Δεν βλέπω τηλεόραση. Πολύ καιρό τώρα. Δεν συνέβη κάτι ξαφνικά αλλά λάου λάου. Δεν παριστάνω τον σνομπ και τον προχωρημένο. Δεν είμαι σαν κάποιες χαριτόβρυτες υπάρξεις που δηλώνουν ότι ακούνε με τρέλα deep house αλλά τελικά τις Κυριακές φεύγουν από τον Βέρτη ξημερώματα έχοντας χάσει-ξεχάσει το βρακί τους εκεί.
Είναι πιο απλό. Η τηλεόραση με έδιωξε όπως έχει διώξει την συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών. Τι να δει δηλαδή πια ένας άνδρας στην tv; Είναι μια καθαρά γυναικεία υπόθεση όλη μέρα. Και φέτος μάλιστα ξεσάλωσε με την είσοδο και άλλων πρωινάδικων, απογευματινών και άλλων γυναικών.
Ούτε σίριαλ υπάρχει για αντρικό κοινό. Όλα στο δράμα είναι και στο κλάμα και στην ίντριγκα. Ούτε τις “Άγριες Μέλισσες” δεν μου κάνει κούκου να δω. Καλό αλλά εκτός δικού μου γούστου, ενώ στις φίλες μου κάνει τρελό γκελ. Δεν υπάρχουν πια σίριαλ σαν το “Πενήντα-πενήντα”, “Οι παντρεμένοι έχουν ψυχή”, “Της Ελλάδος τα παιδιά”, “Οι Απαράδεκτοι”, “Το ρετιρέ” ακόμη και το “Παρά πέντε” -που το λες unisex- ή το “Παρτάλι”.
Η πλειοψηφία των σίριαλ που κάνουν πάταγο σε όλον τον κόσμο ουδεμία σχέση έχει με τη θεματολογία των σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης. Από ό,τι είδα, μόνο και έρημο μέσα στο τηλεοπτικό δάσος που θα μπορούσα να δω είναι το “Παρουσιάστε” με τον Μπέζο.
Τώρα, εκτός από εκπομπές πρωινομεσημεριανές, μόνο οι “Αταίριαστοι” μού κάθονται. Και μη μου πείτε ότι είναι αυστηρά ενημερωτική. Έχει το χιούμορ της, την πλάκα της, πολλά θέματα και μια ακομπλεξάριστη και καθόλου σοβαροφανή πολιτική προσέγγιση. Όσοι δεν νοιάζονται για τον παίκτη Γιάννη Φούφουτο του Big Brother που ρουχλιάζει ή είναι πέφτουλας ή την Ούρσουλα Καρακαλτάκα του The Bachelor που ψάχνει μια θέση στο πάνθεον των μελλοντικών influencers της κακιάς ώρας (κουτσές, στραβές στον Άγιο Παντελεήμονα), όσοι δεν κάνουν νύχια και μακιγιάζ, όσοι ξέχασαν και την ύπαρξη κάποιων παλιών παικτών ριάλιτι και τους έχουν γραμμένους, ας πούμε, στο βαθύ υποσυνείδητό τους, όσοι όταν ο κόσμος καίγεται δεν έχουν ώρα για τηλεοπτικό ντεκαπάζ εγκεφάλου, μάλλον τον Χρήστο Κούτρα και τον Γιάννη Ντσούνο βλέπουν.
Και εδώ που τα λέμε, παίρνουν και μια αντρική εκδίκηση μιας και είναι από μακριά πρώτοι στο σύνολο των τηλεθεατών και τελευταία και πρώτοι τις περισσότερες φορές στο δυναμικό κοινό.
Εντάξει, το καταλαβαίνω. Η διαφήμιση κατά 80-90% αφορά σε γυναικεία προϊόντα, οπότε και η τηλεόραση την ακολουθεί. Αλλά είναι πια τόσο μονόπαντη που θα αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν έχει… ευαίσθητες μέρες.
ΟΚ, κάποιες φορές γίνεται βέβαια και σέξι. Να, όπως χτες που η ωραιοτάτη και σέξι Ιωάννα Μαλέσκου είχε ένα ντεκολτέ που διαόλισε τις εκπομπές. Όποτε έσκυβε ελαφρά, νόμιζες ότι θα γίνει η Αποκάλυψη της Ιωάννας. Όπως έλεγε ο Μελ Μπρουκς στους Producers “if you got it flaunt it”. Αλλά αν βάζαμε τέτοια κριτήρια θα την ακούγαμε σαν σεξιστές, οπότε δεν λέμε τίποτα. Στο φινάλε θα βάλουμε και αστυνομία στα μάτια μας; Μη λες πάντα αυτό που σκέφτεσαι εδώ που έχουμε φτάσει.
Είπα Μαλέσκου και θυμήθηκα όλες τις νέες γυναικείες εκπομπές, που εξ επί τούτου -για να την πω στην Γκολεμά και τον Γεωργιάδη που γράφουν εδώ για τηλεόραση- κάθισα κάποια 15λεπτα και είδα την κάθε εκπομπή 2-3 φορές. Γρήγορα, με τυφλό σύστημα η εκμάθηση. Τι είδα; Είδα ότι η Μαλέσκου είναι πολύ ωραίο κορίτσι, νορμάλ γενικά, μιλάει καλά Ελληνικά (το είπαν όλοι, εδώ έχουμε φτάσει) είναι χαρούμενο, χαμογελάει ασταμάτητα (που δεν χρειάζεται και συνέχεια) αλλά στο περπάτημα, στην είσοδο, στις όρθιες παρουσιάσεις “μοντελίζει” λαθεμένα κατ’ εμέ.
Η Μενεγάκη δεν έκανε ποτέ αυτό το ξενέρωμα, αν υποθέσουμε ότι λανσάρεται (λάθος, όπως λάθος περιμένουν κάποιοι και τον νέο Σπανούλη ή Μέσι) σαν η νέα Ελένη λόγω χρώματος, ομορφιάς και ντεκολτέ που λέγαμε πριν. Ας το κάνει φυσιολογικό, κανονικό. Το κορίτσι της διπλανής πόρτας δεν κάνει πασαρέλα μέχρι να πάει στο ασανσέρ ή την κομμώτρια ή το αγόρι της. Αν σου ερχόταν έτσι, μετά τη δεύτερη φορά θα έφευγες εσύ.
Από ό,τι βλέπω, είναι καλύτερη από αυτό. Αλλά η εκπομπή όπως είναι δομημένη και επειδή θέλει να “μενεγακίζει” ώρες ώρες μου κάνει old fashioned. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει.
Είναι και η Ηλιάνα. Άλλο ένα ωραίο κορίτσι. Ακίνητη στην καρέκλα του κριτή ή στις σύντομες και μονταρισμένες, όρθιες λήψεις με σενάριο στο GNTM μια χαρά ήταν. Τώρα είναι αλλιώς τα πράγματα, είναι άλλη πίστα η παρουσίαση. Δείχνει μια αμηχανία κατά τη γνώμη μου και δεν φαίνεται ποτέ φυσική. Ακόμη και όταν κοιτάει κάποιον που π.χ. παρουσιάζει ένα μακιγιάζ ή προϊόν, πλησιάζει και κοιτάει με κακοπαιγμένη έκπληξη χωρίς πειστικότητα, με τα χέρια αμήχανα, να μην ξέρει πού να τα βάλει. Είναι καινούρια, ίσως κουλάρει, ίσως θα στρώσει σιγά-σιγά και θα μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα με συνεργάτες και καλεσμένους, αφού ξεχάσει εντελώς τα αυτοαναφορικά στοιχεία που την προσδιορίζουν από το GNTM ακόμα. Τα μάθαμε πια, μικρό κορίτσι είναι, δεν έχει και τη ζωή του Ζάχου Χατζηφωτίου ή του Μπέντζαμιν Μπάτον.
Χαριτωμένη και φρέσκια φατσούλα και άνετη για πιτσιρίκα είναι η Δανάη και με δύο πολύ καλούς συνεργάτες, τον Καβατζίκη και την Ελιάνα. Εδώ έχω το ανάποδο συναίσθημα από αυτό που είχα βλέποντας της Μελέτη. Είναι μια ταινία που παίζει σε slow motion και στην άλλη σε fast forward. H εκπομπή της Ελεονώρας τρέχει λες και τους έχει πάρει κάποιος στο κατόπι. Η ίδια δεν κάθεται ούτε για ένα καφεδάκι. Από τη μία οθόνη στην άλλη και από τη μία σύνδεση στην άλλη. Κάνει όσα χιλιόμετρα έκανε ο Μικ Τζάγκερ στις συναυλίες του. Εγώ ζαλίστηκα, μπήκα πρωί πρωί στην τσίτα. Λαχάνιασα εγώ για την Ελεονώρα. Αγχώθηκα.
Την ίδια ώρα, στο Μega, τα πράγματα είναι ήρεμα αλλά στατικά και ακίνητα. Όλοι κάθονται λες και θα πιουν όλους τους καφέδες που δεν πίνει η Ελεονώρα. Ακόμη και όταν χορεύουν, καθιστοί το κάνουν. Ίσως γιατί ακολουθούν τις οδηγίες Χαρδαλιά για τα τραπεζοκαθίσματα: όλοι καθιστοί, κανένας στο μπαρ. Α! Εκτός από την ώρα της μαγειρικής με τον Rouvas brother (ο οποίος τα λέει κιόλας πιο πολύ από τον Σάκη) οπότε βάζουν στη Δανάη κάποια κομμάτια και υπάρχει κούνημα πίσω από τον πάγκο. Αλλά έχω εμπιστοσύνη στον Μπούτο ότι ξέρει τι κάνει. Έχω προσωπική εμπειρία. Του αρέσουν τα τα alternative και τα ανατρεπτικά κάποιες φορές. Και του βγαίνουν αρκετά.
Τώρα μην μου πείτε να ασχοληθώ με το Βachelor και το Big Brother. Αυτοί που έκαναν το κάστινγκ δεν μπορώ να καταλάβω με τι κριτήρια διάλεξαν τους παίχτες.
Όσο πιο χαμηλά τόσο πιο καλά, κατά πάσα πιθανότητα. Και τα δύο από ό,τι βλέπω δεν σπάνε και ταμεία πια. Και πώς να σπάσουν, όταν πέρα από την κατινιά δεν έχουν ούτε έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα, όπως ήταν π.χ. ο Τσάκας, με τον οποίο κάποιοι ή ταυτίστηκαν ή συμπάθησαν;
Το κάστινγκ είναι σαν να θέλεις τάχα να κάνεις μια ερωτική ταινία εποχής και μάζεψες μποντιμπιλντεράδες από συνοικιακά σιδεράδικα. Ό,τι βάλεις στη σούπα, αυτό θα γευτείς.
