Η Μαρία Κατσανδρή συνάντησε τον Θάνο Αλεξανδρή στο podcast, «Αυτή η νύχτα μένει» και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στον ρόλο της Βρεττώς που υποδύεται στη σειρά.
Η ηθοποιός παραδέχτηκε πώς για να μπορέσει να το φέρει στα δικά της μέτρα και σταθμά, έφερε μνήμες από θείες της τόσο από τη Μάνη όσο και από την Κρήτη.
«Διάβασα τα πρώτα σενάρια και αυτή η γυναίκα έμοιαζε με μια θεία μου. Με πήγε σε πολύ αρχέγονα μονοπάτια του θηλυκού στοιχείου. Και με πήγε σε αυτές τις γυναίκες που είναι ίδια η φύση, γη, χώμα και πέτρα. Δεν είναι σκληρές αλλά γη και πέτρα, τέλος! Στηρίχθηκα στις ρίζες μου. Η Βρεττώ μέσα στο σήριαλ αλλάζει. Είναι τα μαλλιά, το χρώμα του δέρματος αλλά είναι και η έκφραση και φαίνομαι μεγαλύτερη στον ρόλο μου. Εγώ γεννηθεί στην Αμερική και αν ήμουν εκεί θα ήμουν εκατομμυριούχος γιατί θα ήμουν ανιχνευτής ταλέντων».
«Αυτή η νύχτα μένει»: «Η Βρεττώ έπρεπε να γίνει φόνισσα για να είναι τρυφερή μάνα»
Η Μαρία Κατσανδρή αποκάλυψε πώς μετά την μεταπολίτευση είχε επισκεφθεί αρκετά τα μπουζούκια της εποχής.
Μάλιστα, είχε γίνει τόσο σταθερός θαμώνας, που ο ρεμπέτης του μαγαζιού την προστάτευε τόσο εκείνη όσο και την παρέα της.
«Έχω πάει πολύ μέσα στα μπουζούκια! Σε μια ηλικία μετά την μεταπολίτευση, είχα διανοούμενους φίλους μεγαλύτερους από εμένα. Ήμουν 18-19 χρονών και πηγαίναμε στη Νέα Ύδρα στο Περιστέρι. Αυτός ήταν ένας παλιός ρεμπέτης, ο Κούλης Σκαρπέλης. Οι άνθρωποι ήταν από εργάτες στην ψαραγορά μέχρι αστυνομικοί. Τραγουδούσε ο ίδιος με την ορχήστρα του και είχε κονσομασιόν. Για εμένα ήταν ένας άγνωστος χώρος γιατί ήμουν από ένα συντηρητικό σπίτι. Αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο γοητευτικός. Χόρευα στην πίτσα τσιφτετέλια. Πηγαίναμε πολύ συχνά τότε! Ένας φίλος από την παρέα και εγώ είχα χορέψει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, δεν ήμουν ένα ελαφρό κοριτσάκι. Χόρευα ένα αργό τσιφτετέλι που ήταν μόνο για εμένα υποτίθεται.
Δεν χόρευα τα γρήγορα τσιφτετέλια αλλά τα αργά. Τα χόρευα μόνη μου, δεν άφηνε κανέναν ο Σκαρπέλης. Όσο χορεύω ακούω ένα μεταλλικό θόρυβο στα πόδια μου. Και ανοίγω τα μάτια μου και μου λέει “Τα όπλα μου στα πόδια σου κορίτσι μου”. Εκ των υστέρων είπα τι ωραία που ήταν. Φοβήθηκα λίγο, σταμάτησα να χορεύω αλλά ο Κούλης ήθελε να συνεχίζω να χορεύω. Ίσως λίγο από έκπληξη, ήταν πρωτόγνωρο. Δεν το πήρα σαν θαυμασμό αλλά σαν ένα αδιανόητο γεγονός. Λέω “τι είναι τούτο; Και τι σημαίνει; Τι κάνω εγώ τώρα;
Κάποια στιγμή είχα μεθύσει και βγήκα έξω. Βγαίνει ο Κούλης που μου είχε μια συμπάθεια. Δεν ήμασταν πολλά κορίτσια στην παρέα και μας πρόσεχαν. Βγήκε ο Σκαρπέλης και με ρώτησε ποιος με έκανε έτσι, να μεθάω και θα πάει να “καθαρίσει”.
Δεν καταλάβαινα αν είχα φλερτ ή όχι. Δεν μπορούσαν να μας πλησιάσουν γιατί ήμασταν “άλλοι”, κάποια παιδιά διαφορετικά. Σαν να μας προστάτευαν. Πολλές φορές όταν είχε τύχει να την πέσουν κάποιοι μεθυσμένοι στην παρέα μας, είχε επέμβει ο Κούλης και τους έδιωξαν. Αυτό ήταν πολύ αυθεντικό, πολλή αλήθεια. Είχε μια αιμάτινη αλήθεια».
