Ήταν μάλλον καρμικό να μιλήσω με τον Γιωργή Τσουρή, έναν άοκνο «εργάτη» της Τέχνης, όχι μόνο του θεάτρου αλλά και της μουσικής, του κινηματογράφου και τα τελευταία χρόνια και της τηλεόρασης.
Οι μνήμες μου είναι ακόμα νωπές από τις αμέτρητες κυπριακές σειρές που συμμετείχε ο πατέρας του και παρακολουθούσα φανατικά, ο εξαιρετικός Κύπριος ηθοποιός Ανδρέας Τσουρής.
Όσο για τον υιό Τσουρή, το τηλεοπτικό κοινό τον γνώρισε καλύτερα και τον αγάπησε ως Θοδωρή στο Χαιρέτα μου τον Πλάτανο ενώ φέτος τον απολαμβάνουμε στην αστυνομική κωμωδία του Alpha, Φόνοι στο καμπαναριό στον ρόλο του αστυνόμου Μιλτιάδη Σοφιανού.
Ο Γιωργής Τσουρής ως αστυνόμος Σοφιανός στους Φόνους στο καμπαναριό του Alpha
Το θεατρικό κοινό τον απολαμβάνει κοντά δύο δεκαετίες σε θεατρικές παραστάσεις που συνήθως γράφει ο ίδιος και γίνονται αμέσως sold out.
Όσοι όμως έχουν κεντριστεί από την προσωπικότητά του και την καλλιτεχνική του παρουσία, γνωρίζουν ότι είναι πολλά περισσότερα από ηθοποιός: αριστούχος της Φιλολογίας και του Εθνικού Θεάτρου, εξαιρετικός μουσικός (τραγουδιστής, συνθέτης ενώ παίζει κλαρινέτο, πιάνο, κιθάρα, άλτο σαξόφωνο, φλογέρες και κρουστά), μέλος της Κρατικής Ορχήστρας Νέων στην Κύπρο, με δύο δίσκους στο βιογραφικό του και αρκετά κομμάτια του να φτάνουν και στην τηλεόραση.
Ναι, ο Γιωργής Τσουρής είναι κυριολεκτικά η προσωποποίηση της λέξης «πολυτάλαντος».
Το μεγαλύτερο προσόν του – κατά την προσωπική μου άποψη- είναι η σεμνότητά του. Και το διαπίστωσα συζητώντας μαζί του για τη σειρά που πρωταγωνιστεί φέτος, την sold out παράστασή του που είναι talk of the town χωρίς να διαφημίζεται, την Τέχνη, την οικογένειά του.
Ελπίζω μέσα από τις απαντήσεις του να τον γνωρίσετε και εσείς λίγο καλύτερα…
Υποψιάζομαι ότι λίγοι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι είστε γιος του Ανδρέα Τσουρή, που έχει μεγαλώσει -όχι μόνο τηλεοπτικά- τουλάχιστον μια γενιά Κυπρίων. Αντλήσατε από εκείνον τα πρώτα σας ερεθίσματα για την Τέχνη ή η κλίση σας ήταν… εκ γενετής;
Κάποια πράγματα καλώς ή κακώς – και στην Τέχνη- δεν είναι μόνο ποιοτικά αλλά και ποσοτικά μετρήσιμα. Θα σας πω ότι ο πατέρας μου και η μητέρα μου είναι άνθρωποι με πολύ μεγάλη έφεση στη γλώσσα και από πολύ μικρή ηλικία ένιωθα πολύ άνετα να λέω ιστορίες και να παίζω με τον λόγο. Τραγουδάω από πολύ μικρή ηλικία, ακούω καλά, ακούω τις νότες. Αυτό σημαίνει ότι δύο πολύτιμα εργαλεία για τη δουλειά μου, δεν είναι ντροπή να πούμε ότι τα κληρονόμησα. Από ‘κει και πέρα το πώς κάποιος επιλέγει να κάνει τη δουλειά με όλα της τα καλά και τα κακά είναι καθαρά επίκτητο, έχει να κάνει με το περιβάλλον που μεγαλώνει ή αυτό που συναντάει στην πορεία του και είναι ακόμα πιο κρίσιμο. Η πρώτη επαφή με το θέατρο ήταν μέσω του πατέρα μου και κάπως μεγαλώνοντας προσπάθησα -και προσπαθώ ακόμα- να ανήκω σε αυτόν τον κόσμο. Ούτε αυτό είναι αυτονόητο. Καμιά φορά ακούω και λένε «με κέρδισε το θέατρο». Καλόπιστα λέγεται η φράση αλλά γελάω, διότι στο θέατρο κάθε μέρα διεκδικούμε να κερδίσουμε μια θέση, δεν μας κερδίζει το θέατρο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχετε βγει στο θέατρο από νωρίς. Παίξατε στην Επίδαυρο στα 7 σας. Το έχετε απομυθοποιήσει ή ακόμα σας εκπλήσσει;
Δεν το έχω απομυθοποιήσει καθόλου! Όσο το ζεις και μαθαίνεις σε αυτό, εάν όντως έχεις την πρόθεση να μαθαίνεις, σε μαγεύει ακόμα πιο πολύ και χτίζει ακόμα πιο γερά και στέρεα τη μυθολογία που συνοδεύει αυτό το επάγγελμα. Κάθε παράσταση και κάθε θεατρική στιγμή έχει τη δική της φόρτιση. Το γεγονός ότι το έζησα από πολύ μικρή ηλικία, το παρασκήνιο του πράγματος, μου έδωσε ίσως μια πιο οξυμένη αντίληψη για το πώς δημιουργείται το προϊόν του θεάτρου. Αλλά όταν είσαι πάνω στην σκηνή και θες να επικοινωνήσεις με το κοινό και το κοινό μαζί σου δεν υπάρχει καμία απομάγευση, τίποτα δεν «γκρεμίζει» αυτό το πράγμα. Όσο και να ξέρεις το παρασκήνιο, εκείνη τη στιγμή είναι πάντα μαγικό!
Σας ακούω να μιλάτε και για το βιογραφικό που έχετε είστε εξαιρετικά σεμνός. Στην τηλεόραση τουλάχιστον έχουμε συνηθίσει σε αυτό που ονομάζουμε κοινώς «μαϊντανούς».
Αυτή τη στιγμή παίζω σε δύο παραστάσεις, δουλεύω πάρα πολλές ώρες στο θέατρο, κάνω και τηλεόραση και αν μου πουν σε μια μουσική εκπομπή να πάω, επειδή λατρεύω το τραγούδι, δεν θα πω «όχι». Πάντα πηγαίνω να τραγουδήσω, μου αρέσει η διαδικασία και αύριο μεθαύριο θα ανεβάσω και καινούργιο τραγούδι. Τι θέλω να πω; Κάνω πάρα πολλά πράγματα και «φλερτάρω» πάρα πολύ με τον κίνδυνο να με βάλουν σε κανένα φαγητό μαζί με το κρεμμυδάκι! (γέλια) Η πρόθεσή μου δεν είναι μαξιμαλιστικά να είμαι παντού για να με βλέπουν παντού και να φαίνομαι συνέχεια αλλά απλά δεν μπορώ να καθίσω κάτω και τα πράγματα που κάνω έχουν και την έκθεση, είναι μέρος του «πακέτου».
Μας αφήσατε με το στόμα ανοιχτό όταν ακούσαμε να τραγουδάτε το «Βασιλική τον έρωτα» και να παίζετε κλαρινέτο στη δημόσια τηλεόραση. Έχετε κάνει δίσκους, φοβερές συνεργασίες (π.χ. Σταύρος Λάντσιας). Σας γεννήθηκε ποτέ το… τρίλημμα ή θέατρο ή μουσική ή τηλεόραση;
Η μουσική με απασχολεί κάποιες μέρες ή βδομάδες τη σεζόν και όχι παραπάνω ενώ το θέατρο και η τηλεόραση με έχουν απορροφήσει φουλ αυτή τη στιγμή επαγγελματικά. Σκέφτομαι ότι αν αφοσιωνόμουν στη μουσική μπορεί κάποια άλλη διαδρομή να είχε κριθεί για μένα. Αλλά δεν έχει πολλή σημασία γιατί η ζωή καμιά φορά ξέρει καλύτερα και μας δείχνει τον δρόμο. Εγώ αυτή τη στιγμή βιοπορίζομαι από το επάγγελμα του ηθοποιού και το μουσικό κομμάτι το έχω ενσωματώσει πλήρως σε αυτό, με την έννοια ότι και τραγουδάω στο θέατρο και γράφω τη μουσική για τα έργα μου οπότε σαν έκφραση είμαι πολύ καλυμμένος. Χώρια που υπάρχει κι ένας άλλος αστερίσκος: μπορεί να μην έχω αφοσιωθεί αλλά είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει να κάνει κανείς μια καριέρα στη μουσική, είναι πολύ σκληρός χώρος και πολύ ανταγωνιστικός αλλά κυρίως για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις χρειάζεσαι και το ταλέντο και πολλή δουλειά αλλά και μια καλή συγκυρία.
Αυτό που πολλοί τηλεθεατές δεν γνωρίζουν είναι ότι στο Χαιρέτα μου τον Πλάτανο γράψατε κάποια τραγούδια της σειράς και μάλιστα σας ακούσαμε και μαζί με τον πατέρα σας.
Τα τραγούδια του Πλάτανου είχαν το εξής χαρακτηριστικό: γράφτηκαν 5 τραγούδια από τον Θοδωρή (σ. σ. ο ρόλος που υποδύθηκε). Δεν τα έγραψα μόνος μου αλλά μαζί με τον πατέρα μου. Έβλεπε τη σειρά, γούσταρε πολύ τον ρόλο και όταν μου ανέθεσαν σε πρώτη φάση να γράψω ένα τραγούδι, κάτσαμε και το φτιάξαμε μαζί. Ήταν αποκαλυπτική αυτή η συνεργασία! Ο πατέρας μου είναι πιο κοντά στο λαϊκό ρεπερτόριο από μένα και ο ρόλος μου ήταν ένας λαϊκοτραφής τραγουδοποιός οπότε βρέθηκα να γράφω με τον πατέρα μου και 5 και 6 τραγούδια.
Το επόμενο τραγούδι που ετοιμάζω είναι πάλι σε μία λαϊκή φόρμα, το έχω γράψει και αυτό στίχους μουσική παρέα με τον μπαμπά, θα το κυκλοφορήσουμε τη νέα χρονιά. Με αφορμή τον Πλάτανο ξεκίνησε μια συνεργασία πατέρα-γιου τραγουδοποιητική που την απολαμβάνουμε πάρα πολύ και που έχει βγάλει 2-3 μάλλον καλά προϊόντα, ο κόσμος τα έχει αγκαλιάσει, πήρα πολύ καλά σχόλια και τα έχει βάλει στην playlist του, σε αυτό που έλεγε ο Σαββόπουλος «το soundtrack της ζωής του». Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό.
Άρα ετοιμάζετε νέο τραγούδι με τον πατέρα σας;
Εύχομαι να μπορέσω να το ηχογραφήσω σύντομα, έχω ήδη μιλήσει σε πολύ σημαντικούς μουσικούς. Έχω και αυτό το προνόμιο, από τη στιγμή που είμαι στο θέατρο, στην τηλεόραση τυχαίνει να γνωρίζω μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς που μπαίνουν στα στούντιο και έχω την ευκαιρία επειδή με γνωρίζουν να κάνω τέτοιου είδους συνεργασίες με μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της χώρας.
«Ο Σοφιανός έχει χάσει τον δρόμο του»
Και στον Πλάτανο και τώρα στους Φόνους υποδύεστε ήρωες (Θοδωρής, Σοφιανός) που είναι λίγο αδικημένοι στα αισθηματικά τους. Έτυχε;
Είναι οι κακομοίρηδες! (γέλια). Δεν έχουν βέβαια πολλά κοινά, είναι διαφορετική η διαδρομή με την οποία ο καθένας έχει χάσει τις ισορροπίες του και την οικογενειακή γαλήνη του. Ειδικά για τον Σοφιανό που ακόμα ανιχνεύω τις πτυχές του, βλέπω ότι έχω να κάνω με έναν χαρακτήρα που έχει χάσει και ο ίδιος τον δρόμο του. Δεν είχε απλά μια ατυχία στη ζωή του. Ο τρόπος που τη μεταχειρίστηκε με δική του προσωπική ευθύνη αποδόμησε όλη του τη ζωή. Και περιμένω το σενάριο να δω τι θα γίνει, πώς θα καταφέρει να διεκδικήσει πίσω τη ζωή του.
Ο Σοφιανός πάντως είναι πολύ κοντά στον καταθλιπτικό Cowboy για τον οποίο τραγουδήσατε κάποτε.
Θα μπορούσε το κομμάτι να παίζει κάτω από τις προσωπικές στιγμές του Σοφιανού. Έχει μια επαφή όλο αυτό το αδιέξοδο του ήρωα που δεν βλέπει ορίζοντα και που ελπίζουμε να δει μέχρι το τελευταίο επεισόδιο. Δεν έχω πάρει ακόμα τα τελευταία επεισόδια και δεν ξέρω τι γίνεται.
Ο Μιλτιάδης ενώ σε πρώτη ανάγνωση δείχνει χαζός, μας έχει δώσει ήδη στιγμές ακραίου δράματος και μοναξιάς. Θα μας κάνει να κλάψουμε στα επόμενα επεισόδια περισσότερο από ό,τι να γελάσουμε;
Το κλάμα και το γέλιο είναι μια ενόρμηση που για μένα είναι το ίδιο πράγμα. Αυτό που διαβλέπω είναι ότι υπάρχει μια εξέλιξη στις προσωπικές στιγμές του χαρακτήρα που πιστεύω ότι θα απασχολήσει, θα προκαλέσει το ενδιαφέρον. Είδα πρόσφατα το τρίτο επεισόδιο και θυμήθηκα λίγο αυτό το πράγμα που τον «καίει» και περιμένω να δω πώς βγήκαν κάποιες σκηνές γιατί γυρίστηκαν όντως πολύ συναισθηματικά.
Έχω την αίσθηση ότι ο Σοφιανός έχει και κάτι λίγο από Κλουζώ στις μεθόδους του…
Κάθε φορά που υπάρχει ένας επιθεωρητής που είναι λίγο γκαφατζής, η πιο κυρίαρχη αναφορά είναι πάντα αυτός ο σπουδαίος Κλουζώ και δεν μπορεί να μην πάει το μυαλό σου εκεί. Και σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να υπάρχει απόηχος γιατί ο καθένας που γράφει τον ρόλο έχει και αυτό στο μυαλό του, αυτήν την αναφορά.
Ενώ αρχικά είναι αρνητικός για να έχει βοηθό φαίνεται να μαλακώνει σιγά σιγά προς τον Τσακαλάκη. Τι να περιμένουμε παρακάτω για τη σχέση τους;
Πώς μπορεί να μην μαλακώσει με τον Βαγγέλη τον Δαούση, αυτό το γλύκισμα; Είναι πολύ ωραίος συνάδελφος και χαίρομαι πολύ που είμαι μαζί του.
Το πώς θα μαλακώσει, θα ξανασκληρύνει θα το δούμε. Μας δένει ο κοινός στόχος. Αυτό που διακρίνω είναι ότι όταν δύο άνθρωποι ξεκινάνε με έναν ανταγωνισμό, μια ασυμβατότητα, εάν έχουν έναν τέτοιο στόχο πολύ συχνά δένονται με αυτόν και βρίσκονται στη θέση να προστατέψουν ο ένας τον άλλον.
Ο Γιωργής Τσουρής ως Μιλτιάδης Σοφιανός και ο Βαγγέλης Δαούσης ως Έκτορας Τσακαλάκης στους Φόνους στο καμπαναριό
Βλέπουμε ότι ο Σοφιανός και η Ηγουμένη κάνουν παράλληλα έρευνες για να λύσουν το μυστήριο του φόνου. Θα συναντηθούν οι ευθείες τους; Θα συνεργαστούν;
Δεν μπορώ να πω ούτε «ναι» ούτε «όχι» σε αυτή τη φάση. Αυτό το γνωρίζω αλλά δεν μπορώ να εκχωρήσω την πληροφορία!
Όπως όλοι έχουμε δει η αστυνομικίνα που υποδύεται η Αντριάνα Ανδρέοβιτς μάλλον είναι τσιμπημένη με τον Σοφιανό. Θα δούμε να εξελίσσεται αυτή η σχέση;
Θα γίνω λίγο στρείδι. Θα το δούμε επεισόδιο το επεισόδιο. Υπάρχει μία άφιξη από τα παλιά που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια.
Η οποία έχετε αποκαλύψει ήδη ότι είναι η κανονική σας σύζυγος που υποδύεται την πρώην.
Ναι. Θα δείξει! Αυτό που βλέπω είναι ότι όλοι οι βασικοί χαρακτήρες έχουν μια πολύ ωραία ιστορία ο καθένας να αφηγηθεί και συνυπάρχει το κωμικό στοιχείο με το πιο συναισθηματικό. Αυτό νομίζω ότι είναι το βασικό ατού αυτής της σειράς. Όποιος θέλει μια σπαρταριστή κωμωδία που να δείχνει τις κωμικές καταβολές της, δεν είναι αυτή. Είναι μια σειρά για το κοινό που θέλει έναν συνδυασμό πραγμάτων, το μυστήριο, τη συγκίνηση και φυσικά και την κωμωδία. Έχουμε στη φαρέτρα μας αν μη τι άλλο δύο σπουδαίες κωμικούς που παίζουν στην τηλεόραση τα τελευταία 20-30 χρόνια (σ.σ Κωνσταντινίδου, Λουιζίδου).
Γιωργής Τσουρής, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Ρένια Λουιζίδου, Βαγγέλης Δαούσης στη φωτογράφιση για τη σειρά Φόνοι στο καμπαναριό
Και συν τοις άλλοις συνεργάζεστε με τον Αντώνη Αγγελόπουλο, έναν μετρ στις τηλεοπτικές κωμωδίες. Οι εντυπώσεις σας;
Πήγα σε ένα σετ για να συνεργαστώ με έναν σκηνοθέτη που ήμουν θαυμαστής των σειρών του πάρα πολλά χρόνια. Δεν με απογοήτευσε καθόλου! Ενώ φαίνεται ότι είναι ένας άνθρωπος πολύ έμπειρος σε αυτό το «σπορ» -φαίνεται και από το αποτέλεσμα των επεισοδίων- έχει εξαιρετικό τρόπο να κατευθύνει και τους ηθοποιούς και το συνεργείο και μου εμπνέει φοβερή εμπιστοσύνη.
Έχετε ένα βιογραφικό τόσο πλούσιο που θα πρέπει να το ζηλέψει κάθε νέος ηθοποιός. Και όμως το τηλεοπτικό όπως λέμε, αρχίζει να σας γνωρίζει καλύτερα μετά τη συμμετοχή σας στο Χαιρέτα μου τον Πλάτανο και ακόμα περισσότερο τώρα με τους Φόνους. Αισθανθήκατε ποτέ αδικημένος ως προς την τηλεόραση;
Όχι, δεν αισθάνθηκα αδικημένος. Ένιωθα ότι όταν ήρθε η στιγμή και η καλή συγκυρία για μένα αποφάσισα να την αρπάξω και κάνω το καλύτερο που μπορώ. Γενικά δεν πιστεύω στο θέμα αδικία. Ότι κάποιος ή κάτι μας αδικεί στη ζωή μας εκτός από τις στιγμές που υπάρχει μεθοδευμένη αδικία. Όλα δρόμος είναι και ό,τι μας έρχεται το αξιολογούμε και είτε το κάνουμε είτε το αφήνουμε να περάσει. Τηλεόραση δεν είχα κάνει τα τελευταία 10 χρόνια μετά τη σχολή, πέρα από κάποια μικρά γκεστ. Κάνω τα τελευταία 5 χρόνια και νιώθω πάρα πολύ καλά!
Σας άκουσα να μιλάτε στη Super Kατερίνα με ιδιαίτερη τρυφερότητα για τη σύζυγό σας (Βάλια Παπακωνσταντίνου). Πώς είναι να πορεύεστε μαζί και να συνεργάζεστε κιόλας;
Είναι δύσκολο, είναι σκληρό, είναι και τρυφερό μαζί, είναι όλα. Απλά στο τέλος της ημέρας οι καλές και οι κακές ή δύσκολες στιγμές και οι επιτυχίες και αποτυχίες είναι ένα άθροισμα που όταν κάτσει κάποιος με τον εαυτό του και τον άνθρωπό του αυτό που συνειδητοποιεί είναι ότι «αυτό ήταν και είναι η ζωή μου». Με αυτούς τους όρους μάλλον η Βάλια είναι η ζωή μου. Και όταν τα περνάμε όλα αυτά μαζί την κάνει να είναι ο άνθρωπος που μοιράζομαι τα χρόνια πάνω στη γη.
«Το αθηναϊκό κοινό είναι αμείλικτο αλλά και δίκαιο»
5η σεζόν sold out η θεατρική σας παράσταση, 170 τετραγωνικά. Ποια χορδή των διαπροσωπικών σχέσεων άγγιξε το κείμενό σας και είναι τόσο δημοφιλές;
Είναι μια ευλογημένη παράσταση, ένα ευλογημένο έργο. Είμαι πολύ χαρούμενος που ακόμα τρέχει αυτή τη παράσταση. Αυτό που άγγιξε πιστεύω τον κόσμο -κάθε φορά λέω κάτι διαφορετικό- βρίσκει κάτι πολύ δικό του σε αυτή την ιστορία γιατί είναι πολύ καθημερινή και αναγνωρίσιμη. Αρέσει στον κόσμο επίσης το ότι είναι πολύ πληθωρικό και το κείμενο και η παράσταση ως προς το γέλιο και τη συγκίνηση που φέρνει. Δηλαδή είναι μια κωμωδία εξωστρεφής που το κοινό γελάει πάρα πολύ κάθε βράδυ αλλά είναι και μια ιστορία που σε βάζει και σε σκέψεις. Όταν το κοινό πάει στο θέατρο και γελάει και κλαίει και έχει αγωνία, νιώθω ότι φεύγοντας έχει πάρει κάτι μαζί του, μια ιστορία. Αυτό φυσικά δεν το πέτυχα μόνος μου, το πέτυχαν όλοι οι συντελεστές και ηθοποιοί της παράστασης. Καμιά φορά όταν γίνεται μια μεγάλη επιτυχία διατρέχουμε τον κίνδυνο να τη συσχετίσουμε με τον εαυτό μας. Είναι ένα περίεργο ταπεινό ένστικτο που έχουν οι άνθρωποι, ότι «εγώ το έκανα». Το θέατρο δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια, ξέρεις ότι χωρίς τον άλλον δεν θα γινόταν τίποτα και άρα εστιάζεις το «μπράβο» σου στον άλλον και όχι στον εαυτό σου.
Το κοινό στο θέατρο είναι λίγο πιο αμείλικτο και ειδικά σε ό,τι αφορά τις κωμωδίες.
Το κοινό είναι αμείλικτο αλλά το αθηναϊκό κοινό που το παρακολουθώ και με παρακολουθεί τα τελευταία 16 χρόνια είναι και δίκαιο. Όταν μια παράσταση ειλικρινά έχει δουλευτεί και θέλει κάτι πει, το κοινό είναι εκεί και το παραλαμβάνει. Μάλιστα επειδή δεν υπήρχε κάποιο σοβαρό κονδύλι για προώθηση, η βασική μας προώθηση ήταν από στόμα σε στόμα και στις 3 παραστάσεις που έχουμε φτιάξει μέχρι τώρα και ήταν και οι τρεις γεμάτες, πιστεύω ότι το κοινό την πολύ σκληρή δουλειά την επιβραβεύει.
Έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη για κωμωδία από ό,τι για δράμα το κοινό;
Η απάντηση είναι ναι, ξεκάθαρα! Αυτό νιώθω. Όπου και όταν του δοθεί ένα πράγμα που φέρνει πραγματικό ποιοτικό γέλιο -εννοώ ότι δεν το «γαργαλάει» αλλά του δίνει ένα χιούμορ ενός επιπέδου- το κοινό είναι εκεί και το έχει πολύ ανάγκη και ειδικά σε αυτή τη συγκυρία. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ανθίζει και το δράμα, έτσι; Οι δραματικές σειρές στην τηλεόραση σκίζουν αλλά σε αυτή τη φάση το κοινό έχει πολύ ανάγκη και την κωμωδία. Έχει μπατάρει λίγο το πράγμα με όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή, έχει ανάγκη να γελάσει, να ξεχαστεί, να ξεφύγει και η καλή κωμωδία το κάνει αυτό.
«Η αποδοχή είναι πιο σπουδαία από την κριτική»
Είχατε πει σε κυπριακή εκπομπή ότι «η κριτική του πατέρα μου σε εμένα είναι πολύ πιο ευγενική από την κριτική τη δική μου σε αυτόν». Είστε ακόμα τόσο αυστηρός μαζί του;
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε! Δεν είμαι πια ή προσπαθώ να μην είμαι. Είμαστε δύο άνθρωποι που κάναμε την ίδια δουλειά, μεγαλώσαμε μαζί και νοιαζόμαστε πολύ ο ένας τον άλλον. Θέλουμε κάθε βράδυ που θα πάμε στο θέατρο να δούμε ο ένας τον άλλον ή στην τηλεόραση να τον δούμε στα καλύτερά του, οπότε σίγουρα υπάρχει αυτό το νοιάξιμο και η κριτική που θα δώσει την ώθηση. Είμαστε ένα καλό «τρίτο μάτι» ο ένας για τον άλλον. Σε αυτή τη φάση νιώθω ότι η σκληρή κριτική ειδικά ανάμεσα σε αυτούς που αγαπιούνται δεν είναι πανάκεια. Είναι καλό καμιά φορά να μοιραζόμαστε και το «μπράβο» και την αποδοχή. Και η αποδοχή όσο μεγαλώνω νιώθω ότι είναι πιο σπουδαία από την κριτική.
Θα έλεγε κανείς ότι ξεπεράσατε τον δάσκαλο. Νιώθουν οι γονείς σας περήφανοι για όσα έχετε κάνει;
Περήφανοι είναι. Χαρούμενοι θέλω να είναι και εγώ με αυτά που κάνω, χαρούμενος και με τους ανθρώπους γύρω μου. Ό,τι μας μένει είναι η χαρά και η όμορφη ενέργεια από τα πράγματα που κάνουμε. Η περηφάνια είναι πιο αναλώσιμο πράγμα γιατί γεννάει μια ευθύνη, του να αρθώ στο ύψος μιας προσδοκίας ενώ η χαρά είναι κάτι πιο πρωτογενές που όταν υπάρχει μεταδίδεται και φέρνει και καλύτερα αποτελέσματα, ειδικά στο θέατρο.
Τι προσδοκάτε από τη νέα χρονιά;
Προσδοκώ υγεία, περισσότερο σε συλλογικό επίπεδο να έχουμε ειρήνη και σε σχέση με το ότι είμαστε σε μια εμπόλεμη ζώνη και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη αλλά και ειρήνη πραγματική, ηρεμία και γαλήνη, να μπορούμε να συνομιλούμε οι άνθρωποι πιο ήρεμα και πιο αρμονικά. Γιατί ζούμε σε μια εποχή ακραίας έντασης. Επίσης για μένα προσωπικά αιτώ περισσότερο ελεύθερο χρόνο, περισσότερο ύπνο και περισσότερες στιγμές με την οικογένειά μου. Πρέπει να το οργανώσω και να το φέρω στη ζωή μου. Με τη νέα χρονιά να έχω ένα λιγότερο βαρύ πρόγραμμα για να μπορώ να μοιράζομαι όμορφες στιγμές με τους δικούς μου, να μην είμαι συνεχώς σε ένα θέατρο ή σε ένα σετ.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πού μπορείτε να δείτε τον Γιωργή Τσουρή στην σκηνή;
Το τελευταίο έργο του Γιωργή Τσουρή, Μακριά από παιδιά, συνεχίζει να παίζεται στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης για 2η χρονιά.
Πρόκειται για μια ιστορία για τα παιδιά που δεν έγιναν γονείς και για τους γονείς που παρέμειναν για πάντα παιδιά. Μια ιστορία για τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, που μια μοιραία μέρα «συναντάει» τα όρια της ύπαρξής του. Η Κωμωδία, το Δράμα και το Μυστήριο, συμπλέκονται και αφηγούνται το ταξίδι του καθενός μας για την αποδοχή και τη διαχείριση του ανήλικου εαυτού μας, με την ελπίδα να συνυπάρξουμε με όρους ειλικρίνειας και αγάπης.
Την ίδια περίοδο, στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Ιλίσια, συνεχίζει η παράσταση-φαινόμενο 170 Τετραγωνικά, για 5η χρονιά, κάθε Σάββατο (απογευματινή) και Κυριακή (βραδινή).
Η παράσταση, που χάρισε στον Γιωργή Τσουρή το βραβείο «Δημήτρης Χορν», μετά από 4 χρόνια αλλεπάλληλων sold out, παίρνει μια ακόμα παράταση για λίγες παραστάσεις, και υπόσχεται άφθονο γέλιο και δράση, σε ένα οικογενειακό «ρινγκ» 170 τετραγωνικών.
Τα 170 τετραγωνικά (MOONWALK), με άξονα το εδώ και το τώρα της Ελλάδας, ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολύ αγωνία, χιούμορ και σκληρό ρεαλισμό, που συνδυάζει έντονες κωμικές και δραματικές στιγμές. Μια τραγωδία «για όλη την οικογένεια», με πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας και καταστάσεις ακραίες και συνάμα αναγνωρίσιμες.
Και τα δύο έργα είναι μέρος μιας δραματική τριλογίας – που ξεκίνησε πριν από 6 χρόνια από τον θεατρικό οργανισμό MA NON TROPPO, με τον Χαρτοπόλεμο. Την σκηνοθεσία ολόκληρης της τριλογίας υπογράφει ο Γιώργος Παλούμπης.
Ποιος είναι ο Γιωργής Τσουρής;
Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1986. Είναι αριστούχος απόφοιτος της Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Δραστηριοποιείται ως ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και τραγουδοποιός.
Το 2020 του απονεμήθηκε το βραβείο Δημήτρης Χορν για την παράσταση 170 τετραγωνικά στην οποία υπογράφει επίσης το κείμενο και την μουσική.
Θέατρο
Εργάστηκε ως ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας, σε 18 συνολικά παραγωγές, καθοδηγούμενος από σημαντικούς σκηνοθέτες του Αθηναϊκού θεάτρου. Εργάστηκε επίσης σε παραστάσεις στο ελεύθερο θέατρο με εξίσου σημαντικές συνεργασίες, καθώς και στο φεστιβάλ Επιδαύρου στο οποίο αριθμεί 8 συμμετοχές σαν ηθοποιός.
To 2012 ίδρυσε με την ηθοποιό και σύζυγό του Βάλια Παπακωνσταντίνου την εταιρεία Θεάτρου Ma NonTroppo, στα πλαίσια της οποίας πραγματοποίησε παραστάσεις σε κεντρικά θέατρα της Αθήνας. Η εργασία της ομάδας επικεντρώνεται στο νεοελληνικό κείμενο, αναζητώντας τρόπους να μιλήσει μέσα από το σήμερα για ζητήματα διαχρονικά, κρίσιμα για τον άνθρωπο σαν άτομο αλλά και για την Ελλάδα σαν συλλογικό υποκείμενο.
Παραγωγές της εταιρείας είναι: Τα Λουλούδια στην κυρία του Άκη Δήμου (2014, Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης), Χαρτοπόλεμος του Βαγγέλη Ρωμνιού (2017, 2018, 2019, Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης), στην οποία υπογράφει τη δραματουργία και την επεξεργασία του κειμένου καθώς και τη μουσική, Ο Αλαβροστοισειώτης του Παύλου Λιασίδη που παρουσιάστηκε στο Ελληνικό φεστιβάλ (2017, Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζόπουλος).
Την άνοιξη του 2019 η εταιρεία παρουσίασε το έργο 170 τετραγωνικά (Moonwalk) σε κείμενο του ιδίου, και σκηνοθεσία και πάλι του Γιώργου Παλούμπη που θα συνεχιστεί την επόμενη χρονιά για πέμπτη σαιζόν στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Ιλίσια. Τα 170 τετραγωνικά (Moonwalk), ανέβηκαν και στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, στην Νέα Σκηνή το φθινόπωρο του 2019 σε σκηνοθεσία του συγγραφέα και σε επανάληψη το φθινόπωρο του 2020.
Δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά είναι τα Μαθήματα πολέμου ΙΙΙ που παρουσιάστηκαν στο Εθνικό Θέατρο τον Φεβρουάριο του 2020, στο Ισόγειο του ΡΕΞ, σκηνή «Ελένη Παπαδάκη».
Τον Οκτώβριο του 2019, παρουσιάστηκε στο Θέατρο Ιλίσια, το έργο Τhe Children της Λούσυ Κίρκγουντ, στο οποίο υπογράφει τη μετάφραση του κειμένου.
Στις 21 Φλεβάρη έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης το νέο του έργο Μακριά από παιδιά. Ένα σύγχρονο ρεαλιστικό κείμενο που αποτελεί το κλείσιμο της δραματικής τριλογίας, μαζί με τον Χαρτοπόλεμο και το 170 τετραγωνικά. Το έργο Μακριά από παιδιά παίζεται φέτος για 2η χρονιά, ενώ το 170 τετραγωνικά παίζεται για 5η χρονιά στο θέατρο Ιλίσια.
Τηλεόραση
Από το φθινόπωρο του 2020 μέχρι το καλοκαίρι του 2023 συμμετείχε στη σειρά Χαιρέτα μου τον Πλάτανο στην ΕΡΤ, στον βασικό ρόλο του Θοδωρή. Στην σειρά συμμετείχε σε 450 συνολικά επεισόδια. Συμμετείχε επίσης για περιορισμένο αριθμό επεισοδίων στις σειρές Πέτα τη φριτέζα (ΑΝΤ1) και Αστέρας Ραχούλας (Alpha). Έπαιξε και στη σειρά ΣτΟργή του ΣΚΑΪ σε 6 επεισόδια στον ρόλο του Χρήστου. Φέτος πρωταγωνιστεί στην αστυνομική κωμωδία μυστηρίου Φόνοι στο Καμπαναριό στον Alpha, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αγγελόπουλου.
Κινηματογράφος
Πρωταγωνίστησε στην ταινία μεγάλου μήκους του Κώστα Χαραλάμπους Luger, που παρουσιάστηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες τον προηγούμενο Δεκέμβριο, ερμηνεύοντας τον ρόλο του Κώστα Αγγελιδάκη. Συμμετείχε επίσης στην ταινία Art Therapy του Νίκου Περάκη καθώς και σε ταινίες μικρού μήκους.
Μουσική
Ασχολήθηκε με τη μουσική και το τραγούδι από πολύ μικρή ηλικία, κάνοντας σπουδές στο πιάνο, στο κλασσικό τραγούδι, σε ανώτερα θεωρητικά και στο κλαρινέτο (Diploma A.B.R.S.M.). Πέρα από το τραγούδι και το κλαρινέτο με τα οποία ασχολήθηκε επαγγελματικά, παίζει επίσης: πιάνο, άλτο σαξόφωνο, φλογέρες, κιθάρα και κρουστά. Υπήρξε μέλος της Κρατικής Ορχήστρας Νέων Κύπρου από το 2001 μέχρι το 2006 ως κλαρινετίστας. Ως τραγουδιστής πρωτοεμφανίστηκε στην μουσική παράσταση του Γιώργου Θεοφάνους «Τραγουδώ το νησί μου» η οποία παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, και έκτοτε συμμετείχε σε μουσικές παραστάσεις και συναυλίες σε διάφορες μουσικές σκηνές της Αθήνας, καθώς και σε δισκογραφικές δουλειές διαφόρων καλλιτεχνών.
Το 2016 κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο Καμένα τοστ και καλημέρες, στον οποίο υπέγραψε ο ίδιος τους στίχους, τη μουσική και την ερμηνεία των τραγουδιών, ενώ την ενορχήστρωση και την μουσική παραγωγή είχε ο πιανίστας και συνθέτης Σταύρος Λάντσιας. Ο δεύτερος του δίσκος με τίτλο Ένας δράκος στη βεράντα κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2020.
Πριν από δύο χρόνια δημιούργησε την σειρά live μουσικών επεισοδίων «Εξ αποστάσεως» με διασκευές τραγουδιών (από την δική του δισκογραφία αλλά και άλλων δημιουργών). Η σειρά απέκτησε πιστό κοινό και συνεχίζει το ταξίδι της στο YouTube.
Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε από την Panik Records το νέο του single με τίτλο Το παγάκι, ένα τραγούδι που έγραψε σε συνεργασία με τον πατέρα του και πρωτοακούστηκε στη σειρά Χαιρέτα μου τον Πλάτανο.
