Δεν ξέρεις από πού να τους πιάσεις κάποιους ανθρώπους και στην περίπτωσή μας κάποιους Έλληνες. Ακόμα και με κλωνοποίηση ενός μοντέρνου Φρόιντ, έτσι ώστε να έχουμε πολλούς, έναν για κάθε άρρωστη περίπτωση, πάλι γιατρειά δεν θα βρίσκαμε, σε έναν απύθμενο κομπλεξισμό και έναν φθόνο που βγάζει μάτι.
Χάζευα το ματς του Τσιτσιπά με τον Ναδάλ και όταν το σκορ ήταν 2-0 υπέρ του Ισπανού χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ένας φίλος μου που με πήρε να με ενημερώσει πόσοι μαλάκες έβριζαν τον Τσιτσιπά στα social media. Με χαιρεκακία εννοείται, βεβαίως βεβαίως. Μπινελίκια κανονικότατα και ειρωνείες για πάρτι στο Ντουμπάι και για τα Harrods. Τα γνωστά κακιωμένα ανθρωπάκια του πληκτρολογίου, που εκείνη τη στιγμή έβλεπαν το ματς και χάιδευαν τη σαπιοκοιλιά τους στον καναπέ ευχαριστημένοι. Ήταν η ώρα τους να κατεβάσουν στο ύψος τους και την ανικανότητά τους ένα παιδί που ως αθλητής είναι bigger than life.
Φαινόμενο είναι, κάτι όπως ο νεαρός Ρονάλντο ή ο νεαρός Μέσι ή ο νεαρός Λεμπρόν Τζέιμς.
Ο κομπλεξικός ανθρωπάκος πάντα μισεί όποιον βλέπει να είναι bigger than life και βρίσκεται στην ακτίνα του ώστε να τον πυροβολήσει. Αρκεί να είναι Έλληνας δηλαδή. Δεν το ανέχεται. Τον πνίγει το δίκαιο του κατά φαντασίαν αδικημένου εαυτού του, που δεν κατάφερε ούτε στον αθλητισμό ούτε στη δουλειά ούτε στις γυναίκες να κάνει κάτι.
Την έχει μόνιμα στημένη με την καραμπίνα στο ξέφωτο και περιμένει. Ένα γλίστρημα, ένα κουτσομπολιό, ένα λάθος, μια ήττα ή και ένα ψέμα. Για να οπλίσει και να βαρέσει στο ψαχνό.
Με τον Τσιτσιπά βέβαια έχει και κάπου πλάκα. Αυτοί που πριν από δύο ώρες έκραζαν τον Στέφανο που έχανε γιατί του φταίγαν τα Ντουμπάγια, τα ποτά και τα ξενύχτια, άρχισαν να τον αποθεώνουν όταν “έφερε” τη νίκη στην Ελλάδα, τρόπος του λέγειν.
Έτσι γίνεται καιρό τώρα. Ήρωας όταν κερδίζει και δικός μας άχρηστος ή μαλάκας όταν χάνει. Δεν έχει συνέχεια, λέει ο εξπέρ του τένις, που χρησιμοποιεί τα χέρια του μόνο στο κατούρημα ή το κινητό.
Μια μαλακιούλα 22χρονου για τα Harrods έγιναν αφορμή για πολυήμερο πόλεμο υπέρ βωμών και εστιών. Μεγάλη προσβολή, ρε! Όλα τα ‘χει η Μαριορή, το Harrods της έλειπε. Που αν υπήρχε, βέβαια, οι περισσότεροι από τους κράζοντες θα έκαναν ουρά, έστω και για βόλτα. Εκεί δεν πάνε και όλοι οι Έλληνες που πάνε με απίστευτα φτηνά εισιτήρια και ξενοδοχεία για 3-4 μέρες στο Λονδίνο; Ή προηγούνται οι Καρυάτιδες; Πού ακούς πιο πολλά Ελληνικά; Στο μουσείο; Έχω πάει και στα δύο αρκετές φορές και ξέρω καλά. Και ‘σεις ξέρετε. Και καπάκι το Ντουμπάι. Όπου όλοι όσοι δεν πήγανε, δεν πήγανε από κοινωνική ενσυναίσθηση. Για να προφυλάξουν τους συντοπίτες. Μόνο στα Θεοφάνεια, τις εκκλησίες και τις διαδηλώσεις πήγαν κάποιοι, πολλοί περισσότεροι. Ως γνωστόν οι θρησκείες δεν κολλάνε κορονοϊούς ή άλλες ασθένειες. Η εκκλησία και η Αριστερά δεν κολλάνε. Η πίστη σώζει.
Ο Τσιτσιπάς αυτή τη στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπος στα κορτς με τους 3 μεγαλύτερους μάλλον τενίστες που έχουν βγει ποτέ. Οι ειδικοί το λένε. Φέντερερ (άλλος αχρείος στο Ντουμπάι), Τζόκοβιτς και Ναδάλ είναι η πιο ισχυρή τριάδα που γνώρισε ποτέ το τένις την ίδια χρονική στιγμή. Καμία σχέση με Μποργκ, Κόνορς ή Μάκενροε. Ή άλλους. Ο καθένας θα μπορούσε (και για πολλούς είναι) να είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. (Για μένα είναι ο Φέντερερ. Ειδικός δεν είμαι αλλά τον γουστάρω τρελά για όσα έχει πάρει αλλά και που ακόμα στα 40 του σκοτώνει). Και ξαφνικά εμφανίζεται ένας 19χρονος τότε πιτσιρικάς που αρχίζει να τους κερδίζει. Από το πουθενά. Ούτε ο θυρωρός του δεν τον ήξερε. Στα 23 του τους είχε κερδίσει όλους και πάνω από μία φορά. Ο Τζόκοβιτς (που μας γουστάρει και πολύ) τον έχει βαφτίσει εδώ και καιρό ως μελλοντικό Νο1.
Και κάθεται τώρα ο θλιβερός ανθρωπάκος και τον κράζει. Ακόμα και για τα λεφτά που βγάζει! Λες και του τα κλέβει ή του τα δίνουν για την ψυχή του Ρώσου προπάππου του (από μαμά) και όσα τράβηξε επί Στάλιν. Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
Έχει και αθλητική άποψη για τον Στέφανο, όταν η μόνη ρακέτα που ακούμπησε ήταν αυτή της παραλίας κάνα δυο φορές και σε αυτές έτρεχε να μαζεύει το μπαλάκι από τη θάλασσα, ο μίζερος.
Είναι 23 χρονών και τα 2/3 της ζωής του τα έχει περάσει μέσα σε ένα γήπεδο επί ώρες. Για να φτάσει εκεί έχει φτύσει αίμα στην προπόνηση και στέρηση σε δεκάδες πράγματα που έκαναν οι συνομήλικοί του. Έχει και χάρισμα. Σκέτη προπόνηση δεν αρκεί και το χάρισμα χωρίς ξεθέωμα φθίνει γρήγορα. Οι τενίστες πια είναι ρομπότ 80%. Δεν είναι παιχνιδάκι. Και το mind control είναι πιο σημαντικό ακόμη. Τη μια μέρα κερδίζεις τον Ναδάλ και την άλλη μέρα χάνεις από το Νο50. Έχει συμβεί και στα καλύτερα σπίτια του τένις. Σε όλους. Κερδίζεις χάνεις, το τρένο δεν σταματάει για να σε περιμένει. Άλλη μέρα, άλλο ματς, όπου απαγορεύεται να κουβαλάς το αποτέλεσμα του προηγούμενου αγώνα.
Και κάθεται τώρα ο ζηλόφθονος να τον κράξει. Γιατί χόρευε, λες και στο παραπέρα σπίτι από το δικό του δεν τρώγανε και δεν χορεύανε καμιά δεκαριά μαζί. Μπορεί και στο δικό του δηλαδή. Αλλιώς όμως ήταν του Τσιτσιπά ο χορός.
Αλλά ο Τσιτσιπάς πια είναι παγκόσμιος σταρ. Πιτσιρικάς είναι, λάθη θα κάνει (εδώ ο Βούτσης του ΣΥΡΙΖΑ μας είπε ότι ο γιος του, 35 χρονών, που συμμετείχε σε εκδηλώσεις υπέρ του Κουφοντίνα, είναι “ημιπιτσιρικάς”!) ωραίο παλικάρι είναι, ψηλός, φωτογενής, ό,τι πρέπει για το σταριλίκι στον παγκόσμιο Τύπο ή social media. Λουκούμι.
Πέρα βέβαια από τη ζηλοφθονία του κομπλεξικού, ακόμη πιο χυδαία είναι και η κωλοτούμπα του. Όταν κερδίσει τελικά ο Στέφανος τον Ναδάλ με ανατροπή μετά από 4 ώρες Ιλιάδα, είναι ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ! Έλληνας, γιατί μόνο οι Έλληνες κερδίζουν έτσι! (Οι άλλες ράτσες κερδίζουν φαίνεται κάπως αλλιώς, ας μου το εξηγήσει αυτό κάποιος). Γίνεται δικός του πια, γιατί μπορεί (νομίζει) να δανειστεί κάτι από αυτή τη δόξα, την επιτυχία, τη νίκη. Είναι και αυτός ομόαιμος. Κάπου μοιάζει στον Στέφανο, δεν μπορεί. Και αυτός αν είχε ρόδες θα ήταν Πόρσε.
