Συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! παραχώρησε η Ιωάννα Ασημακοπούλου.
Η γνωστή ηθοποιός, που θα εμφανιστεί στον β΄κύκλο της σειράς «Κάνε ότι κοιμάσαι» στην ΕΡΤ, μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, την ψυχοθεραπεία αλλά και τις δυσκολίες που της έχουν τύχει σε οντισιόν.
Θεωρείς ότι είναι απαραίτητη η ψυχοθεραπεία;
Είναι απαραίτητη για αυτούς που το έχουν ανάγκη. Δεν είναι απαραίτητη για όλους, γιατί κάτι που ταιριάζει σε μένα δεν σημαίνει πως ταιριάζει και σε σένα. Τη συστήνω σε φίλους, αλλά από εκεί και πέρα εξαρτάται τι βοηθάει τον καθέναν.
Ιωάννα, όταν είχες τα μαλλιά σου πιο κοντά έμοιαζες με τη Ριζ Γουίδερσπουν, ενώ τα τελευταία χρόνια πολλοί ανακαλύπτουν τη νέα Μαρία Καβογιάννη. Σε ενοχλεί;
Γιατί να με ενοχλεί; Μου μιλάς για δύο πολύ αξιόλογες ηθοποιούς που τις θαυμάζω. Αν είναι αυτό το επίπεδο σύγκρισης, τότε είναι πολύ θετικό. Το αποδέχομαι και σε ευχαριστώ.
Τώρα που λέμε για ευγένεια, σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να τηρηθεί σε μια οντισιόν.
Θυμάμαι σε μια οντισιόν που ήμασταν σε ένα γκρουπ με πολλούς γνωστούς μετέπειτα ηθοποιούς, η επιτροπή που καθόταν δεν έδινε σημασία σε όποιον ανέβαινε στη σκηνή να παίξει το κομμάτι του. Όταν ήρθε η σειρά μου, αποφάσισα να ξεκινήσω με παύση. Εκείνοι νόμισαν πως είχα ξεχάσει τα λόγια μου και έτσι άρχισαν να με παρατηρούν. Τότε ξεκίνησα τον μονόλογό μου και με είδαν μέχρι τέλους.
Πολύς λόγος έγινε για την καλοκαιρινή παράσταση Σφήκες της Λένας Κιτσοπούλου, για την ακρίβεια ξέσπασε «πόλεμος» στα social media, όπως και για τη Μήδεια του Κάστορφ στην Επίδαυρο. Θεωρείτε ότι έχει χαθεί κάπου η ουσία;
Προσωπικά πιστεύω ότι αν δεν αρέσει σε κάποιον μια παράσταση, μπορεί να αποχωρήσει σιωπηλά, πολιτισμένα. Όλα τα άλλα είναι περιττά.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια, Ιωάννα;
Μεγάλωσα σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, από την Κυψέλη, το Γαλάτσι μέχρι το Νέο Ηράκλειο όπου είναι το πατρικό μου. Ο πατέρας μου ήταν δημοσιογράφος και η μητέρα μου ιδιωτική υπάλληλος. Επίσης έχω μια υπέροχη αδελφή, την Τόνια. Η αλήθεια είναι ότι πάντα βαριόμουν στο σχολείο και μόνο όταν με ενέπνεε ο δάσκαλος ή ο καθηγητής γινόμουν καλή μαθήτρια. Το μόνο που με ενδιέφερε στην πραγματικότητα ήταν να διαβάζω θεατρικά έργα και να στήνω με τους φίλους μου, ακόμα και στις αλάνες, θεατρικές παραστάσεις.
Και πώς έφτασες στην πόρτα της δραματικής σχολής;
Το μικρόβιο του θεάτρου μπήκε σε πολύ μικρή ηλικία στη ζωή μου. Οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πηγαίναμε συνεχώς σε παραστάσεις, παιδικές και ενηλίκων. Θυμάμαι πόσο γιγάντιοι μου φαίνονταν οι άνθρωποι στη σκηνή, αποκτούσαν άλλη οντότητα, είχαν την ελευθερία να εκφράσουν μέσα από έναν ρόλο όλα τα δικά τους συναισθήματα κι αυτό πάντα με συγκλόνιζε. Το θεωρούσα μοναδική εμπειρία, κάτι ανεπανάληπτο. Μέσα από το θέατρο δεν ζεις μια ζωή μονάχα, ζεις περισσότερες!
Είσαι από τους ανθρώπους που αφιερώνονται στη δουλειά τους, παραμελώντας τους υπόλοιπους τομείς της ζωής τους;
Το ένα συμπληρώνει και τροφοδοτεί το άλλο. Αλλά κακά τα ψέματα, τα ωράρια των ηθοποιών είναι αρκετά δύσκολα. Όταν έχεις τηλεόραση και θέατρο μαζί, πρέπει να ξεκινάς τη μέρα σου από τις 7.00 το πρωί και να γυρίζεις σπίτι σου μετά τα μεσάνυχτα. Ευτυχώς όμως οι άνθρωποί μας που τους έχουμε και μας έχουν επιλέξει αντιλαμβάνονται τις συνθήκες και είναι πάντα υποστηρικτικοί απέναντί μας.
Διαβάστε επίσης
«Κάνε ότι κοιμάσαι ΙΙ»: Η «Δάφνη Καμβύση» δίνει ένα μικρό hint για τη σειρά
