Στο monopoli.gr παραχώρησε συνέντευξη η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου και μιλά για τη ζωή της στην Αμερική, την υποκριτική, τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό αλλά και το εάν η ομορφιά της έπαιξε ρόλο στη δουλειά της.
Πότε ένιωσες ματαιωμένη;
Δυστυχώς το πώς είναι δομημένη η κοινωνία μας οδηγεί σε μία διαρκή ματαίωση. Αυτό το βλέπεις από το πόσο αισιόδοξη μπορεί να είναι η ματιά όταν είσαι μικρότερος και πώς αλλάζει όταν σε “χτυπάει” η πραγματικότητα. Ευτυχώς, όμως, δεν έχω βιώσει τη ματαίωση σε τέτοιο βαθμό ώστε να σταματήσω να ονειρεύομαι· ίσως να με πεισμώνει και να διατηρήσω τον ρομαντισμό μου. Και ίσως, τελικά, η αρχική προσδοκία να μην είναι και το πιο σημαντικό. Υπάρχει και κάτι το απελευθερωτικό σε αυτό. Σε ένα κόσμο που έχει, σχεδόν, μανία με την “επιτυχία”, ανεξάρτητα από το ότι είναι υποκειμενικό τι θεωρείται επιτυχία για τον καθένα. Υπάρχει μία ολόκληρη διαδρομή προς την επίτευξη ενός στόχου ή ονείρου να απολαύσουμε, να εξερευνήσουμε και να αφήσουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο πως η τελική προσδοκία μπορεί ακόμα και να αλλάξει μέσα σε αυτή. Αρκεί να είναι δική μας επιλογή και όχι συμβιβασμός από ηττοπάθεια.
Έχεις αισθανθεί να πλησιάζεις το ιδανικό σου;
Έχει τύχει να νιώσω ότι ξεκλειδώθηκε μέσα μου μια πόρτα που με οδηγεί προς τα εκεί. Φυσικά, μπορεί μετά την πόρτα να ακολουθεί ένας τεράστιος διάδρομος – ποιος ξέρει; Επίσης, έχει τύχει να πω, ότι «καλά πάω». Αλλά και να αισθανθώ ότι βρίσκομαι πάλι στο ίδιο σημείο που προηγουμένως νόμιζα πως είχα ξεπεράσει. Αυτή είναι μια διαρκής, χρονοβόρα διαδικασία με τον εαυτό μας. Ταυτόχρονα, όμως, ένα υπέροχο ταξίδι!
Εσένα σου πήρε καιρό να απαντήσεις ποια είσαι;
Παλιά με απασχολούσε πολύ αυτό το ερώτημα. Κάπως έκανα μια παύση μέχρι που ένιωσα πως έχασα τον εαυτό μου, καθώς είχα εστιάσει υπερβολικά στη δουλειά και στο να κάνω όσο πιο πολλά και γόνιμα πράγματα μπορώ. Πλέον, νιώθω ότι με ξαναβρίσκω.
Τι σημαίνει αλήθεια «χάνω τον εαυτό μου»;
Πως ορίζομαι από τα θέλω των άλλων κι όχι από τα δικά μου. Ανταπεξέρχομαι σε αυτό που προσδοκούν οι άλλοι από μένα. Κι αυτό δεν είναι ειλικρινές, ούτε προς τον εαυτό σου, ούτε προς τους άλλους. Και τελικά δεν έχει νόημα.
Λόγου χάρη, κάτι αντίστοιχο προσπαθούν να αποδώσουν στη Μαρία Καρυστιανού: Ότι στις δημόσιες εμφανίσεις της είναι καλοντυμένη, τη στιγμή που είναι πενθούσα.
Προσωπικά, δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο βαθύ θαυμασμό και μαζί ανατριχιαστικό δέος για ένα πρόσωπο με τέτοιο βίωμα. Η αξιοπρέπεια της κ. Καρυστιανού με ταράζει ενώ έχει χάσει το παιδί της βίαια, αιφνίδια και με πολιτειακή ευθύνη. Και σαν να μην φτάνει αυτό την κατηγορούν ότι δήθεν δεν ζητάει δικαιοσύνη, αλλά αναζητάει προβολή! Φυσικά, πέραν από το ρατσισμό απέναντι στο πρόσωπο της γυναίκας, εδώ υπάρχει και μια καθαρή πολιτική σπέκουλα. Ξέρουμε ότι τέτοιου είδους πολιτικές δεν αφορούν μόνο στη σημερινή κυβέρνηση. Ωστόσο, για όσους υπουργούς ή άλλα άτομα με θέση ευθύνης που επέλεξαν να μιλήσουν αισχρά για γονείς θυμάτων των Τεμπών, βαραίνουν τους ίδιους και μόνο τους ίδιους.
Δεν σε έχω ξανακούσει να μιλάς σε αυτόν τον πολιτικό τόνο.
Ναι, γιατί δεν μου αρέσουν οι συγκρούσεις. Ένα κομμάτι μου εύχεται να είχα πιο γερό στομάχι για να υπερασπιστώ τα πιστεύω μου. Γιατί, καλώς ή κακώς, οι αλλαγές προκύπτουν μέσα από έντονες διεκδικήσεις. Επιδιώκω, όμως, τον πιο ήπιο τρόπο διαχείρισης. Από την άλλη, δεν μπορώ να είμαι ανενεργή, γιατί όλα αυτά με αφορούν. Παλαιότερα, είχα την ψευδαίσθηση ότι είναι πιο μακριά από μένα· αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς πως επηρεάζουν τους πάντες: Από το μικρόκοσμο μου, μέχρι τον πλανήτη στον οποίο έχω φτιάξει το μικρόκοσμο μου. Οι αντιδράσεις μου έχουν να κάνουν με τον τρόπο που επιλέγω να ζω, πόσο ωφέλιμος είναι. Κι ευτυχώς κάνω και μια δουλειά που μπορεί, κάπως, να μετακινήσει την ανθρώπινη σκέψη.
Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη επισκεφθείτε το monopoli.gr
