Στο monopoli.gr και τη Στέλλα Χαραμή μίλησε η Αναστασία Παντούση που πρωταγωνιστεί στο Ναυάγιο του Mega αλλά και στην παράσταση Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι σε σκηνοθεσία Λίλυς Μελεμέ.
Νέα γυναίκα, ψάχνει δουλειά στο θέατρο. Αυτό είχε δυσκολίες; Συνάντησες ανταγωνιστικές συμπεριφορές;
Μια φορά μου έχει τύχει να ζήσω γνήσιο ανταγωνισμό και μάλιστα από άνδρα συνάδερφο της ίδιας γενιάς με μένα. Πάντως, σε γενικές γραμμές, οι εμπειρίες μου είναι καλές, ένιωθα ασφαλής, δεν εισέπραξα προσβολές αλλά σεβασμό, το περιβάλλον ήταν αρκετά οικείο. Ακόμα και γυναίκες καταξιωμένες, επιτυχημένες, καλλονές ήταν πολύ εντάξει μαζί μου. Έχω πρόσφατο παράδειγμα την περίπτωση της Μαρίας Ναυπλιώτου, με την οποία συνεργαστήκαμε στη «Στοργή» αλλά και άλλες πολλές ακόμα σπουδαίες και καταξιωμένες γυναίκες του χώρου. Είμαι ευγνώμων. Γιατί ούτε κι αυτό είναι αυτονόητο – δεν υπάρχει η επιθυμητή γυναικεία αλληλεγγύη, ας μην γελιόμαστε. Από εκεί και πέρα, μικροσχόλια και μικροκουτσομπολιά υπήρξαν, αλλά δεν με επηρέασαν σε βαθμό που να μην μπορώ να δουλέψω ή να δημιουργήσουν πραγματικά εμπόδια. Ήμουν πολύ τυχερή σε αυτό το κομμάτι, γιατί έχω παραδείγματα κακών συνεργασιών από άλλους συναδέλφους κι έχω ακούσει πράγματα τα οποία αν είχαν τύχει σε μένα, δεν ξέρω πώς θα είχα αντιδράσει.
Έχασες καθόλου τον εαυτό σου μέσα στη φάση της γρήγορης αναγνωρισιμότητας; Άρχισες να νιώθεις πιο ασφαλής, ότι «το έχεις»;
Όχι ποτέ, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που κουβαλάω ανασφάλειες. Οπότε δεν μου επέτρεψα να ζήσω κάτι πέρα από το να φέρω σε πέρας τη δουλειά μου. Άλλωστε, η αναγνωρισιμότητα δεν σου αλλάζει τη ζωή. Δεν έχω βγει ποτέ έξω και δεν έχω νιώσει ότι κάτι συμβαίνει γύρω μου. Τα «μπράβο» που μπορεί να ακούσω από θεατές είναι ευπρόσδεκτα γιατί δεν είναι ζήτημα αναγνωρισιμότητας, αλλά αναγνώρισης της δουλειάς μου. Αυτό έχει σημασία για μένα. Έτσι κι αλλιώς, δεν πιστεύω ότι κάποιος ψωνίζεται εξαιτίας της αναγνωρισιμότητας.
Δηλαδή;
Πρέπει ανέκαθεν να είχε το μικρόβιο του ψώνιου, απλώς μέσα στη δουλειά και σε κάθε δουλειά απελευθερώνεται το πρόβλημα και ίσως διογκώνεται. Επίσης, πολλές φορές παρεξηγείται και το τι σημαίνει να είσαι ψώνιο. Όταν κανείς αρχίζει να διεκδικεί τα αυτονόητα και όσα του αξίζουν, τότε εύκολα μπορούν να του κολλήσουν την ταμπέλα του ψώνιου.
Διεκδικείς αυτά που σου αναλογούν;
Ναι, αν πρέπει να διεκδικήσω κάτι επαγγελματικά, θα το επικοινωνήσω. Αρχικά ήπια και ευγενικά. Αλλά η ευγένεια δεν αποδίδει πάντα, ερμηνεύεται ως αδυναμία. Τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρω τρόπο να πω αυτό που θέλω – ακόμα κι αν χρειαστεί να δοκιμάσω πολλούς.
Έχεις χάσει τον ύπνο σου για τέτοια συμβάντα;
Σχεδόν κάθε μέρα.
Τελικά, θα κάνεις παιδιά; Πού καταλήγεις;
Δεν ξέρω και δεν θέλω να τα ισοπεδώσω όλα. Λέω πως τα παιδιά είναι το φως, αλλά πρέπει προηγουμένως να το βρουν από εμάς. Ένα καλοκαίρι συμμετείχα σε μια παράσταση με θέμα τη μετανάστευση κι ένα ζευγάρι ήρθε στο τέλος να μας συγχαρεί λέγοντας μεγάλα λόγια. Μα όταν μπήκαμε στο πλοίο, συναντήσαμε το ίδιο ζευγάρι την στιγμή που έβριζε ένα μετανάστη ο οποίος αποπειράθηκε να κάτσει δίπλα τους. Τι τρομερή υποκρισία λοιπόν! Και πού είναι το φως;
