Θανάσης Ευθυμιάδης: «Μου έκαναν παράπονα κάποιοι συγγενείς μου ότι ποστάρω μόνο…»
TV Gossip

Θανάσης Ευθυμιάδης: «Μου έκαναν παράπονα κάποιοι συγγενείς μου ότι ποστάρω μόνο…»

Θανάσης Ευθυμιάδης: «Μου έκαναν παράπονα κάποιοι συγγενείς μου ότι ποστάρω μόνο…»

Η μακροσκελής ανάρτησή του στο Instagram

Μια αναδρομή στο παρελθόν έκανε ο Θανάσης Ευθυμιάδης με αφορμή κάποια παράπονα που άκουσε από συγγενείς τους όσον αφορά τις αναρτήσεις του.

Όπως εξομολογήθηκε, λόγω του ότι έχει ανεβάσει περισσότερους ποντιακούς χορούς, η πλευρά με την μικρασιατική ρίζα «ενοχλήθηκε», με τον ηθοποιό να μην τους χαλά χατίρι.

Στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, ανέβασε βίντεο από την εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, με τον ίδιο να χορεύει με κέφι.

Αναλυτικά η ανάρτησή του

«Μου έκαναν παράπονα κάποιοι συγγενείς μου, από την Μικρασιάτικη ρίζα μου (η πλευρά της μάνας μου), ότι ποστάρω μόνο τους Ποντιακούς χορούς μου από την Ποντιακή ρίζα μου (η πλευρά του πατέρα μου), ενώ έχω τιμήσει στο παρελθόν και το Μικρασιατικό DNA μου χορεύοντας ζεϊμπέκικο.

Έχουν δίκαιο και ζητάω συγνώμη.

Ο μουσικός ρυθμός εννέα όγδοα (που είναι ο ρυθμός τού ζεϊμπέκικου) κυλάει μέσα μου και με έχει βοηθήσει πολύ στο παρελθόν όταν η καψούρα μου, ο νταλκάς μου και το ντέρτι μου, πήγαιναν να με πνίξουν.

Ευχαριστώ τον προπάππου μου τον Γιώργη. Έναν αυθεντικό ζεϊμπέκη της Μικράς Ασίας, που παραμένει μέχρι και σήμερα ο πιο μερακλής και λεβέντης άντρας που έχω γνωρίσει. Ήρθε στην Ελλάδα το 1922 με την καταστροφή, κρατώντας στην αγκαλιά του τον παππού μου τον Θάνο που ήταν μόλις 2 ετών.

Χάρη σ αυτούς και στον άθλο τους να τα καταφέρουν, μπορώ και ζω εγώ.

Το να ματώνω τα γόνατά μου χορεύοντας τον χορό τους, ήταν για μένα ο ελάχιστος φόρος τιμής που τους απέδειδα.

Το βίντεο είναι πριν από πολλά χρόνια, στην εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, με το αγαπημένο μου αηδόνι – τον Πασχάλη Τερζή, να ερμηνεύει το τραγούδι “Εννέα όγδοα” και να με τραβάνε μαζί με την Μαριώ, για να χορέψω.

Στίχοι:Ιφιγένεια Γιαννοπούλου, μουσική: Μαντώ».

Διαβάστε επίσης

Survivor: Η πρώτη ανάρτηση του Χρήστου Βολικάκη – «Πόσο ψέμα και υποκρισία υπάρχει τελικά…»