Με φόντο το τρίτο σίκουελ της επιτυχημένης ταινίας Γάμος αλά ελληνικά η Nia Vardalos μίλησε στο ΟΚ! για τη διάσημη κινηματογραφική οικογένεια Πορτοκάλος αλλά και την αληθινή δική της «φασαριόζικη» οικογένεια, που την κάνει περήφανη για τις ρίζες της.
Η τρίτη περιπέτεια της οικογένειας Πορτοκάλος αποτελεί φόρο τιμής στη μνήμη του Μάικλ Κόνσταντιν, αλλά και στον πραγματικό πατέρα σου Γκας Βαρντάλος, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2020. Από ποιο μέρος της Ελλάδας καταγόταν;
Γεννήθηκε στο χωριό Δρυμός στα Καλάβρυτα. Μετανάστευσε στον Καναδά τη δεκαετία του ’50 και πραγματικά μπορούσε να αποδείξει στον καθέναν ότι κάθε λέξη έχει ελληνική ρίζα. Ο μπαμπάς μου χρησιμοποιούσε το Windex (σ.σ. το υγρό καθαριστικό που “πρωταγωνιστούσε” στο Γάμος αλά ελληνικά 1) στα πάντα. (Γελάει.)
Τα γυρίσματα της τρίτης ταινίας έγιναν στην Ελλάδα. Αυτό είχε ιδιαίτερο νόημα για σένα;
Ήταν, πιστεύω, αναπόφευκτο ότι θα πηγαίναμε το ταξίδι της οικογένειας Πορτοκάλος στην Ελλάδα. Ήταν επίσης ένας τρόπος να τιμήσω τη μνήμη του Μάικλ Κόνσταντιν, που έπαιζε τον Γκας. Στην ταινία η τελευταία επιθυμία του πριν πεθάνει ήταν να επισκεφτεί το χωριό όπου γεννήθηκε. Το είδα λοιπόν ως μια εξαιρετική ευκαιρία να εξερευνήσω τις ελληνικές ρίζες της οικογένειας Πορτοκάλος.
Πώς νιώθεις ως παιδί Ελλήνων μεταναστών;
Ο πατέρας μου αναζητούσε μια καλύτερη ζωή όταν μετανάστευσε στον Καναδά. Οι άνθρωποι έφευγαν και μετά, όταν πια είχαν εγκατασταθεί στη νέα χώρα, έφερναν εκεί και την οικογένειά τους. Η εμπειρία του να είσαι μετανάστης είναι κοινή σε όλους μας. Η Αμερική επίσης έχει θεμελιωθεί από μετανάστες. Αν δεν είσαι απόγονος των πρώτων μεταναστών ή δεν είσαι γέννημα-θρέμμα Αμερικανός, θα δεις την οικογένειά σου σε αυτή την ταινία.
Η Τούλα και η οικογένειά της είναι υπερήφανοι που είναι Έλληνες. Πόσο βαθιά είναι τα δικά σου συναισθήματα για την ελληνική σου ταυτότητα;
Αισθάνομαι 100% Ελληνίδα, παρόλο που γεννήθηκα στον Καναδά από Έλληνες γονείς. Ένα από τα στοιχεία που με έκαναν αυτή που είμαι είναι το ότι εκτιμώ την οικογένεια. Τη φασαριόζικη οικογένεια! Πιστεύω πως οι Έλληνες το αποδεχόμαστε και το γιορτάζουμε που είμαστε συναισθηματικοί. Γελάμε πολύ, φωνάζουμε πολύ, κλαίμε πολύ. Βάζω τα κλάματα σχεδόν για το οτιδήποτε, όπως ότι η ανιψιά μου αποφοίτησε και πήρε το πτυχίο της στη διάρκεια της πανδημίας. Ακόμη και για το γεγονός ότι η μητέρα μου φτιάχνει τον καλύτερο κιμά και μου λείπει πολύ. Η αγάπη για την οικογένεια είναι επίσης πολύ «ελληνική», σκέφτομαι και ελπίζω να μεταφράζεται το ίδιο και σε άλλες κουλτούρες. Είναι όμορφο να είσαι μέρος μιας δεμένης παράδοσης, και για μας τους Έλληνες η κοινότητα και η οικογένεια είναι τα πάντα. Είμαστε πολύ κοντά με τα τέσσερα αδέλφια μου. Είμαστε ζεστοί άνθρωποι, με φιλότιμο και γέλιο, και στέλνουμε την αγάπη μας ιδιαίτερα σε όλους εκείνους που αγαπούν την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Πώς ήταν να μεγαλώνεις στο Γουίνιπεγκ, μέσα σε μια δεμένη ελληνική οικογένεια;
Δεν ήθελα να είμαι διαφορετική από τους άλλους. Ήθελα να είμαι ξανθιά και Αγγλοσάξονας, όπως οι συμμαθητές μου. Δεν ήθελα να βλέπω τον πατέρα μου να γδέρνει το αρνί το Πάσχα! (Γελάει.) Όμως το να θες να ενσωματωθείς είναι κάτι που πολλοί έφηβοι βιώνουν στα χρόνια της ορμονικής τους έκρηξης. Παρ’ όλα αυτά, όσο μεγαλώνουμε συνειδητοποιούμε ότι η οικογένειά μας, η εθνικότητά μας, οι παραδόσεις μας είναι τα καλύτερα χαρακτηριστικά μας και αυτά που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε. Λατρεύω που είμαι Ελληνίδα και είναι τιμή μου να λέω τις ιστορίες μας.
Πώς ήταν η δική σου οικογένεια;
Ήταν μια μεγάλη, τρυφερή, φασαριόζικη οικογένεια. Ήμασταν πάντα μαζί, πάντα ο ένας στη ζωή του άλλου με κάποιον τρόπο. Οι γονείς μου ήταν πολύ προστατευτικοί με όλους μας. Όμως, φημιζόμασταν και για το πόση πλάκα είχαμε. Πάντα υπήρχαν πολλά παιδιά από τη γειτονιά που περνούσαν από το σπίτι.
