«Ο κορονοϊός, το ακορντεόν, οι καρκατσουλιές και τα νεύρα μας»
Ο Πέτρος πάει παντού

«Ο κορονοϊός, το ακορντεόν, οι καρκατσουλιές και τα νεύρα μας»

«Ο κορονοϊός, το ακορντεόν, οι καρκατσουλιές και τα νεύρα μας»

Τι έκανε ο Πέτρος Κωστόπουλος με κοστούμι και γραβάτα στο σούπερμαρκετ;

Τώρα που γράφω, μόλις τελείωσε ο Μητσοτάκης το διάγγελμα ανακοινώνοντας την αρχή μιας νέας καραντίνας. Τη βλέπαμε ότι μας ερχόταν κατακέφαλα οπότε μάλλον κανείς δεν έδειξε να εκπλήσσεται. Όλοι όμως αυτή τη φορά νταούνιασαν. Και εγώ που την πρώτη φορά την πέρασα χαζοχαρούμενα. Αυτή τη φορά όμως δεν την χωνεύουμε όπως την πρώτη, τον Μάρτη. Τότε, τρομοκρατημένοι από τον άγνωστο ιό, μαζευτήκαμε στο καβούκι μας και αντιμετωπίζαμε την κατάσταση σαν ένα Έθνος σε πόλεμο, μόνο που οι ήρωες ήταν αντί για στρατιώτες, νοσοκόμες και γιατροί. Οι κυβερνητικές ανακοινώσεις κάθε μέρα έμοιαζαν με πολεμικά ανακοινωθέντα και όλοι (σχεδόν) μπήκαμε σε μια αυτοπειθαρχία. Υπήρχαν βέβαια οι γνωστοί (σε κάθε περίπτωση, από σεισμό μέχρι ποδόσφαιρο) γραφικοί συνωμοσιολόγοι και ψεκασμένοι που έδιναν και έναν τόνο βλακώδους αντιπαράθεσης σε μια υπόθεση ζωής και θανάτου.

Πέρασε καιρός από τότε, όμως, και πολλά έγιναν και το σκηνικό έχει αλλάξει. Είμαστε σαν υπερφορτωμένη μπαταρία που κοντεύει να εκραγεί. Είναι σαφές πια ότι τα πράγματα δεν έγιναν το ίδιο και σωστά και αποδεκτά όπως στην αρχή. Άλλωστε, όταν έχεις από τη μία μεριά τον πιθανό οικονομικό σου θάνατο και από την άλλη τον βιολογικό, μάλλον κάποιου άλλου (δύσκολα σκέφτεσαι τον εαυτό σου να κοιτάει τα ραδίκια ανάποδα) άντε διάλεξε εύκολα εσύ ανάμεσα στη Σκύλα ή τη Χάρυβδη. Ζαλίζεσαι κι ο ίδιος. Τη μία μέρα θέλεις άνοιγμα γιατί απλά έχεις σαλτάρει ψυχολογικά και οικονομικά και την άλλη, τη γενική κλεισούρα, μην ζήσουμε μέρες Ιταλίας. Σαν συγκρουόμενα αυτοκινητάκια είμαστε στο Allou Fun Park. Κάθε μέρα τρακάρουμε με άλλη άποψη.

Αυτή τη φορά, είμαστε όλοι φορτωμένοι βαριά. Άλλος γιατί αργοπεθαίνει οικονομικά, άλλος γιατί τρέμει για τους δικούς του και εκατομμύρια άλλοι που δεν μπορούν πια να απορροφήσουν την τόσο μακρόχρονη απομόνωση, την κλεισούρα, τη βίαιη αλλαγή του καθημερινού lifestyle που θυμίζει κανονικά ταινία βιολογικής τρομοκρατίας. Εννοείται ότι το να μην μπορείς να πας να πιεις έναν καφέ ή να πας να φας έξω ή να πας ένα ταξίδι στο βουνό επί έναν χρόνο σχεδόν είναι μια βιαιότητα που καμιά κυβέρνηση δεν φταίει όταν την επιβάλλει, αλλά το αποτέλεσμα είναι να ζεις έναν βίαιο περιορισμό ελευθερίας. Σαν κρατούμενοι στο σπίτι είμαστε, μόνο το ηλεκτρονικό βραχιολάκι στο πόδι μας λείπει. Νταξ.. Υπάρχουν και οι ψεκασμένοι πάλι. Ή η αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει κάνει πια ανέκδοτο. Όποτε η κυβέρνηση οδηγεί σε άνοιγμα, προτάσσει τη δημόσια υγεία. Όταν τα κλείνει, θυμάται την οικονομία. Πουθενά δεν τους πετυχαίνεις. Ούτε τον παπά να παίζαμε στην Ομόνοια.

Αλλά και η κυβέρνηση αυτή τη φορά παίζει το ακορντεόν (μια τα κλείνω, μια τα ανοίγω) σαν πλανόδιος που δεν έχει ιδέα από νότες. Απλά ελπίζει να τον συμπονέσουν οι περαστικοί. Και φάλτσα, χωρίς σταματημό. Αυτό με τον Άδωνι και το take away είναι κανονικό ανέκδοτο με Πόντιους. Ή η παπαριά για τα κλειδιά των εστιατορίων που ζήτησε. Πάντως, με τη φοβερή φωνή που έχει, σε ταβέρνα στη Βάρη θα θαυματουργούσε. Εγώ αν είχα μαγαζί εκεί θα του είχα πάει τα κλειδιά. Θα του έδινα και μια γκλίτσα. Και τανκς θα σταματούσανε με τη φωνή του.

Το άλλο με τους φούρνους που δίνουν ψωμί και κρουασάν αλλά όχι καφέ, σαν κωμωδία με τον Θανάση Βέγγο και τον Χατζηχρήστο μοιάζει.

Ο Κυριάκος πιάστηκε ανυπόφορα κορόιδο στην Ικαρία από τους πολιτευτάκηδες (και τις συζύγους, βεβαίως βεβαίως) του κόμματός του. Αντί να την κάνει, προφασιζόμενος ζαλάδα ή ευκοίλια -ας πούμε- και να τους χέσει, κάθισε και χαζοπαζάρευε μαζί τους για να μην τους προσβάλλει. Και ξέρεις. Από τα νύχια γερακιού ή τίγρης μπορεί και να ξεφύγεις. Από του πολιτευτάκια δεν ξεφεύγεις. Είναι σαν τον γνωστό Μητσάρα που έβγαινε παντού φωτογραφία πίσω από κάθε ποδοσφαιριστή ή προπονητή και κάθε φόρα μέσα στην τρελή χαρά. Οι πιο πολλοί αυτή τη μέρα περίμεναν χρόνια. Αυτή θα είναι η σέλφι-λάβαρο στην προεκλογική εκστρατεία για βουλευτής, δήμαρχος, δημαρχιακός σύμβουλος ή διευθυντής του τοπικού ΙΚΑ.

Όχι ότι οι άλλοι πήγαν πίσω. Με το που βγήκε η περιβόητη φωτό στο μπαλκόνι, έβγαλε και η ΝΔ αντίστοιχη φωτό του Τσίπρα στην Κρήτη. Κοροϊδευόμαστε χοντρά.

Γιατί ό,τι έκαναν οι πολιτικοί τα κάναμε κι εμείς. Και λίγο χειρότερα και βλακωδέστερα. Οι χριστιανοί που δεν άντεχαν να μην δουν τον σταυρό να κάνει μπλουμ για μια φορά στη ζωή τους και να μη χάσουν ένα πλήθος αλαλαζόντων χειμερινών κολυμβητών να βουτάνε και να πλακώνονται για το ποιος θα τον πιάσει, μαζεύτηκαν κατά χιλιάδες στα Θεοφάνεια.

Οι ανθρωπιστές οπαδοί του μεγαλύτερου serial killer στην ιστορία, του καταπιεσμένου κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα (που μόνο μια φυλακή τον βολεύει, κάτι καλό θα έχει ο Κορυδαλλός, δεν μπορεί… Ίσως καλή παρέα, καλά τσιγάρα, take away…) μαζεύονται κατά εκατοντάδες για να τον σώσουν από το… Γκουαντάναμο των φυλακών Δομοκού. Που εγώ μια χαρά στουντιάκι το είδα σε φωτογραφία.

Και εντάξει, δεν χρειάζεται να σχολιάσω και τι κάναμε και τι έγινε μόλις άνοιξε η Ερμού, η Γλυφάδα, τα mall και όλοι οι αντίστοιχοι εμπορικοί δρόμοι σε όλη την Ελλάδα.
Εδώ σαν παρένθεση θέλω να πω ότι θαυμάζω τα Zara! Δεν έχω δει τέτοια εξάρτηση τόσων πολλών ανθρώπων από ένα μαγαζί. Χιλιάδες στην ουρά, σαν να μοιράζανε συσσίτιο στον πόλεμο της Συρίας. Οι πελάτες τους δεν είναι απλοί πελάτες. Zarajunkies είναι. Μαγκιά του Ισπανού.

Τώρα θα μου πεις πού θα τα βάλουμε αυτά που ψωνίσαμε, αλλά δεν νομίζω ότι τα ψώνια έγιναν για να φορεθούν. Για να ζήσεις μια κανονική ζωή πήγες μάλλον. Να επαναλάβεις μια συνήθεια. Ε, πόσο να αντέξει μια γυναίκα χωρίς να ψωνίσει ένα τσίτι; Ο Άδωνις είχε προσφέρει ήδη μαλλί και νύχι. Αυτό, το ότι κάποια στιγμή ανοίξανε μόνο τα νυχάδικα και τα κομμωτήρια είναι για κωμωδία ιταλικού Νεορεαλισμού. Μια ρίζα την έχουμε, να μην την προσέξουμε; Και εδώ που τα λέμε, συμφωνώ, θα μείνεις που θα μείνεις με τη γυναίκα κολλημένος μέσα στο σπίτι, να μην είναι και στις ομορφιές της; Αν κι εμένα προσωπικά μου αρέσει το απεριποίητο και σιχαίνομαι το make up. Άσε που δεν κοιτάω τη γυναίκα στα νύχια και έχω πιαστεί κορόιδο πολλές φορές στις αλλαγές!

Εγώ προχτές, για να νιώσω λίγο χαϊλίκι, έβαλα κοστούμι, πουκάμισο, γραβάτα, γυαλί μπάνικο, καλά παπούτσια, πλύθηκα, παρφουμαρίστηκα και πήγα στον ΑΒ σαν να πήγαινα βόλτα στα Harrods και τα διπλανά Harvey Nichols. Ή βόλτα στη Via Montenapoleone στο Μιλάνο. Κοίταζα τα ρύζια και τα μακαρόνια στα ράφια σαν να διάλεγα κοστούμια στην Prada. Ψώνισα ό,τι βρήκα. Από κρέας μέχρι κρεμμύδια. Μετά πήγα και φαρμακείο και πήρα ό,τι κοκτέιλ βρήκα σε φυτικό για τα νεύρα, την κατάθλιψη, την αϋπνία και αντι-αειγαμηστικά. Μετά πήγα και στο ανθοπωλείο. Εξήγησα ότι ήθελα λουλούδια πολύ όμορφα, εξήγησα τα γούστα της κοπέλας και ζήτησα να τα αμπαλάρουν και για δώρο. Η έμφαση ήταν στο κίτρινο με λίγο φούξια. Μεγάλη ανθοδέσμη. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως δεν υπήρχε γκόμενα πια για να τα δώσω. Μας την είχε φάει το στρες της… καραντίνας (έτσι τα λέμε όλα τώρα…). Ή κανένας λαγός… στιφάδο. Οπότε ομόρφυνα και το σπίτι.

Για να μην μου την πείτε, βέβαια, έζησα και μια βδομάδα διακοπών (και δουλειάς, για να μην ξεχνιόμαστε) στο Ντουμπάι. Ωραία ήταν, δεν λέω. Ελεύθερη ζωή. Και ζέστη. Και εστιατόρια. Και μπάνιο. Ξαναπήγαινα εύκολα, για να πω την αλήθεια. Και ποιο ήταν το οξύμωρο; Με το που φύγαμε τους είχαμε τιγκάρει τους Άραβες στον κορονοϊό! Όταν πήγα ήταν 900 κρούσματα τη μέρα σε 10 εκατομμύρια των Αραβικών Εμιράτων και τη μέρα που γυρίσαμε, 3000! Τα τσιράκια του Τζόνσον από τη Βρετανία φταίγανε. Το πώς βέβαια δεν κόλλησα, θαύμα του Αλλάχ είναι, παρά τις κατάρες που έφαγα. Ούτε πνίγηκα στον Περσικό. Αλλά η 7ήμερη καραντίνα που ακολούθησε στην επιστροφή με έφερε στα ίσια. Οι άλλοι δίπλα μου, των Θεοφανείων ήταν ελεύθεροι.

Για να ξαναγυρίσω, τα μέτρα τα σημερινά αναγκαία είναι γιατί η πρόληψη είναι το καλύτερο φάρμακο. Πριν τιγκάρεις, κλείνεις. Μετά θα είναι πολύ αργά… Μπέργκαμο.

Απλά, θέλει κάθε φορά και λίγη οργάνωση. Και σταθερότητα. Και όχι βλακώδη μέτρα, όπως το άνοιγμα των σχολείων για μια εβδομάδα. Τόσο δύσκολο ήταν να το καταλάβουν ότι θα τα έκλειναν πριν ο κόκορας λαλήσει τρις; Όσο γίνονται τέτοιες αστοχίες (επιεικής λέξη) τόσο χάνεται και η σοβαρότητα αλλά και η ανάγκη του κόσμου να πεισθεί και να ψηθεί να πειθαρχήσει χωρίς παρατράγουδα και γκρίνια. Πρέπει να καταλάβουν ότι αυτή τη φορά είμαστε μπουκωμένοι και σαλταρισμένοι. Δεν είναι ο Μάρτης του 2020. Πολύ δύσκολα βλέπω να κινούνται τα πράγματα όπως πριν από έναν χρόνο.

Καλό το ακορντεόν, αλλά θέλει και γνώση συγκεκριμένου σκοπού και τραγουδιού. Αφού τώρα ζούμε σαν τις “4 Εποχές” του Βιβάλντι. Αλλάζει το τέμπο κάθε τόσο. Και δεν πάει και με παραφωνίες από γραφικούς ζουρνάδες, φούρνους, take away και επιστήμονες-παραθυράκηδες.