Σε δεύτερη μοίρα δυστυχώς, λόγω της βαριάς επικαιρότητας, έχει περάσει για ακόμη μια σεζόν η ψυχαγωγία.
Για όλους τους πρωταγωνιστές των ψυχαγωγικών εκπομπών είναι μια δύσκολη περίοδος που φέρνει το βαρύ κλίμα λόγω των εγκλημάτων που σοκάρουν την κοινωνία.
Αντιλαμβάνονται ότι ματαιοπονούν προσπαθώντας να χαρίσουν χαρά και αισιοδοξία μέσα από τις εκπομπές τους.
Ωστόσο τις περισσότερες φορές διαπιστώνουν πως η όποια προσπάθεια πέφτει στο κενό, με τους πίνακες τηλεθέασης να δείχνουν μονοψήφια ή νούμερα κοντά στην βάση.
Έτσι οι σκαλέτες αλλάζουν και τα θέματα γίνονται… βαριά.
Όχι, δεν είναι καιρός για πανηγυρισμούς, είναι καιρός για σκέψη και προβληματισμό.
Προβληματισμό για το τι πραγματικά μας κάνει αγγελιοφόρους χαράς και καλών ειδήσεων που θα μας κάνουν καλύτερους, όχι μόνο ως επαγγελματίες αλλά και ως ανθρώπους.
Ποιος είναι εκείνος που αποφάσισε πως όλοι μπορούν και πρέπει να ασχολούνται με τη ζοφερή ειδησεογραφία;
Δεν είναι εποχή για να χαίρεται κανείς που μια κοινωνία βρίσκεται κρεμασμένη στα τηλεδικαστήρια, με τους παρουσιαστές να κουνούν ως άλλοι εισαγγελείς το δάχτυλο σε κάθε θύτη.
Όχι, δεν είναι κανενός «ψυχαγωγικού» επιτυχία η όποια επίτευξη στους πίνακες τηλεθέασης.
Δεν είναι ο ρόλος της τηλεόρασης αυτός.
Το τηλεοπτικό κοινό αρέσκεται σε αυτό που με κάθε λεπτομέρεια του παρουσιάζουν από τις 5 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ.
Άρτος και θεάματα με το ζάπινγκ καλά να κρατεί και να κερδίζει εκείνος που τρυπάει το μαχαίρι πιο βαθιά στο κορμάκι του κάθε παιδιού που βιάζεται από τον θύτη του και από μια ολόκληρη κοινωνία που αδιαφορεί για τα αναπάντητα «γιατί», αλλά θέλει να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες της… κλειδαρότρυπας.
H τηλεόραση αυτή τη στιγμή μοιάζει με ρωμαϊκή αρένα.
Φτάσαμε στο σημείο να μετράμε δεκάδες περιπτώσεις βιασμών, ανθρωποκτονιών και με απάθεια να παρατηρούμε τι συμβαίνει δίπλα μας.
Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη η τηλεόραση να της θυμίζει τη σαπίλα της.
Ναι στην ενημέρωση, ναι στην παρουσίαση της είδησης, για το καλό του συνόλου, για την αφύπνιση της κοινωνίας.
Προς Θεού, όμως, μην φτάσουμε στο σημείο να συνηθίσουμε την παθογένεια λόγω υπερπληροφόρησης, να συνηθίσουμε να «βλέπουμε» την όποια κακή είδηση και να περιμένουμε από την τηλεόραση να πάρει τον ρόλο δικαστή και τηλεοπτικού εισαγγελέα.
Μην φτάσουμε στο σημείο να ψάχνουμε στο ζάπινγκ ποιος παίζει την πιο τραγική είδηση και με βουλιμία να την καταβροχθίζουμε όσο πιο «ζουμερή» είναι σε λεπτομέρειες.
Δεν θα μας προσφέρει τίποτα -πιστέψτε με- αν μάθουμε πόσα ήταν τα τέρατα που ασέλγησαν στο κορμί της 12χρονης.
Φτάνει πια η διαφήμιση μια κοινωνίας που βουλιάζει μέρα με τη μέρα ακόμη περισσότερο στα δικά της εγκλήματα.
Ας μην γίνει η απώλεια συνήθειά μας (όπως έλεγε εύστοχα ο στίχος των «Διάφανων Κρίνων»).
Μην ξυπνήσουμε ένα πρωί και δούμε πως έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να βλέπουμε τα εγκλήματα που γίνονται δίπλα μας ως τηλεοπτικό σίριαλ, κλείνοντας τα αυτιά μας και τρώγοντας ποπ κορν με δάκρυα στα μάτια.
