Ο Ζερόμ Καλούτα διαθέτει άφθονο ταλέντο και μία προσωπικότητα που σε κερδίζει απευθείας.
Η πορεία του στη μουσική αλλά και την υποκριτική έχει διαγράψει μεγάλη επιτυχία και φέτος τον απολαμβάνουμε και στο J2US στο πλευρό της Σοφίας Παυλίδου.
Ο γνωστός τραγουδιστής μίλησε στο περιοδικό ΟΚ! και τον Πάνο Τσουκάρα για την καριέρα του, τις αφρικανικές του ρίζες αλλά και το κατά πόσο έχει δεχτεί ρατσιστικές συμπεριφορές για την καταγωγή ή τα κιλά του.
Ο όρος «Afrogreco», που είναι το όνομα της δισκογραφικής σου εταιρείας και του καταστήματός σου με ρούχα κ.ά., πώς προέκυψε;
Αυτός ο όρος είναι ένα σύμπαν που έχω δημιουργήσει. Προφανώς σημαίνει Αφροέλληνας, και πιο συγκεκριμένα ένας Αφρικανός που έχει γεν- νηθεί στην Ελλάδα ή ένας Έλληνας με αφρικανικές ρίζες. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, δεν έχω πάει ποτέ στο Κονγκό και ήθελα να κάνω μια ένωση των δύο πολιτισμών. Είναι μια λέξη που δεν υπάρχει στο λεξικό, είναι ένα βίωμα. Σε όλη μου τη ζωή άλλοι με έλεγαν «Αφρικανό», άλλοι «Έλληνα» και έτσι σε όλους λέω πως είμαι και τα δύο, ένας «Αφροέλληνας»
Την εμφάνισή σου στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 2021 με τον Ορέστη του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, τη θεωρείς μια προσωπική σου κατάκτηση;
Πριν από δύο χρόνια ο Γιάννης δημιούργησε έναν ρόλο για μένα, τον Φρύγα, που δεν υπήρχε στο αρχαίο κείμενο. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή μου και είμαι πραγματικά ευγνώμων που κατάφερα να τη ζήσω. Ένιω- σα πάρα πολύ περήφανος για μένα. Πριν βγω στη σκηνή σκεφτόμουν όλα όσα είχα ζήσει. Η μαμά μου καθάριζε σπίτια για να με μεγαλώσει και εγώ ξαφνικά βρέθηκα να παίζω στην Επίδαυρο. Δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα η ζωή μου, αλλά είχα πάντα δίπλα μου τη μητέρα μου –την αποκαλώ «Σαμουράι»– που τα έκανε όλα να μοιάζουν εύκολα. Ήμασταν μονογονεϊκή οικογένεια. Η μάνα μου με μεγάλωσε με πολλή αγάπη και εργατικότητα σε μια ελληνική πραγματικότητα στα ’80s, όταν υπήρχε περισσότερη ανεκτικότητα, νομίζω. Στην αρχή δυσκολεύτηκε με τη γλώσσα γιατί δεν τη γνώριζε, αλλά την έμαθε. Δούλευε πάρα πολλές ώρες αλλά ήταν πάντα αξιοπρεπής.
Έχεις αντιμετωπίσει ρατσιστικές συμπεριφορές για το χρώμα σου ή τα κιλά σου;
Είμαι πολύ τυχερός γιατί πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στους Αμπελόκηπους, στο Γουδή και στου Ζωγράφου, σε ένα περιβάλλον πολύ προστατευμένο. Ήμουν το περίεργο και εξωτικό παιδί, που όμως οι γύρω του το προστάτευαν. Από το σπίτι μου μάλλον δεν υπήρχε το έδαφος για να καλλιεργηθούν αυτές οι συμπεριφορές. Τον διαχωρισμό δεν τον έζησα από το περιβάλλον μου αλλά από την πολιτεία, για γραφειοκρατικά ζητήματα. Δυστυχώς, ακόμη και αν ένα παιδί γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, αν οι γονείς του δεν είναι Έλληνες, δεν είναι ούτε αυτό. Εγώ είμαι αυτό το παιδί. Από το κράτος φορολογούμαι, όπως όλοι, και ενώ έχω τις ίδιες υποχρεώσεις με όλους τους Έλληνες, δεν έχω δυστυχώς τα ίδια δικαιώματα. Ακόμα και σήμερα δεν έχω την ελληνική υπηκοότητα. Δεν μπορώ καν να ψηφίσω. Σοφία: Εγώ θα ήθελα να πω πως με το πέρασμα των χρόνων ακόμη και το «είσαι πολύ όμορφη» ρατσιστικό μού φαίνεται. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί επίσης λέμε όλοι τόσο θετικά σε κάποιον ότι έχει αδυνατίσει. Για εμένα το σημαντικότερο είναι να μην ασχολείσαι με τον άλλο. Ας πούμε, ο ένας μου γιος έχει γαλάζια μάτια, ο άλλος όχι, οπότε ο ένας δεχόταν πάντα πολύ θετικά σχόλια και δεν μου άρεσε ο διαχωρισμός. Δεν χρειάζεται να σχολιάζουμε τίποτα για τον άλλο. Είναι και ένας προσωπικός αγώνας που δίνω και εγώ κάθε μέρα.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα
