Αποφασισμένη από μικρή να ασχοληθεί με την υποκριτική ήταν η Emma Stone, η οποία είχε την απόλυτη στήριξη των γονιών της και τελικά κατάφερε με πολλή δουλειά, διάβασμα και πείσμα να καταξιωθεί στην παγκόσμια σκηνή και το 2017 να κατακτήσει το πρώτο της Όσκαρ, για την ερμηνεία της στην ταινία La La Land.
Αυτήν την περίοδο, όπως μεταφέρει το περιοδικό OK! που κυκλοφορεί με «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο», υποδύεται την αδίστακτη Κρουέλα ντε Βιλ στην ταινία Κρουέλα, θα ξεκινήσει τα γυρίσματα με τον Έλληνα σκηνοθέτη Γιώργο Λάνθιμο –με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο παρελθόν– για την επερχόμενη ταινία του Poor Things, όπου θα ερμηνεύσει την Μπέλα Μπάξτερ, τον θηλυκό Φρανκεστάιν.
«Οφείλω τόσο πολλά στους γονείς μου για την τυφλή εμπιστοσύνη και αισιόδοξη πίστη τους σε μένα. Στα 15 μου, όταν τους ζήτησα να μετακομίσουμε στο Λος Άντζελες, το δέχτηκαν. Μπορούσαν να με στηρίζουν για να κάνω αυτό που θέλω. Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα για την πλειονότητα των ανθρώπων. Είμαι τυχερή που έχω γονείς που πίστεψαν ένα 15χρονο που βλέπει διαφορετικά τον κόσμο από ό,τι ένας 28χρονος ή 48χρονος. Μου επέτρεψαν να πάω και να
κυνηγήσω το όνειρό μου. Επιπλέον, είμαι βαθιά τυχερή που έχω φίλους στη ζωή μου οι οποίοι με αγαπούν πάντα ακριβώς όπως είμαι», δηλώνει στο πρακτορείο WENN χαρακτηριστικά και συνεχίζει:
«Ακόμα και ως παιδί ήξερα ότι ήθελα να παίζω. Δεν μπορούσα να φανταστώ άλλου είδους ζωή για μένα. Μεγάλωσα με την επιθυμία να κάνω ταινίες. Ζούσα σε ένα πολύ ζεστό μέρος (σ.σ. στην Αριζόνα) και επειδή ο ήλιος ήταν τόσο δυνατός και είχα τόσο ανοιχτόχρωμο δέρμα έπρεπε να μένω μέσα τον περισσότερο καιρό. Ήδη από τα παιδικά μου χρόνια είχα ανακαλύψει ότι ο κινηματογράφος ήταν αυτός ο παράλληλος κόσμος μέσα στον οποίο θα μπορούσα να βουτήξω. Ακόμα θυμάμαι όλες τις κωμωδίες που παρακολουθούσα στην τηλεόραση με τον πατέρα μου. Έτσι, ξεκίνησα να βλέπω ταινίες όλη την ώρα και να θέλω να γίνω μέρος αυτού του κόσμου. Και ήταν τόσο απίστευτη η χαρά μου να μπορώ να εργάζομαι και έτσι να ικανοποιήσω το όνειρό μου».
Έχεις πει στο παρελθόν ότι η υποκριτική είχε μια ηρεμιστική, σχεδόν θεραπευτική επίδραση πάνω σου.
Η υποκριτική ήταν κάτι που με βοήθησε να ξεπεράσω το άγχος και τις αμφιβολίες που είχα στη ζωή μου. Ήμουν ένα εσωστρεφές παιδί γεμάτο σπυράκια και υπέφερα από κρίσεις πανικού. Το θέατρο μου επέτρεψε να ζω σε έναν κόσμο δικό μου. Στη σκηνή τα προβλήματά μου εξαφανίζονταν».
Έφτασες στο Λος Άντζελες με τη μητέρα σου όταν ήσουν 15 ετών για να χτίσεις την καριέρα σου. Πόσο σκληρό ήταν για σένα αυτό;
«Ζούσα με τη μητέρα μου σε ένα μικρό διαμέρισμα στη συνοικία La Brea στο Λος Άντζελες. Δεν έβγαινα έξω ποτέ μόνη μου. Δεν πήγαινα σχολείο και δεν είχα καθόλου φίλους, μηδέν κοινωνική ζωή και βασικά απλά μελετούσα στο σπίτι και έβλεπα πολλές ταινίες. Κάποιες φορές ένιωθα μόνη μου αλλά η μητέρα μου ήταν τόσο υποστηρικτική, οπότε ένιωθα ασφαλής και έτσι είχα την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμουν στις οντισιόν για να διαχειριστώ το ζήτημα της απόρριψης και του φόβου ότι ίσως τελικά δεν θα τα καταφέρω. Δεν τα παράτησα ποτέ και σιγά σιγά μπόρεσα να χτίσω την καριέρα μου.
Έχεις μιλήσει στο παρελθόν για τη φωνή σου, που σήμερα είναι σήμα κατατεθέν σου κατά κάποιον τρόπο αλλά υπήρξε κι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στο ξεκίνημα της καριέρας σου.
«Κανείς δεν ήθελε να προσλάβει μια 15χρονη ηθοποιό με βαθιά και βραχνή φωνή. Ακουγόμουν πιο μεγάλη απ’ ό,τι έδειχνα και μισούσα τη φωνή μου. Όμως από μια άλλη πλευρά ήμουν χαρούμενη γιατί ακουγόμουν μεγαλύτερη – ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα του να είμαι παιδί. Ήμουν ανεπτυγμένη και ανυπομονούσα να ενηλικιωθώ. Κάποια στιγμή η φωνή μου άρχισε να μου ταιριάζει».
