Το όνομα του είναι Μιχαήλ – κι όχι Μιχάλης. Το διευκρινίζει με μια συστολή του τύπου «από μικρό έτσι με φωνάζουν οι γονείς μου»· μια συστολή από την οποία δεν απαλλάσσεται καθόλη τη διάρκεια της συνάντησης μας. Στο μικρό καφέ, δίπλα από το θέατρο Ιλίσσια όπου και παίζει, ο Μιχαήλ Ταμπακάκης εξιστορεί πως ένα παιδί ερμητικά κλειστό, ‘άνοιξε’ στο θέατρο. Πως το θέατρο δεν ήταν μια αναμενόμενη επιλογή αλλά εκείνος είχε πάρει την απόφαση του. Πως το θέατρο, τον βοήθησε να κατανοήσει τον εαυτό του.
Ήταν ρίσκο να αφήσεις τη ‘στρωμένη’ ζωή που σου εξασφάλιζε η δουλειά των γονιών σου και να μπεις σε μια περιπέτεια όπως είναι το θέατρο;
Όχι, δεν είχα ποτέ μια τέτοια αγωνία. Δεν σκέφτηκα ότι είχα λογοδοτήσω στους γονείς μου, απεναντίας είχα να λογοδοτήσω στον εαυτό μου. Ομολογώ πως δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, αν δεν είμαι εγώ εντάξει με αυτό που κάνω. Αν δεν καταφέρω να πείσω εμένα, τίποτε άλλο δεν με ησυχάζει.
Αυτό σημαίνει πως έχεις κάνει και συνεργασίες τις οποίες δεν εκτίμησες ιδιαίτερα;
Μίλησα πιο πριν για την Κατερίνα Ευαγγελάτου και το Θάνο Σαμαρά, δύο δημιουργούς που με ενέπνευσαν αφάνταστα. Όμως για να τους εκτιμήσω, έπρεπε να δω πως είναι και το άλλο. Θεωρώ πως έχω κάνει και πράγματα που καλλιτεχνικά δεν με γέμιζαν πολύ, δεν αισθανόμουν πλήρης – αλλά πάντα προσπαθούσα να μην κάνω έκπτωση στη δική μου, ατομική προσπάθεια. Και τελικά, αυτό είναι ένα ερώτημα που κι εγώ προσπαθώ να απαντήσω: Από τη στιγμή που έχω επιλέξει να είμαι επαγγελματίας ηθοποιός, πόσο είναι εφικτό να διεκδικώ το αξίωμα του ολοκληρωμένου καλλιτέχνη; Αυτή είναι μια ζυγαριά που χρειάζεται να βρίσκεται σε ισορροπία.
Χρησιμοποίησες τον όρο «στρατιώτης» και δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου πολύ πειθαρχημένου. Πώς προέκυψε αυτό;
Είμαι πολύ συνεπής· κ αυτό είναι κάτι που σίγουρα μου κληροδότησαν οι γονείς μου. Από μαθητής ήμουν το πρώτο παιδί που πήγαινε στα πάρτι, μπορεί και πριν καν ξεκινήσει. Έκτοτε, έχω κάνει πολλές προσπάθειες να αργήσω κάπου και στ’ αλήθεια δεν τα έχω καταφέρει. Η συνέπεια είναι βαθιά ριζωμένη στη φύση μου. Όλο το υπόλοιπο κομμάτι πειθαρχίας έχει να κάνει με μένα, αφού οι γονείς μου δεν ήταν πιεστικοί σχετικά με την απόδοση μου. Έχω μια εμμονή με τα πράγματα, θέλω να δουλεύω πολύ για να είμαι σίγουρος ότι έχω κάνει το καλύτερο που γίνεται. Κι ενώ τα παιδιά της ηλικίας μου, τέλειωναν το σχολείο κι ακόμα κι αν περνούσαν στο Πανεπιστήμιο έκαναν dolce vitta, εγώ το διαχειριζόμουν εντελώς διαφορετικά. Ήμουν στη δραματική σχολή του Εθνικού για τρία χρόνια από το πρωί έως το βράδυ, αμέσως μετά μπήκα στη δουλειά, δεν έδωσα ποτέ στον εαυτό μου χώρο για να πω ότι «τώρα θα ξεσαλώσω». Θα έλεγα ότι έχω κάνει θυσίες για να μπορώ να ανταποκριθώ με συνέπεια στη δουλειά μου. Είμαι πολύ αυστηρός και οργανωτικός και αυτό με βάζει πολύ έντονα στην αναζήτηση του «τι θέλω να κάνω».
Ωστόσο, σε έχει παγιδεύσει σε type casting;
Πέρυσι, μετά το «Μαύρο ρόδο» αυτό έγινε πιο έντονο. Έρχονταν προτάσεις ρόλων για τον… ωραίο του χωριού. Προσπαθώ, λοιπόν, να πάω κόντρα σε αυτό. Δεν θέλω να μείνω στην ταμπέλα που μου επιβάλλεται και εργάζομαι για να γίνομαι καλύτερος. Προτιμώ να πάρω ένα ρίσκο σε ένα άλλο πεδίο ερμηνείας και να μην τα καταφέρω, αντί να ορίσω μια περιοχή όπου θεωρητικά «το έχω», να επαναπαυθώ και να χτίσω εκεί. Δεν με αφορά η ασφάλεια. Θέλω να μπαίνω από το μηδέν σε μια διαδικασία αναζήτησης, έρευνας, δουλειάς κι ας αποτύχω παταγωδώς.
