Ο πρωταγωνιστής των Πανθέων, Μιχάλης Σαράντης, μίλησε στη Στέλλα Χαραμή και το monopoli.gr για το bullying που έχει δεχτεί για τη μύτη του, η οποία όμως σήμερα του χάρισε τον ρόλο του Συρανό ντε Μπερζεράκ στο θέατρο.
Αν δεν κάνω λάθος, έχεις δεχθεί bullying στα χρόνια της εφηβείας σου για τη μύτη σου.
Ναι! Στο σχολείο είχα περάσει περιόδους μεγάλου κόμπλεξ. Δεν είχα θέμα με τον εαυτό μου, αλλά από την στιγμή που οι άλλοι φώτισαν πάνω μου την ιδιαιτερότητα της μύτης μου, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι, να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να λέω «αμάν, ας ανοίξει η γη να με καταπιεί». Αλλά και σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι του περιβάλλοντος μου, μου λένε όταν βλέπουν την κόρη μου «ευτυχώς που δεν πήρε τη μύτη σου»; Δεν είναι τόοοοσο αστείο… Θέλω να πω είναι αστείο, προφανώς, αλλά μου κάνει εντύπωση πως δεν περνά από την σκέψη τους ότι μπορεί να με πληγώσουν λίγο. Πάντως, μου πήρε καιρό για να πω στον εαυτό μου «εντάξει, δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα» και να με αγαπήσω όπως είμαι. Έχω μια «ατέλεια» η οποία με καθιστά διαφορετικό. Όπως τον καθένα μας. Αλίμονο. Αλλά αυτό το τραύμα της «μεγάλης μύτης» που έρχεται από τα πειράγματα του σχολείου μέχρι σήμερα, εγώ θα τo γιορτάσω στην σκηνή και δεν θα φορέσω τίποτα το πρόσθετο.
Θα είναι σαν να απαντάς σε όλους εκείνους/εκείνες που την σχολίασαν κοροϊδευτικά.
Μα δεν χρειάζεται να τους απαντήσω τίποτα. Γιατί ακόμα και την κοροϊδία τους, εγώ την μετέτρεψα σε κάτι καλό. Όπως έχει πει και ο Βασίλης Παπαβασιλείου «το ατελές γνωρίζει κάτι, που το τέλειο αγνοεί».
Φιλοδοξίες επιθυμίες δεν έχεις, δεν είχες μικρότερος;
Όχι, από νωρίς δεν επεξεργαζόμουν τέτοιες έννοιες στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή, με κατέκλυσε μια δυνατή αίσθηση πως, πέρα από την επιδερμικότητα των πραγμάτων και τη θεατρική εικόνα, υπάρχει και κάτι πολύ σημαντικό από κάτω. Όταν το ανακάλυψα αναφώνησα «α!». Τότε συνειδητοποίησα γιατί είχα στραφεί στο θέατρο. Όταν είσαι νέος επαφίεσαι στην ορμή, το θράσος σου, το θάρρος σου και είναι λογικό. Αργότερα, αγάπησα πιο πολύ εμένα κι αυτό που κάνω. Άρχισα να βλέπω πιο σοβαρά το θέατρο – όχι με τα μάτια της φιλοδοξίας και της επιτυχίας – αλλά με την έννοια πως αξίζει και χρίζει μεγάλης προσοχής και φροντίδας. Κι αυτό συμβαίνει με όλα όσα καταπιάνομαι στη ζωή μου. Δεν άφησα ποτέ κάτι στην τύχη, δεν έκανα ποτέ κάτι στην ξεπέτα.
Ποια είναι τα υπόλοιπα, εκτός του θεάτρου, που δεν άφησες στην τύχη;
Την οικογένεια μου, την κόρη μου, την γυναίκα μου, τους φίλους μου.
