Μία εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη στον δημοσιογράφο Νίκο Νικόλιζα και την εφημερίδα Espresso παραχώρησε η ηθοποιός Λουίζα Μπατίστα αποκαλύπτοντας άγνωστα περιστατικά δίπλα στα ιερά τέρατα του θεάτρου και του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Με τη Βλαχοπούλου είχατε συνεργαστεί…
Δουλέψαμε πολύ μαζί. Ωραίος άνθρωπος. Μέχρι που πέθανε, πηγαίναμε με τη Δέσποινα, τη παίρναμε με το αυτοκίνητο και τη γυρίζαμε σε όλη την Αθήνα για να έχει καλή ψυχολογία. Μόνο ένα που της έκανα κακό και μου το κρατούσε μέχρι που πέθανε: στο θέατρο, στα καμαρίνια, έπαιζε κουμκάν με λίρες χρυσές. Οπως καθόμουν δίπλα της μια φορά, μου λέει: «Μπατίστα, πάρε τα χαρτιά μου για λίγο και παίξε στη θέση μου». Εγώ δεν είχα ιδέα από χαρτιά.
Απέναντί μου έπαιζαν η σύζυγος του Φούντα, η Χρυσούλα Ζώκα, η Σπεράντζα Βρανά και άλλες. Κάθε τόσο μου έλεγαν: «Κάηκες. Να σου βάλουμε καπέλο;» Εγώ, χωρίς να ξέρω, έλεγα «Βάλτε». Γυρίζει η Βλαχοπούλου και μου λέει: «Μπατίστα, τι έγινε;» Της λέω: «Ξέρω γω, καπέλο μού βάζουν συνέχεια». Της γυρίζει το μάτι της Ρένας και αρχίζει να με βρίζει κερκυραίικα: «Που να μπει ο διάολος μέσα σου. Τι μου ‘κανες, μωρή;» (γέλια) Μέχρι που πέθανε το έλεγε.
Αυτοσχεδίαζε η Ρένα;
Ο,τι της ερχόταν εκείνη την ώρα στο μυαλό το έλεγε. Και στις ταινίες το ίδιο έκανε. Δεν μπορούσε κανένας σκηνοθέτης να τη βάλει σε καλούπια.
Ηταν καλή συνεργάτιδα;
Δύσκολος άνθρωπος, αλλά ωραίος άνθρωπος. Μια φορά με τον Ορέστη Μακρή τσακώθηκαν γερά για κάτι σπίρτα. Παίζαμε όλοι μαζί στον ίδιο θίασο. Η Ρένα κάπνιζε πολύ κάτι αμερικάνικα τσιγάρα, ακριβά. Κάθε λίγο και λιγάκι λοιπόν η Ρένα ερχόταν και έπαιρνε από τον Μακρή τα σπίρτα. Του γυρίζει το μάτι του Μακρή και της λέει με αυστηρό ύφος: «Δεν μου λες. Ρένα, ξέρεις και καπνίζεις ακριβά αμερικάνικα τσιγάρα και έρχεσαι, βρε τσιγκούνα, και παίρνεις τα σπίρτα τα δικά μου;»
Και με τον Χατζηχρήστο δουλέψατε αρκετά. Οντως ήταν γυναικάς;
Παναγία μου! Δεν υπήρχε νέα κοπέλα στο θέατρο που να μην ήθελε να πάει μαζί του. Τον κυνηγούσαν όλες οι γυναίκες. Μια φορά ήταν να πάμε στη Θεσσαλονίκη. Μου λέει η τότε σύζυγός του, η Καίτη Ντιριντάουα: «Σε παρακαλώ, Λουιζάκι μου. Πήγαινε με τον Κώστα στον θίασο». Ήθελε να τον φυλάω. Εμένα ο Κώστας με σεβόταν σαν αδερφή του. Με έλεγε βλάχο. Μια φορά, μια ηθοποιός με την οποία τα είχε φτιάξει ο Κώστας στον θίασο άρχισε να φωνάζει στο καμαρίνι. Με ζήλευε. Σηκώνεται ο Χατζηχρήστος και της λέει: «Τον βλάχο μην τον ξαναπιάσεις στο στόμα σου, γιατί ούτε στο μικρό σου δάχτυλο δεν τον αγγίζεις». Όταν γυρίσαμε από τη Θεσσαλονίκη, με ρωτάει η Ντιριντάουα: «Πώς περάσατε;» Τι να πω εγώ απ’ όλα όσα είχαν γίνει εκεί πάνω. Όταν μου έκανε πρόταση να συνεργαστούμε ξανά, του είπα: «Εγώ, Κώστα, μαζί σου δεν μπορώ να ξανασυνεργαστώ. Γιατί αναγκάστηκα να γίνω ψεύτρα στη γυναίκα σου». Κι έτσι δεν συνεργαστήκαμε ξανά. Όμως ποτέ μα ποτέ εμένα δεν μου έκανε ανήθικη πρόταση. Έχω τόσα περιστατικά με τον Κώστα, που χρειάζεται τόμος ολόκληρος για να τα πω.
