Η Δώρα Χρυσικού μίλησε στο podcast της Ιωάννας Παλιοσπύρου για τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο.
Η ηθοποιός είχε μια πολύ σκληρή εικόνα για τον καρκίνο, αφού της στέρησε πολλά αγαπημένα πρόσωπα της οικογένειάς της.
Ωστόσο, η νέα δουλειά που είχε αναλάβει για τη σειρά «Η γη της ελιάς» πυροδότησε το πείσμα της να δώσει με γενναιότητα τη μάχη και εξηγεί στην Ιωάννα Παλιοσπύρου πώς τα κατάφερε να πηγαίνει στα γυρίσματα ακόμη και μετά τις χημειοθεραπείες.
«Η εξωσωματική ήταν το μέσο για να σώσω τη ζωή μου γιατί αν δεν ήμουν στη διαδικασία αν δεν έκανα εξωσωματική γιατί είχα καρκίνο στις ωοθήκες. Με ρωτάνε “μα δεν έκανες τεστ ΠΑΠ;”. Το ΠΑΠ είναι για τον καρκίνο του τραχήλου, των ωοθηκών είναι ύπουλος. Χρειάστηκε να κάνω μια επέμβαση, να μου αφαιρεθεί η μία ωοθήκη και στη βιοψία βρέθηκε. Δεν είχα συμπτώματα. Εκ των υστέρων κάποια συμπτώματα που είχα μου είπαν ότι συνδέονταν. Ήμουν δυσκοίλια και είχα έντονους πόνους στη μέση, η μέση είναι ένα στοιχείο που πρέπει να φροντίζουμε.
Όταν ακούς τη λέξη καρκίνος, φέρει ένα πρόσημο που σε παραλύει. Εγώ αμέσως σκέφτηκα τον θάνατο.
Τον έχω βιώσει τον καρκίνο γιατί όλη μου η οικογένεια έφυγε από αυτή την ασθένεια, και η γιαγιά μου και ο πατέρας μου και ο παππούς μου. Ο πατέρας μου έφυγε πάρα πολύ άγρια, η τελευταία του εικόνα είναι να κρατάω γάζες στο νοσοκομείο και να μου ζητάει βοήθεια γιατί είχε καρκίνο στο πάγκρεας και έφυγε από οργανική ανεπάρκεια. Είδα τον παππού μου να λιώνει. Οπότε η εικόνα που έχω από αυτή την ασθένεια είναι αγριευτική.
Εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι κάτι δεν πάει καλά στον εαυτό μου γιατί ήμουν υγιής, έκανα τη γυμναστική μου.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ότι δεν θέλω να κάνω επέμβαση αλλά να κάνω τη διαθήκη μου. Και στην ασθένεια σκέφτηκα τους άλλους.
Λειτούργησα ως ενεργητικός ασθενής, το έψαξα γιατί είχα μια πάρα πολύ κακή εμπειρία με ένα γιατρό στον Άγιο Σάββα.
Είχα μόλις κάνει τον πιλότο της Γη της ελιάς, επιτέλους μετά από χρόνια ήταν μια ωραία δουλειά.
Το είπα στον γιατρό και μου είπε “τι λες κούκλα μου, σε 20 μέρες δεν θα μπορείς να πάρεις τα πόδια σου!”.
Εγώ σε 20 μέρες πήγα στη δουλειά μετά από 13 ώρες χειρουργείο. Μου αφαίρεσαν πολλά εσωτερικά όργανα.
Ήθελα να πω σε αυτόν τον κύριο ότι δεν ξέρει πώς θα λειτουργήσει κάθε ασθενής.
Είμαι πολύ ευγνώμων που είχα δουλειά εκείνη την περίοδο γιατί με κράτησε.
Την εικόνα μου τη διαχειρίστηκα όπως διαχειρίζομαι πάντα τα πράγματα γιατί είμαι αντιδραστικό στοιχείο. Εγώ που δεν είχα μαλλιά και είχα μια τομή στο σώμα μου, συνέχιζα να κάνω μπάνιο με το μπικίνι. Αν κάποιος ένιωσε άσχημα είναι θέμα του ανθρώπου.
Είχα πολύ μεγάλη στήριξη από τους συνεργάτες μου. Για μένα αυτή η δουλειά ήταν η σύνδεσή μου με τη ζωή.
Ποτέ δεν έκρυβα ποια ήμουν, δεν θα το έκανα ούτε με τον καρκίνο μου.
Παλεύω να μάθω να ζω με τον καρκίνο. Είμαι εκστασιασμένη, νομίζω ότι οι γιατροί είναι ήρωες. Θέλω να πιστέψω ότι εγώ δεν θα ξαναρρωστήσω.
Στη μητέρα μου χρωστάω τη ζωή μου. Και ο σύντροφός μου ήταν κοντά μου και δεν είναι αυτονόητο. Εγώ δεν έχω ορμόνες, δεν έχω λίμπιντο και αυτό είναι πρόβλημα και για τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου. Υπήρξαν άντρες που δεν το άντεξαν» είπε μεταξύ άλλων.
