Στο περιοδικό ΟΚ! και τον Αστέρη Κασιμάτη παραχώρησε συνέντευξη ο Γιώργος Θεοφάνους και μιλά για τη ζωή του στην Κύπρο, την καλλιτεχνική του πορεία αλλά και τις φήμες που τον θέλουν «δύσκολο» συνεργάτη.
Το 1974, όταν έγινε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, πήγαινες στην Α’ Δημοτικού. Ποιες εικόνες έχουν χαραχτεί στη μνήμη σου από εκείνες τις τραγικές ημέρες;
Ήμουν σε μια ηλικία που έχω ξεκάθαρες μνήμες. Έχει μείνει χαραγμένος στο κεφάλι μου ο ήχος από τους βομβαρδισμούς και τους πυροβολισμούς. Να καταλάβεις, ακόμα και τώρα, αν οδηγώ, για παράδειγμα, βρέχει και ακούσω βροντές μέσα στην καταιγίδα, παρκάρω στο πλάι και κλείνω τα αυτιά μου.
Έχεις βρει τη δύναμη να επισκεφτείς τα Κατεχόμενα;
Πήγα δύο φορές. Την πρώτη για να φτάσω μέχρι το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα στην άκρη του νησιού στα ανατολικά και τη δεύτερη φορά στον Απόστολο Βαρνάβα. Έκτοτε δεν ξαναπήγα. Δεν αντέχω να βλέπω όλο αυτό που συμβαίνει στην πατρίδα μου.
Σε ακολουθεί η φήμη του δύσκολου και συχνά ιδιόρρυθμου συνεργάτη. Είσαι τόσο τελειομανής ή περισσότερο απαιτητικός από όσο χρειάζεται;
Είναι αλήθεια, είμαι απαιτητικός και τελειομανής αλλά δεν είναι απαραίτητα κακό. Οι μουσικοί που συνεργάζομαι το ξέρουν, οι στιχουργοί το ίδιο και οι τραγουδιστές επίσης. Η κάθε συνεργασία έχει και τις ευκολίες και τις δυσκολίες της. Αυτό ισχύει για όλους μας, από τους πιο μεγάλους συνθέτες των προηγούμενων γενεών μέχρι και σήμερα. Είναι ωραίο να μάθουμε να συνεργαζόμαστε. Η μουσική είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε να το μοιραζόμαστε, πρώτα οι δημιουργοί με τους τραγουδιστές και μετά με τον κόσμο.
Ποια θεωρείς την πιο δύσκολη συνεργασία σου μέχρι τώρα που θα ήθελες να ξεχάσεις;
Δεν θα ξεχνούσα και δεν θα αφαιρούσα καμία συνεργασία μου. Το κάθε βήμα, λάθος ή σωστό, σε κάνει και μαθαίνεις. Δεν μετανιώνω για τίποτα, ούτε για τα λάθη μου. Προσπαθώ να μάθω από αυτά.
