια που μιλάνε στον πυρήνα της ψυχής και παρόλα αυτά δεν «καβάλησε το καλάμι». Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να καταπιάνεται με τη μουσική, να εξερευνά νέους δρόμους έμπνευσης σαν μικρό παιδί που ανακαλύπτει συνεχώς τον κόσμο.
Άλλωστε ο ίδιος ήταν αυτός που έλεγε ότι η εμπορική επιτυχία είναι κάτι που δεν τον ενδιαφέρει.
«Δεν με νοιάζει, εάν θα καταφέρω να κινήσω μάζες, να γίνω μέντορας ή δάσκαλος. Θέλω απλώς να μπορώ να ανακουφίζω τις ανάγκες μου» είχε πει σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του.
Και παρότι απεκδυόταν την ταμπέλα του επιδραστικού καλλιτέχνη, η κληρονομιά του τον διαψεύδει.
Ο ασυμβίβαστος Λαυρέντης, με το χαμηλό προφίλ και τις τεράστιες επιτυχίες, που δεν φοβόταν να πειράξει τη «συνταγή» με μελωδικά «ανοίγματα» και «παντρέματα» που λίγοι τολμούν, έφυγε σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια βυθίζοντας το καλλιτεχνικό στερέωμα σε πένθος.
Η οικογένειά του έχασε το στήριγμά της και οι συνεργάτες του έναν αξεπέραστο μέντορα.
Ο Steve Tesser, ο ταλαντούχος βιρτουόζος της κιθάρας, υπήρξε ένας από τους ανθρώπους που γνώρισαν καλά τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, καθώς από το 2012 μέχρι και το τέλος πορεύτηκαν μαζί καλλιτεχνικά.
Τρία χρόνια από τη στιγμή που η ελληνική μουσική σκηνή αποχωρίστηκε έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους της, ο Steve Tesser μιλάει για τον «piccolo maestro», όπως τον αποκαλούσε ο ίδιος: Για τη συνεργασία τους, για όσα έμαθε από εκείνον και για το κενό που άφησε η απώλειά του.
Πώς συναντήθηκαν οι δρόμοι σου με του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα;
9 Σεπτεμβρίου 2011 είχα μια συναυλία στη «Γιορτή της Μπύρας» και μου είχαν πει ότι θα έπαιζα με την μπάντα μου πριν από έναν τεράστιο καλλιτέχνη. Αυτός ήταν ο Λαυρέντης. 9 Σεπτεμβρίου τον γνώρισα και 9 Σεπτεμβρίου τον έχασα…
Από την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια φαίνεται ότι επιδίωκε να δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες οι οποίοι πολλές φορές αναφέρονται σε αυτόν ως μέντορα. Ήταν και για εσένα δάσκαλος;
Ναι, ήταν δάσκαλος. Σου έδινε δύναμη και θάρρος για να ανέβεις στο stage χωρίς να φοβάσαι τίποτα. Ακόμα και μόνο με μια κιθάρα, μου έμαθε να παίξω αυτό που πρέπει για το τραγούδι και όχι για την πάρτη μου.
Σου έδινε συμβουλές;
Πάντα έδινε συμβουλές, το μυαλό του έτρεχε πάντα για τη μουσική. Ακόμα όταν βλέπαμε ποδόσφαιρο, ή ήμασταν διακοπές… Πάντα.
Εκείνος ζητούσε ποτέ συμβουλές;
Βεβαίως, ακόμα και να ήταν σίγουρος για κάτι, ήθελε να ακούσει και μια άλλη σκέψη από ανθρώπους που τον αγαπούσαν.
Οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε ως έναν κορυφαίο τραγουδοποιό αλλά δεν ξέρουμε τόσα πολλά για τον άνθρωπο Λαυρέντη. Πώς ήταν σαν χαρακτήρας;
Είχε μια μεγάλη καρδιά, ο τόνος της φωνής του μπορεί να τον έκανε να φανεί λίγο επιθετικός, αλλά δεν είχε καμία σχέση, ήταν πολύ γλυκός και πολύ ευαίσθητος άνθρωπος.
Είχε αδυναμίες;
Η αδυναμία του σίγουρα ήταν η οικογένεια του, η Μαρία Κλάρα (σ.σ. η κόρη του) και η γυναίκα του, η Ελένη. Μετά είχε την μπάντα του που τη θεωρούσε οικογένεια. Με εμένα ας πούμε ήταν πραγματικά σαν πατέρας.
Πολλοί θεωρούν ότι με τις απώλειες της παλιάς «φρουράς» σπουδαίων καλλιτεχνών – όπως άλλωστε ήταν και ο Λαυρέντης – η μουσική μας αποδυναμώνεται. Συμφωνείς;
Ναι, αποδυναμώνεται πάρα πολύ θα έλεγα, ευτυχώς εγώ τόσα χρόνια μαζί του έπαιξα με του καλύτερος πάντα, Σαββόπουλος, Νταλάρας, Κότσιρας, Β. Παπακωνσταντίνου, Θηβαίος, η λίστα δεν τελειώνει ποτέ… Και όταν ακούω νέα πράγματα απογοητεύομαι. Οι μάνατζερ πια και οι εταιρίες θέλουν απλά μια όμορφη ή ένα ομορφόπαιδο να τραγουδάει, αυτό τους νοιάζει, είναι σκέτο business.
Όταν έμαθες τον θάνατό του σίγουρα θα ήταν ένα μεγάλο σοκ για εσένα.
Κοιμόμουν με τον πατέρα μου, που είχε έρθει διακοπές σε μένα αλλά και να δει καμία συναυλία γιατί ήταν φαν του Λαυρέντη. Και με πήραν τηλέφωνο… Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, βασικά ακόμα δεν το πιστεύω, είναι σαν να έχει πάει διακοπές και περιμένω να με πάρει, όπως έκανε πάντα, και να μου πει «έλα στο σπίτι μου να κάνουμε κάνα μπάνιο, να φάμε ψαράκια και να δούμε τι θα κάνουμε στα επόμενα λάιβ».
Υπήρξαν άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν τον θάνατό του; Πρόσφατα η κόρη του, Μαρία, ανέφερε ότι μετά τον χαμό του δέχτηκε «μαχαιριές» από άτομα που κάποτε ευεργετήθηκαν από εκείνον.
Τέτοιες μαχαιριές τις έφαγα και εγώ, και σε τέτοιους καιρούς η αχαριστία δεν έχει όρια. Όταν κάποιος φεύγει, αν έχεις παιδεία τον αφήνεις ήσυχο. Δυστυχώς, ακούμε σχεδόν κάθε μέρα ότι κάποιος άλλος έγραψε κάποια επιτυχία του Λαυρέντη και γελάω, γιατί τόσα χρόνια δεν το έλεγαν; Και όσοι ξέρουν πώς ήταν ο Λαυρέντης, ξέρουν ότι σε κάθε τραγούδι που τραγουδούσε στα live έλεγε και την ιστορία, και τόσα χρόνια δεν ακούσαμε τίποτα. Απλά υπάρχει πολύ ζήλια σε αυτόν τον χώρο και γενικά οι καλλιτέχνες πρέπει να κάθονται μπροστά σε έναν καθρέφτη και να καταλάβουν πραγματικά σε τι επίπεδο βρίσκονται, ακόμα και όταν έχουν επιτυχίες, γιατί το να έχεις μια επιτυχία δεν σημαίνει ότι είσαι και καλός. Απλά, όπως είπα και πριν, είναι θέμα business και πόσο καλός είναι ο μάνατζέρ σου για να καταφέρει να πουλήσει κάτι μέτριο σαν να είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει εκείνη της στιγμή.
Κλείνοντας τα μάτια και ταξιδεύοντας πίσω στον χρόνο ποια ανάμνηση από εκείνον θυμάσαι πιο έντονα;
Το χαμόγελό του, ακούω τη φωνή του ακόμα στα αυτιά μου, τη λαοθάλασσα που μας περίμενε σε κάθε live, και όλα τα μαγικά ταξίδια και συναυλίες που κάναμε σε όλη την Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική.
