Στον Μιχάλη Ροδόπουλο και το περιοδικό ΟΚ! παραχώρησε συνέντευξη η Ναυσικά Παναγιωτακοπούλου και αναφέρθηκε τόσο στην περίοδο που φλέρταρε με την κατάθλιψη, τον επικείμενο γάμο της αλλά και το ενδεχόμενο να κάνει δική της οικογένεια.
«Πριν από τέσσερα χρόνια πέρασα μια τέτοια περίοδο. Είχα έναν δύσκολο χωρισμό και έφυγα, πήγα στο Μαϊάμι. Μου άρεσε παρά πολύ η Αμερική αλλά είχα οικονομικές δυσκολίες. Έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα, να βγάλω κάποια χρήματα ώστε να μπορώ να γυρίσω και να ζω με ασφάλεια εκεί. Θα πήγαινα στο Λος Άντζελες αυτή τη φορά. Όχι για να γίνω σταρ του Χόλιγουντ, δεν έχω τέτοιες ψευδαισθήσεις. Ήθελα να ζήσω την εμπειρία. Θα έβρισκα ένα πρακτορείο ώστε να μπορώ να δουλεύω ως μοντέλο και θα έκανα workshop και σεμινάρια υποκριτικής. Γυρνώντας ήταν μια πολύ μεταβατική περίοδος για μένα.
Έμεινα σε μια φίλη μου για λίγο και μετά βρήκα ένα δικό μου σπίτι, αλλά δεν μου άρεσε ούτε ο χώρος που έμενα. Και ξαφνικά κάπως η καθημερινότητα είχε αρχίσει να με φθείρει. Κάθε μέρα φωτογραφίσεις, αμέτρητες ώρες με τακούνια, δεν το άντεχα πια. Μετά ήρθαν και οι τραυματισμοί και αποτελειώθηκα. Έπαθα ένα διάστρεμμα στο πόδι, όπου όχι μόνο δεν μπορούσα να δουλέψω, αλλά ούτε και να κάνω γυμναστική. Είναι μαρτυρικό για μένα να κάθομαι χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι.
Μετά ήρθε και η ρήξη χιαστού στο ίδιο πόδι, οπότε ένα 6μηνο ένιωθα ανήμπορη, είχα υποτροπές, έκανα καθημερινά φυσιοθεραπείες. Εκεί λοιπόν που συνήλθε κάπως το πόδι μου και είχα αρχίσει να ψιλοδουλεύω, σκάει η καραντίνα. Είχα πάει Λος Άντζελες να κάνω κάποια ραντεβού και θα έφευγα κατευθείαν Μιλάνο για κλεισμένη δουλειά. Ακυρώνεται το Μιλάνο, κλείνουν όλα και τότε είναι που κάνω σχέση. Προέκυψε τελείως τυχαία και έμεινα εδώ. Ήταν για καλό, οπότε δεν μου έμεινε κάποιο απωθημένο. Βρήκα έναν άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένη και με βοήθησε να βγω ψυχολογικά από όλο αυτό που βίωνα».
«Μου έχει δοθεί η ευκαιρία και δεν το ήθελα. Είχα σχέσεις που ήθελαν παιδιά, αλλά εγώ όχι. Δεν ξέρω αν ποτέ μου βγει το μητρικό ένστικτο και αποφασίσω ότι θέλω ένα παιδί, πάντως τώρα μπορώ να το πω με σιγουριά ότι δεν θέλω. Είναι τεράστια ευθύνη ένα παιδί και δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να το κάνεις για να βρεις νόημα στη ζωή σου, για να κάνεις τον γάμο σου καλύτερο ή έτσι για να υπάρχει κι ένα παιδί.
Πρέπει να έχεις αποφασίσει μέσα σου ότι προτεραιότητα είναι το παιδί και του αφιερώνεις τη ζωή σου. Ειδικά τα πρώτα χρόνια, η μαμά πρέπει να είναι απίκο, για να το μεγαλώσει χωρίς ψυχολογικά προβλήματα και άλλα τέτοια θέματα. Σκέφτομαι ότι ίσως έχει κάποια σχέση το γεγονός ότι δεν έχω βιώσει ποτέ το κλασικό πρότυπο της αγαπημένης και ευτυχισμένης οικογένειας. Αλλά δεν είναι φτιαγμένοι όλοι για να γίνουν γονείς.
Σκέφτομαι ότι ίσως και να υιοθετούσα. Υπάρχουν τόσα παιδάκια στον πλανήτη που έχουν ανάγκη και εμείς πολλές φορές κάνουμε παιδιά για εγωιστικούς λόγους. Για να μας μοιάσει, για να κάνει την καριέρα που εμείς δεν κάναμε, για να μάθει γαλλικά που εμάς οι γονείς μας δεν είχαν να μας πάνε, για να προβάλλουμε ουσιαστικά τον εαυτό μας και το εγώ μας πάνω στο παιδί».
«Με κουράζει που οι δημοσιογράφοι έχουν πάθει εμμονή με τον γάμο. «Πότε θα παντρευτείς;» και «αν θα παντρευτείς». Συνέχεια όλο αυτό. Και τα προηγούμενα χρόνια που ήμουν σε σχέση, «Πότε θα κάνετε το επόμενο βήμα;» και τέτοια. Το θεωρώ πολύ κουραστικό, ένα γραφικό κλισέ.
Εν τω μεταξύ, εγώ δεν είχα ποτέ εμμονή με τον γάμο, ήταν κάτι που δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα. Με ενοχλεί που απασχολεί τον κόσμο αν θα παντρευτώ ή αν θα χωρίσω. Μου φαίνεται περίεργο, άβολο. Δεν μου αρέσει να ταυτίζομαι ως κυρία του κυρίου. Ήταν πάντα το πρόβλημά μου αυτό. Με ενοχλεί να γράφουν «η κοπέλα του Χ», «η σύζυγος του Ψ». Είμαι αυτή που είμαι και έχω δική μου υπόσταση, δεν με καθορίζει η σχέση μου».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί κάθε Τετάρτη στα περίπτερα
