Κάθομαι κανένα τρίωρο μπροστά στο ipad (μόνο εκεί μπορώ να γράψω, δυστυχία μου…) και αισθάνομαι σαν μποξέρ που έχει φάει κολλητά ένα ντιρέκτ και ένα άπερκατ και βλέπει τον κόσμο όπως ο Ρόκι στον πρώτο αγώνα με τον Ντράγκο: ανίκανος να πατήσω δυο λέξεις.
Κατά βάση είμαι θύμα της επικαιρότητας, που μου θυμίζει τη Σκύλα και τη Χάρυβδη.
Από την μία έχουμε τον μάγκουλα σουλτάνο Ερντογάν με το Λιβυκό και από την άλλη το My Style Rocks. To ξέρω, γελοίος ο παραλληλισμός, αλλά αν κοιτάξετε τα ελληνικά sites θα το δείτε και εσείς, δυστυχώς ή ευτυχώς.
Αφού έγινε μια τρέλα με το GNTM και καταλήξαμε στο γνωστό ελληνικό “σπορ” της συνωμοσίας (Σιωνιστές; Μεγάλα συμφέροντα; Ο διεθνής καπιταλισμός; Η ελληνική διαπλοκή ΜΜΕ με εξουσία;) τώρα μας ήρθε και το κατά πολύ λαϊκότερο Next Top Model στο καπάκι.
Ή τραγουδιάρηδες θα γίνουν οι νέοι μας τελικά ή μοντέλες.
Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Μου αρέσει πάρα πολύ, γελάω αφόρητα με κάποια site που έγραφαν για τα δικά μου περιοδικά “τέρατα”, για τις Βίσσες και τις Βανδές και τάχα τα μπουζούκια, το λαιφστάιλ και τώρα έχουνε ξεκωλωθεί να μοστράρουνε κάθε μέρα την κάθε “Ανωνύμου και Απάρτου γωνία”, που ήρθε από το πουθενά να μας δείξει πόσο καρκάτσουλο είναι, πόσο αγράμματη και πόσο ψώνιο.
Προχθές έβλεπα μία να έχει ντυθεί -όπως είπε- απόγευμα, πλουσία για να πάει σε δικηγόρο. Και τελικά είχε ντυθεί για να πάει ή σε μπουζουκλερί στην Εθνική Οδό με τον σπόνσορα μεγαλοχασάπη της γειτονιάς της ή μόνη στο μπαρ επαρχιακού καζίνο για γνωριμίες.
Έτσι νόμιζε ότι ντύνονται οι πλούσιες στα επαγγελματικά ραντεβού.
Πάντα υπήρχαν τα παιχνίδια στην τηλεόραση και πάντα έβγαιναν κάποιοι από τους παίκτες που ενδιέφεραν τα περιοδικά ή τα site μέχρι να έρθει η ημερομηνία λήξης τους και να βγουν οι επόμενοι για άλλους τρεις μήνες, μέχρι να ξεθυμάνουν και αυτοί, σαν μπύρες αφημένες σε τραπέζι ταβέρνας. Όλοι παίξαμε στα μίντια με αυτό ή λίγο ή πολύ.
Αλλά δίπλα τους υπήρχαν και κανονικοί σταρ, που κάτι έκαναν και έλαμπαν, όσο και να θέλει να διαφωνήσει με αυτό ο παραμυθατζής του “πρώτη φορά αριστερά”.
Κάποιοι τραγούδαγαν, κάποιοι ήταν στην τηλεόραση ηθοποιοί ή παρουσιαστές και άλλοι έπαιζαν στο θέατρο. Δεν ήταν πουθενάδες σαν κι αυτούς που βλέπουμε τώρα, ονόματα απίστευτα άγνωστα και στον θυρωρό της πολυκατοικίας τους!
Έχουμε καταλήξει πια, αφού έχουμε αφορίσει σαν Συριζαίοι (που έχουν κάνει τον φθόνο χόμπι παρά τη χλαπάτσα που φάγανε) το παρελθόν, να έχουμε σταρ με ημερομηνία λήξης σαν φρέσκο γάλα και “επώνυμους” από τα ράφια του Lidl. Στο ύψος των χειρότερων από μας. Των καφενόβιων που περίμεναν να γυρίσει ο τροχός να πηδήξει κι ο λειψός.
Αλλά δε μου φταίνε τα site ή τα περιοδικά ή οι εφημερίδες. Τα κλικ που παίρνουν δείχνουν άμεσα τι ενδιαφέρει το πάντα “αθώο”, “δημοκρατικό” και με αισθητική -βεβαίως βεβαίως!- πλατύ κοινό.
Αυτό δεν μπορείς να το αγνοήσεις γιατί φαλίρισες. Μάλλον το ίδιο θα έκανα κι εγώ.
Το ίντερνετ δείχνει αυτόματα τι διαβάζει ο κόσμος. Φάτσα κάρτα τον εκθέτει.
Έχω φίλους με πολύ καλά και σοβαρά site που -όπως μου λένε- βάζουν και τέτοιου τύπου ειδήσεις γιατί πουλάνε.
Όπως και το κουτσομπολιό.
Τσακίζουν στα κλικς, πολύ παραπάνω από τον Τσίπρα όταν καταγγέλλει τον Μητσοτάκη, ακόμη και για αυτά που έκανε ο ίδιος! (Απίστευτο παιδί κι αυτός. Αυτός βέβαια χάνει με αυτά).
Άρα γιατί να γκρινιάζεις; Δευτεράντζα θέλει η πλειοψηφία (ή για χαρεί ή για να κράξει); Δευτεράντζα πάρε!
Τρελά άγνωστα ονόματα έχουν πάρει τη θέση της Βίσση, της Βανδή, του Σάκη, της Καρύδη, της Παπαρίζου, της Ματσούκα, της Ντενίση κ.ο.κ. στο ενδιαφέρον του κοινού (το οποίο δεν έχει νόημα, εδώ ψήφισαν… καραγκιόζηδες) και αντίστοιχα των εξωφύλλων των σάιτ.
Και αν κάποιος από αυτούς ενδιαφέρει έστω και λίγο καμιά φορά είναι που έγινε κριτής σε τέτοια σόου.
Αλλά μια χαρά είναι όλα.
Σιχαίνομαι τα καταγγελτικά και τις κριτικές χωρίς νόημα. Το αφήνω το σπορ στα γνωστά “κοράκια”. Σκέτη διαπίστωση κάνω.
Σοουμπίζ δεν έχουμε γιατί είμαστε απλά ρέστοι, ταπί και ψύχραιμοι. Η σοουμπίζ αλλά και οι τέχνες θέλουν εύφορο περιβάλλον για να αναπτυχθούν και μια δυνατή οικονομία βοηθάει.
Δεν είναι τυχαίο που όλοι σχεδόν οι καλοί από την Ευρώπη -καλλιτέχνες, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, εικαστικοί- πάνε σούμπιτοι στην Αμερική.
Και οι δικοί μας θα πήγαιναν αν ήταν Λατίνοι ή αγγλόφωνοι. Λες, πέρα απ’ τα λεφτά που βγάζουν, να χαίρονται που είναι εγκλωβισμένοι στα μπουζουξίδικα;
Τέλος πάντων. Στο φινάλε, αφού δεν τα βλέπω στην τηλεόραση παρά μόνο περιστασιακά, γιατί ασχολούμαι θα μου πεις…
Για έναν λόγο μόνο: Διότι αυτό που βλέπω τώρα που είμαι στον δρόμο με έχει εντυπωσιάσει. Αυτοί που νοιάζονται για τέτοια ειδησεογραφία και κουτσομπολιά δεν είναι τίποτα αγράμματες θείτσες ή βαρεμένοι συνταξιούχοι ή απεγνωσμένοι άνεργοι. Είναι σαν κι εμένα! Φίλοι μου! Γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, τραπεζικοί κ.λπ, κ.λπ.
Όταν έκανα τις εκπομπές στην τηλεόραση -και επειδή πίστευαν ότι εκεί τα ξέρεις όλα τα “άπλυτα”- όλο τέτοιες πληροφορίες μου ζητάγανε! Και σοβαροί κατά τα άλλα άνθρωποι, έτρωγαν αμάσητες όλες τις μαλακίες, τις θεωρίες συνωμοσίας και τα ψέματα που διαχέουν “κιτρινιάρηδες”.
Οπότε πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο ποιος και γιατί.
Κατά τα άλλα έχω φρικάρει με την αναίδεια του Ερντογάν που συμπεριφέρεται σαν νταβατζής της γειτονιάς του και όλοι γύρω τον ανέχονται. Και όλο αποθρασύνεται και λέει και μεγαλύτερες μαλακίες και ζητάει όλο και περισσότερα.
Δεν ανήκω σε εκείνους που φοβούνται πόλεμο. Δεν το διανοούμαι κάτι τέτοιο στην Ευρώπη το 2020. Κανένας τσαμπουκάς μπορεί, αν δεν τον βάλουν στη θέση του με κάποιον τρόπο οι Ευρωπαίοι αυτές τις μέρες. Ένα αυταρχικό καθεστώς -και κοινωνικά και πολιτικά- του οποίου η δράση προσβάλλει την Ευρώπη, γίνεται ακόμα ανεκτό με απλές νουθεσίες, χωρίς επιπτώσεις και διαρκώς αποθρασύνεται.
Σε λίγο, μετά την Αφρική θα ζητήσει -όπως οι Σουλτάνοι- και τη Βιέννη…
