Στο περιοδικό ΟΚ! και τον Γιώργο Πράσινο μίλησε η Τζούλια Νόβα ενώ φωτογραφήθηκε με την 8 μηνών κόρη της, Δάειρα.
Η κόρη σου Δάειρα μόλις έκλεισε τους 8 μήνες. Πώς εμπνευστήκατε το όνομά της;
Ναι, έγινε 8 μηνών, γεννήθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο. Το Δάειρα είναι αρχαίο ελληνικό όνομα, το ανακάλυψε ο σύζυγός μου που του αρέσει ό,τι αφορά την Ιστορία και τη Μυθολογία. Η Δάειρα ήταν Ωκεανίδα, νύμφη της Ελευσίνας, η οποία αγαπήθηκε από τον Ερμή. Από την άλλη, εγώ πάντα ήθελα να δώσω στο παιδί μου ένα όνομα σπάνιο, ιδιαίτερο, που να μην το ακούμε συχνά ή καλύτερα να μην το είχαμε ακούσει ξανά. Οπότε, όταν ο Μιχάλης μού πρότεινε το «Δάειρα» ενθουσιάστηκα. Είναι εύηχο και βγάζει κάτι δυνατό.
Ποια ήταν η πρώτη λέξη που είπε;
Αυτό έγινε προχθές και μας συγκίνησε όλους. Είμαστε για καλοκαίρι στην Πάρο – έχει έρθει μαζί μας και η μητέρα μου για να μας βοηθάει με τη μικρή. Πριν από πέντε μέρες, ο Μιχάλης χρειάστηκε να γυρίσει για λίγο στην Αθήνα, έχει το εστιατόριο Pirates House στη Ροδόπολη, στον Διόνυσο. Εκείνη την ημέρα μιλούσαμε μέσω βιντεοκλήσης και η μικρή φώναξε «μπαμπά». Αυτή ήταν η πρώτη της λέξη. Όλοι βάλαμε τα κλάματα, και εγώ και η μητέρα μου και, φυσικά, ο Μιχάλης. Τρελαθήκαμε. Δεν το κρύβω, ζήλεψα λίγο, γιατί θα ήθελα να πει πρώτα «μαμά», αλλά τι να κάνουμε; Μάλλον έχουμε και οι δύο αδυναμία στον μπαμπά.
Πώς ήταν η εμπειρία της γέννας στο σπίτι;
Υπέροχη! Άκουγα από γυναίκες ότι είναι κάτι απλό και από άλλες ότι οι πόνοι της γέννας δεν συγκρίνονται με κανέναν άλλο πόνο. Η προσωπική μου εμπειρία είναι πως ήταν υποφερτοί οι πόνοι. Επίσης, δεν έκανα επισκληρίδιο γιατί φοβάμαι πιο πολύ τη βελόνα από τον ίδιο τον πόνο. Όταν κάνεις αυτή την επιλογή, πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος ότι σε όλη τη διαδικασία θα έχεις τον πόνο παρέα. Από όλη την εμπειρία, το μόνο κουραστικό για μένα ήταν ότι νύσταζα. Το προηγούμενο βράδυ είχα πάει στα γενέθλια μιας φίλης μου και γύρισα στο σπίτι στη 01.30 και στις 03.00 με έπιασαν οι πόνοι! Αμέσως τηλεφώνησα στις μαίες και μισή ώρα αργότερα ήταν και οι δύο στο σπίτι μας. Όταν γεννάς στο σπίτι, έρχονται μαίες που σε καθοδηγούν. Είχα κάνει και μαθήματα τοκετού, αλλά εκείνη την ώρα ξεχνάς τα πάντα, οπότε έχεις τις μαίες για να σε καθοδηγούν. Ξεκίνησαν οι πρώτοι πόνοι, έπειτα έσπασαν τα νερά, μετακινήθηκα από το κρεβάτι στην μπανιέρα που είναι σαν τζακούζι, αλλά δεν βολευόμουν και γύρισα στο κρεβάτι. Έπειτα από δύο ώρες οι πόνοι ήταν πιο έντονοι και για τέσσερις ώρες περίπου κράτησε αυτό. Κάποια στιγμή, με θυμάμαι να ρωτάω τις μαίες «πότε θα γεννήσω επιτέλους;» και λίγο αργότερα ήρθε η μικρή. Γέννησα μετά από εξίμισι ώρες, στο σύνολο της διαδικασίας.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη μόλις την είδες, η πρώτη κουβέντα σου;
Μόλις βγήκε και την ακούμπησαν πάνω μου, την αγκάλιασα σφιχτά και άρχισα να κλαίω. Ήταν πρωτόγνωρα τα συναισθήματα. Δεν είχα αισθανθεί ποτέ κάτι πιο όμορφο. Ξέρεις, όταν είσαι έγκυος, ίσως να μη συνειδητοποιείς ότι έχεις μέσα σου ένα πλασματάκι. Όταν το βλέπεις, όμως, ξέρεις ότι είναι το παιδί σου και ότι θα είσαι για πάντα δεμένη με αυτή τη ζωή. Εκεί αισθάνθηκα το θαύμα της ζωής. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται.
Πολλοί άντρες που είναι παρόντες στον τοκετό δεν αποδεικνύονται ψύχραιμοι. Πώς ήταν ο Μιχάλης;
Καμία σχέση με ό,τι περιγράφεις. Σκέψου ότι ο Μιχάλης έκοψε τον ομφάλιο λώρο και εκείνος έβγαλε τον πλακούντα. Καταλαβαίνω πως δεν μπορούν όλοι να είναι ψύχραιμοι σε τέτοιες στιγμές. Οι μαίες έλεγαν στον Μιχάλη «άσε, θα το κάνουμε εμείς» και εκείνος ήθελε να το κάνει ο ίδιος. Εγώ ήθελα να τον είχα δίπλα μου, ήθελα μόνο τον Μιχάλη. Όταν με έπιασαν οι πόνοι, τον κρατούσα δυνατά και τον τραβούσα – τις επόμενες μέρες είδα τις μελανιές που του έκανα στα χέρια του. Μου έδωσε δύναμη η παρουσία του να αντέξω τους πόνους της γέννας. Ο Μιχάλης παρέμεινε ψύχραιμος, ένας βράχος, σε όλη τη διαδικασία του τοκετού, άσχετα που έκλαψε και εκείνος όταν βγήκε η μικρή.
«Σε λίγο καιρό θα ανεβούμε οικογενειακώς στον Όλυμπο»
Με τον σύζυγό σου ήσασταν σχετικά νέο ζευγάρι όταν κάνατε οικογένεια.
Ναι, ήμασταν μαζί πέντε μήνες όταν έμεινα έγκυος. Τώρα είμαστε μαζί δύο χρόνια. Γνωριστήκαμε μέσω κοινών φίλων στο γυμναστήριο που πηγαίναμε και οι δύο στη Δροσιά. Ο Μιχάλης είχε πολύ ωραίο τρόπο προσέγγισης, ήταν πολύ ευγενής και είχαμε και πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Έτσι ξεκίνησε μια φιλία και αργότερα, όταν εκείνος χώρισε, το ίδιο και εγώ μετά από 12 χρόνια σχέσης, ήμασταν και οι δύο ελεύθεροι και το φλερτ εξελίχθηκε σε μια πολύ ωραία σχέση ζωής.
Τι αγάπησες από την πρώτη στιγμή στον Μιχάλη;
Ο Μιχάλης έχει τρομερή επικοινωνία με τους ανθρώπους, κάτι που ευτυχώς πήρε η Δάειρα. Είναι καλόψυχος, του αρέσει να βοηθάει είτε γνωρίζει κάποιον είτε δεν τον γνωρίζει καθόλου. Θα προσφερθεί να βοηθήσει και αυτό πάντα με συγκινεί. Η μικρή έχει πάρει το βλέμμα του, εκείνο που παίρνει και ο Μιχάλης όταν θυμώνει. Το λατρεύω αυτό το βλέμμα τους.
Τι απολαμβάνετε να κάνετε μαζί;
Τα πάντα! Με τον Μιχάλη κάνουμε σκοποβολή, πεζοπορία, αναρριχήσεις. Σε λίγο καιρό θα ανεβούμε οικογενειακώς στον Όλυμπο. Η Δάειρα θα είναι το μικρότερο παιδί που θα έχει ανέβει στον Όλυμπο – μου είπαν πως μέχρι στιγμής, ένα παιδί 1 έτους έχει το ρεκόρ. Μια φίλη μου είναι τόσο ενθουσιασμένη που ψάχνει μήπως και μπορεί να μπει η Δάειρα στο βιβλίο με τα Ρεκόρ Γκίνες! (Γελάει.)
Υπήρξαν περιπτώσεις όπου αισθάνθηκες «ξένη»;
Μόνο μία φορά, από μια μάνα. Τη μητέρα αυτού του αγοριού που με βοήθησε να μάθω Ελληνικά. Ήταν το αγόρι μου. Η μητέρα του, λοιπόν, δεν με ήθελε καθόλου. Έλεγε ότι είμαι από την Ουκρανία, άρα ελευθερίων ηθών. Και το έλεγε για ένα κορίτσι 14 ετών! Έκανε τα πάντα για να μας χωρίσει, μέχρι που τον κλείδωνε σπίτι. Εμείς ήμασταν μικρά παιδιά και ευτυχώς ερχόταν στο σχολείο, όπου ήμασταν αχώριστοι. Ήταν ένας παιδικός έρωτας.
