Η Νατάσα Εξηνταβελώνη μίλησε στον Γιώργο Πράσινο και το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί την παραμονή Χριστουγέννων και αναφέρθηκε στην εμπειρία της στο Φεστιβάλ Καννών, το κίνημα #metoo, τον έρωτα αλλά και τον ρόλο της στον «Παράδεισο των κυριών».
Τον Μάιο έζησες μια φαντασμαγορική εμπειρία στο Φεστιβάλ των Καννών. Η ταινία του Πάνου Κούτρα Dodo όπου πρωταγωνιστείς έκανε εκεί την παγκόσμια πρεμιέρα της.
Ήταν όντως φαντασμαγορικό και κάπως πρωτόγνωρο για μένα, μια και δεν είχα αντίστοιχη εμπειρία. Στις Κάννες έβλεπα συνεχώς γύρω μου ηθοποιούς, καλλιτέχνες, σκηνοθέτες. Για παράδειγμα, δεν είχα δει τον Τομ Χανκς στην Αντίπαρο όπου πήγαινα κάθε καλοκαίρι και τον είδα στις Κάννες όταν βρεθήκαμε καλεσμένοι στο ίδιο τραπέζι. Όλο αυτό είχε την αίσθηση πως έρχεσαι πιο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που θαυμάζεις και φαίνονται απροσπέλαστοι και ξαφνικά τους βλέπεις δίπλα σου. Το Φεστιβάλ των Καννών είναι μια γιορτή του σινεμά όπου όλοι έχουν θέση εκεί κι αυτό είναι ελπιδοφόρο και ενωτικό. Είδα τον Μαντς Μίκελσεν. Τον λατρεύω πραγματικά, αγαπώ τις ταινίες του, από Το κυνήγι μέχρι την τελευταία που έκανε. Εννοείται πως του μίλησα και βγάλαμε φωτογραφία. Αντέδρασα όπως ακριβώς μια θαυμάστριά του –που είμαι– και όχι όπως ένας συνάδελφος προς συνάδελφο. Εκείνη τη στιγμή ήμουν η Νατάσα που τον παρακολουθεί χρόνια. Είχα αρκετά υπερβολική αντίδραση, ενώ εκείνος ήταν πιο γήινος.
Μετά το Dodo, θα σκεφτόσουν το ενδεχόμενο καριέρας στο εξωτερικό;
Δυστυχώς δεν θέλω να ρισκάρω πολλά πράγματα σε σχέση με σταθερές που έχω στη ζωή μου, όπως το σπίτι μου, τους φίλους μου, τον πυρήνα της οικογένειάς μου. Είμαι αρκετά δειλή για να ανατρέψω μια συνθήκη που αγαπώ. Θαυμάζω όσους τολμούν και φεύγουν. Η αλήθεια πάντως είναι πως όταν ταξιδεύεις, έχεις την ευκαιρία να έρθεις κοντά με το διεθνές κοινό, οπότε σου ανοίγει η όρεξη για μια τέτοιου τύπου επικοινωνία…
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη όταν σου πρότειναν τον κεντρικό ρόλο για το σίριαλ Ο Παράδεισος των κυριών;
Πήρα λίγο τον χρόνο μου για να το επεξεργαστώ σε σχέση με το τι χρειάζεται από μένα για να τα καταφέρω. Είμαι χαρούμενη που είμαι σε αυτή τη δουλειά, κυρίως γιατί είμαι ανάμεσα σε πολύ αγαπημένους μου συναδέλφους και συντελεστές. Πάντα αυτό εξετάζω για να κάνω μια δουλειά. Η συμμετοχή μου στο σίριαλ είναι μεγάλο σχολείο, όπως λένε. Είναι η καθημερινή τριβή με το αντικείμενο, που μόνο καλύτερο σε κάνει. Μαθαίνεις τα εκφραστικά σου μέσα, μαθαίνεις τη δουλειά καλύτερα, μαθαίνεις την κάμερα, να δουλεύεις με περισσότερο κόσμο, υπό συνθήκες πίεσης.
Πώς θα ήθελες να δεις την ηρωίδα σου;
Η Αμαλία είναι ένα κορίτσι πολύ τραυματισμένο –έχει κακοποιηθεί στο παρελθόν–, αλλά γενικότερα η τάση της είναι να είναι προοδευτική, ονειροπόλα, ανοιχτόμυαλη, οπότε η κοινωνία όπου ζει δεν τη χωράει, όπως επίσης δεν χωράει ούτε τον έρωτά της. Εκείνος που αγαπά δεν είναι αποδεκτός από την οικογένειά της και κάπου εκεί έρχεται η πρώτη ρήξη. Η Αμαλία ενηλικιώνεται με πολύ άσχημο και βίαιο τρόπο, κάτι που δεν θα το ευχόμουν για κανέναν, οπότε για αυτό τον χαρακτήρα που υποδύομαι και αγαπώ ελπίζω να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει τα τραύματά της. Η σειρά διαδραματίζεται σε μια εποχή όπου δεν ήταν διαδεδομένη η ψυχοθεραπεία, ούτε το «έχω έναν άνθρωπο και του ανοίγομαι». Οι άνθρωποι τότε είχαν περισσότερα μυστικά και δεν ανοίγονταν σε άλλους.
Έχεις αντιμετωπίσει κάποια τραυματική εμπειρία στο εργασιακό σου περιβάλλον;
Με το #MeToo έχει ανοίξει τεράστιος διάλογος αλλά συχνά μπερδεύουμε καταστάσεις. Δεν γίνεται να δίνεται ο λόγος στον καθένα άκριτα, χωρίς να έχουν μιλήσει πριν τα ίδια τα θύματα και να έχουν πάρει τον χώρο που τους αναλογεί. Εξαρχής εγώ προσπαθώ να μη μιλάω τόσο, όχι γιατί φοβάμαι να μην εκτεθώ, αλλά για να ακουστεί εκείνος που πραγματικά πρέπει να ακουστεί εκείνη τη στιγμή. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου αποτελεί γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης η κατάχρηση εξουσίας και το να φερόμαστε αντικανονικά. Αυτά όλα τα έχω βιώσει, όχι σε πρώτο πρόσωπο, αλλά μου είναι γνώριμα, δεν
πέφτω από τα σύννεφα.
Πώς αντιμετωπίζεις μια συμπεριφορά που ξεπερνά τα όρια;
Όταν το δω μπροστά μου, το επικοινωνώ αμέσως, το φωνάζω. Αυτό είναι κάτι που ούτως ή άλλως το κάνω από παιδί. Έχω έντονη αντίσταση στην αδικία και τη βιαιότητα.
Έχεις ζήσει μεγάλους έρωτες;
Ναι, έχω ζήσει. Ο έρωτας είναι σαν το χαστούκι γιατί πάντα σε ξεβολεύει, είτε έχει θετική είτε αρνητική έκβαση. Σε κάθε περίπτωση έχει αυτή τη λειτουργία, να σε ξυπνήσει. Για αυτό και τα περισσότερα έργα μιλούν για τον έρωτα. Σε κάθε ταινία είναι η σκηνή που περιμένεις να δεις. Έτσι τον βιώνω τον έρωτα. Μου φαίνεται μια πολύ γλυκιά και αθώα κατάσταση.
Σε έχουν αντιμετωπίσει με δυσπιστία;
Ε, δεν είμαι και καμιά θεά, ούτε δα και τόσο πανέμορφη που να έχω αντιμετωπίσει πρόβλημα. Έχω όμως στη ζωή μου πραγματικά πανέμορφους ανθρώπους, σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα ομορφιάς, οι οποίοι πολύ συχνά πρέπει να υπερνικήσουν την προκατάληψη ότι επειδή είναι όμορφοι, δεν έχουν κάτι παραπάνω από αυτό. Βέβαια, αυτό βαραίνει τις γυναίκες παραπάνω και είναι κάτι που με ενοχλεί.
Πώς θα ήθελες να είσαι στα 40 σου;
Θα ήθελα να είμαι αισιόδοξη, σε αυτό τον δρόμο που έχω επιλέξει, να μην έχω επαναπαυτεί και να έχω βρει την αγάπη στο πρόσωπο ενός συντρόφου. Όχι γάμο. Όταν μου λένε για γάμο, σκέφτομαι έναν σύντροφο.
