«Ήταν και ωραίο το καλοκαίρι! Sorry»
Ο Πέτρος πάει παντού

«Ήταν και ωραίο το καλοκαίρι! Sorry»

«Ήταν και ωραίο το καλοκαίρι! Sorry»

Ο Πέτρος Κωστόπουλος περιγράφει πώς περνάς καλά κόβοντας φίλους, κάνοντας unfollow και πηγαίνοντας σπίτι νωρίς

Αν πω ότι κάπου ήταν ένα καλό καλοκαίρι, έτοιμος είμαι να αρπάξω όσα μπινελίκια δεν έχω ακούσει ακόμη (αν και νομίζω ότι δεν έχει μείνει και τίποτα παραπάνω…) να μην πάω και σε άρρωστες καταστάσεις που βλέπουμε στα (αντί) social media κατά κόρον και φάω και τίποτα κατάρες. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια, οπότε παίρνω βαθιά ανάσα… και το λέω. Για μένα ήταν ένα καλό καλοκαίρι. Sorry.

Εξηγώ, όμως, πριν απογειωθούν τα F16 του FB και Ιnsta και μου την πέσει όλος ο στόλος των Darth Vader του διαδικτύου. Ως γνωστόν δείχνει ένοχη η φράση «πέρασα καλά», είναι αντικοινωνική εδώ που ζούμε, όταν την εκστομίζεις δημοσίως. Θυμίζει τους ρατσισμούς και σεξισμούς που ενοχλούν όταν διαπιστώνονται, ακόμη και με και με λάθος ερμηνεία στην τηλεόραση, αλλά την ίδια στιγμή κάνουν πάρτι ξεσαλώματος στις παρέες που κράζουν.

Τέλος πάντων. Ναι, υπήρχε ο Covid-19 (προτιμώ τον επιστημονικό αυτό ορισμό γιατί τον κάνει ακόμη πιο ξένο) και ο φόβος απ’ την απειλή του. Ναι, υπήρχε ο γνωστός μαλακοτσαμπουκάς της περιοχής που κάθε ήμερα και κάθε βράδυ θυμίζει χαπακωμένο μπράβο σε κλαμπ που τρώγεται με τα ρούχα του να βρει κορόιδο να τσιμπήσει και να του την πέσει… Δεν ξέρεις με τους άρρωστους στο μυαλό πότε πατάνε γκάζι και πότε πατάνε φρένο.

Και ο Ερντογάν πέρα από τις γαλάζιες πατρίδες και τα μεγαλοϊδεατικά Οθωμανικά, βλέπεις ότι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά. Έχει ξεφτιλίσει οικονομικά και τη χώρα του με τις γελοιότητες. Αν μπορούσαν οι φιλοευρωπαίοι Τούρκοι θα τον έκανα Άδανα κεμπάπ. Περιμένουν. Πού θα πάει;
Γιατί λέω ότι πέρασα καλά λοιπόν; Απλά ξαναβρήκα τα σημαντικά πράγματα και σαν σε εξορκισμό πέταξα πολλά βαρίδια από μέσα μου. Και κυρίως ανθρώπους. Και σαφώς το οφείλω στον Covid-19.

Αυτός ο κωλοϊός ξεβράκωσε τις ψυχές μας πιστεύω. Ακόμη και την ψυχή σου την κρύβεις απ’ τον άλλο. Με την καραντίνα έγινε η πρώτη αποκάλυψη. Ποιοι άντεχαν τον εαυτό τους και τους γύρω τους και ποιοι όχι. Στην καραντίνα καταλάβαμε με ποιους μιλάμε πραγματικά και με ποιους ανταλλάσσουμε στοματικά ρεύματα αέρος. Έτσι στεγνά, όχι σε κάποιο εστιατόριο για να κουτσομπολεύουμε και να κρίνουμε τον μάγειρα για να σκοτώνουμε την ώρα… δημιουργικά… Εκεί είδαμε ηλίθια όντα να ανεβάζουν στο Insta ξεδιάντροπα παρτάκια των 10 και των 20 ατόμων. Για κλωτσιές.

Στα social media, δε, έγινε χλαπαταγή. Το ένα νούμερο μετά το άλλο, έκανε συναγωνισμό αυτοπαρουσίασης ελαφρότητας και παραμυθιού. Εδώ ο κόσμος χάνεται και αυτοί τον χαβά τους, με τη φιγούρα, τις πόζες, τις μαγαζάρες, τις ρουχαλάρες και τις ζωάρες. Είναι που τη σκοτώνεις (ή απλά τη φτύνεις) τη γελοία ινφλουένσερ.

Έγραψε η φίλη μου η Χριστίνα Πολίτη στη Vogue ότι όταν ξεκίνησε πριν από 20 περίπου χρόνια να κάνει κοσμικά στο Down Town δεν είχε φανταστεί ότι η κάθε μια θα έκανε στο Insta την κοσμικογράφο του εαυτού της. Εγώ να δεις.

Πού να φανταστώ ότι όταν κάναμε ημίγυμνες φωτογραφίσεις γνωστών γυναικών στα περιοδικά (γυμνές στα 4 έκαναν και κάνουν άλλοι που δεν άκουσαν κανένα μπινελίκι ενώ εγώ σταυρώθηκα αδιάβαστος μόλις με πέτυχαν μπόσικο) ότι μια μέρα θα έκανε η κάθε μια τη δική της ημίγυμνη φωτογράφιση (ημίγυμνη μόνο και μόνο γιατί αλλιώς το Insta σε πετάει έξω…) και μάλιστα σε πόζες του τύπου ανοίξαμε και σας περιμένουμε, σε αμμουδιές και κρεβάτια. Αλλού ντ’ αλλού. Στο καλοκαίρι του κορωνοϊού έγινε το Μεγάλο Ξεσάλωμα.

Χωρίς να καταλάβουν ότι αυτή τη φορά δεν είναι bussiness as usual. Καλή η ελαφρότητα, αναγκαία για να ξεμπουκώνεις, να χαζοπαζαρεύεις που έλεγε και η μάνα μου, αλλά εξαρτάται πότε και πού. Θα ‘μουν μεγάλος ψεύτης αν εγώ έλεγα ότι και η ελαφρότητα δεν δίνει ζωντάνια στη ζωή. Δεν είπα να το ρίξουμε στα βαριά, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Έτσι φτάσαμε και στον χαβαλέ και στην ασυναισθησία των πάρτι, των συναυλιών των μεγαγάμων και των νησιώτικων σοκακιών που ήταν τόσο στριμωχτά που μπορούσες να αφήσεις την διερχόμενη δίπλα σου έγκυο.

Γιατί λοιπόν ήταν τόσο καλό το καλοκαίρι για μένα; Από πού βγαίνει; Απλό. Έκοψα ανθρώπους απ’ τη ζωή μου. Είτε ήταν αλλού νυχτωμένοι και δεν είχαν συναίσθηση του τι τρέχει, όπως εξήγησα, είτε γιατί κατάλαβα ότι ανήκουν στην κατηγορία των ηλίθιων που πιστεύουν σε οποιαδήποτε συνομωσιολογία γύρω από τον Covid-19.

Είχα κάνα δυο περιπτώσεις μάλιστα που με έπιασε μια χαιρεκακία (έχω και ταπεινά ένστικτα, το παραδέχομαι) όταν κάποιοι που έδιναν μάχη για το ψέμα του κορωνοϊού αρρώστησαν ή οι ίδιοι ή κοντινοί τους άνθρωποι. Και δεν αισθάνομαι τύψεις για αυτό. Αυτός ο ηλίθιος είναι επικίνδυνος για όλους εμάς. Όποιος δεν… πιστεύει (σαν σέχτα τον έχουν κάνει οι γελοίοι) δεν παίρνει και κανένα μέτρο. Οπότε καλά να πάθει. Όποιος πηδάει πολλά παλούκια…. Απλό.

Πέρασα επίσης καλά που η ζωή τελείωνε στις 12. Που ο ιός περπατούσε στα σοκάκια και έτσι τα απέφυγα απ’ το τέλος Ιούλη και επιτέλους χόρτασα μπάνια και θάλασσα.
Δυστύχησαν οι μικροί και τους καταλαβαίνω. Είναι δύσκολο πάνω στα ντουζένια σου να σου δένουν πόδια και χέρια και να σε βάζουν στο κρεβάτι σαν παιδί στη μία η ώρα. Θα ‘χουν μπροστά τους άλλα 60 καλοκαίρια μίνιμουμ.

Όμως όσοι μεγαλύτεροι περάσαν άσχημα εξαιτίας αυτού καλά να πάθουν. Δεν μου καίγεται καρφί. Μια ζωή λέμε να ‘ρθει καλοκαίρι, να ξαπλώσουμε στον ήλιο, να κολυμπάμε χωρίς τέλος, να τα γράφουμε όλα όπως μπορούμε, να πάμε σε παραθαλάσσια ταβερνάκια να φάμε και καμιά σαρδέλα ψητή. Και όταν έρχεται το καλοκαίρι, το ξεχνάμε οι περισσότεροι και τρέχουμε νυχτιάτικα σαν τις άδικες κατάρες. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου.

Τώρα αναγκάστηκα να κάνω κανονικές και υγιείς διακοπές! Θάλασσα, ήλιος, γυμναστική, μαγείρεμα, πολλή κουβέντα με νοήμονες ανθρώπους μόνο. Με το παιδί μου και τους φίλους του να κάνουμε go kart, μακροβούτια και σάλτα απ’ τα βράχια. Να ξαναδιαβάσω 2-3 βιβλία. Να σκεφτώ για μια δουλειά.

Να δω με πολλή χαρά κανονικούς φίλους να έρχονται πιο κοντά και να καταλαβαίνουν την ουσία της καλής παρέας και της φιλοξενίας. Όσοι ήταν καλοί έγιναν καλύτεροι.

Να μη μένω με χαζοπαρέες νυχτιάτικα, να μην πίνω για να περάσει η ώρα, να μην περιμένω το γνωστό unexpected θαύμα κατά τα ξημερώματα.

OΚ, φάγαμε και ώρες κουβέντας για τον Ερντογάν και τον Covid-19. Ειδικοί έχουμε γίνει. Αλλά not bad. Είμαστε πιο έτοιμοι για έναν χειμώνα που θα μας αλλάξει κι άλλο..

Γιατί με τον Covid-19 στους δρόμους και στα σπίτια μας και τον ιμιτασιόν Σουλτάνο στην πόρτα ποτέ δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει μέχρι τα Χριστούγεννα.
Απλά ελπίζω μέχρι τότε να αρχίσουν τα εμβόλια και ο στόλος των Γάλλων με τα αεροπλανοφόρα να αράξει έξω απ’ τη Σμύρνη στα σοβαρά, για φθινοπωρινές διακοπές.