Στο ένθετο Νησίδες της Εφημερίδας των Συντακτών παραχώρησε συνέντευξη ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα λόγω της διαφορετικότητας του.
Είναι δύσκολη η καθημερινότητα σου; Ως ένα αγόρι που ξεφεύγει από τα στερεότυπα;
Το έχω νιώσει. Έχω νιώσει τη λογοκρισία, εντός και εκτός εισαγωγικών. Εκτός εισαγωγικών: έχω δώσει συνέντευξη σε γνωστό μέσο και με είχαν ρωτήσει αν ο Τζο, ο χαρακτήρας που υποδύομαι στο Milky Way, έβγαινε στην Αθήνα που θα πήγαινε. Είχα απαντήσει πως θα έβγαινε σε ένα κλαμπ με δυνατή τέκνο μουσική, θα έτρωγε βρώμικο και θα πήγαινε σε πάρτι σε κάποια κατάληψη. Αφαίρεσαν από μόνοι τους το τελευταίο κομμάτι για την κατάληψη, καταλαβαίνεις λοιπόν για ποια «ελευθερία» του Τύπου και του λόγου μιλάμε. Ούτε καν!
Αλλά και γενικότερα, ως κοινωνία έτσι είμαστε. Λογοκριμένη κοινωνία. Συντηριτικοποιούμαστε, μια λιγότερο, μια περισσότερο. Τώρα πάμε προς την Ακροδεξιά κατευθείαν, στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Στη χώρα έχουμε περισσότερους αστυνομικούς απ’ ότι πυροσβέστες! Δηλαδή θεωρούμε πως η προστασία ενός τοίχου ή ενός τζαμιού είναι πιο σημαντική από την προστασία της φύσης… Αλλά έχει ξεφύγει η φάση. Προσωπικά δεν φανατίζομαι, δεν είμαι ενταγμένος σε καμία ομάδα – γιατί νιώθω ότι γίνεται ένας εμφύλιος. Ωστόσο είμαι πολιτικοποιημένος, ψηφίζω και συμμετέχω σε κινητοποιήσεις.
Η αστυνομική βία έχει ξεφύγει. Οι αστυνομικοί σκοτώνουν. Και είναι ΟΚ! Κάτω από το σπίτι μου, στην πλατεία Κολιάτσου, πάλι προχθές μάζευαν στην κλούβα άτομα αβέρτα. Με πολύ άσχημο τρόπο τους έσπρωχναν, τους χτυπούσαν, τους έβριζαν. Γιατί; Δεν καταλαβαίνω ποια είναι η δουλειά των αστυνομικών, έχω μεγάλο θέμα με αυτό. Δεν καταλαβαίνω ποια είναι η εκπαίδευση τους, τι τους λένε να κάνουν, γιατί φέρονται τόσο άσχημα. Δεν είναι προστασία του πολίτη η αστυνομική βία – είναι το αντίθετο.
Κάποια στιγμή, ένας στον δρόμο μου λέει: «Από την άλλη μεριά να πας που έχει αστυνομικούς». Και του απάντησα: «Τι εννοείτε; Μα αυτούς φοβάμαι». Με έχουν λεκτικά κοροϊδέψει και προσωπικά, και το κάνουν έτσι απλά. Γιατί νιώθουν ότι μπορούν. Νιώθουν εξουσία, ως τέτοια φέρονται και κανείς δεν τους σταματά πλέον. Η τέχνη μπορεί να φέρει ζητήματα στο προσκήνιο και να σε κάνει να νιώσεις την αλήθεια. Αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Μόνο ίσως μια κυβέρνηση διαφορετική μπορεί… αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος.
Διαβάστε επίσης
Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος: «Δεν έχω ανάγκη να φιληθώ στον δρόμο αλλά αν βγει να μην κινδυνεύσω»
