Αυτός είναι ο τίτλος ενός πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου (το καλύτερο του Έρικ Λάρσον) για την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930, με στοιχεία από το ημερολόγιο του Αμερικανού πρέσβη Ντοντ στο υπέροχο Βερολίνο του Μεσοπολέμου και διηγήσεις της «πεταχτούλας» κόρης του που χανόταν σε κλειστά πάρτι ανώτατων Ναζί, θεωρώντας τους καλά παιδιά για να καταλήξει πράκτορας της Σοβιετικής Ένωσης μια μέρα. Είναι ένα χρονικό της εξέλιξης της μαζικής παράνοιας μιας ολόκληρης κοινωνίας που ακολουθούσε με εγκληματικές πράξεις τον παρανοϊκό δικτάτορα.
Το βιβλίο στην ουσία πραγματεύεται δύο πράγματα πέρα από τη ζωή των Βερολινέζων που ακόμα ζούσαν σε μία νιρβάνα το 1933. Το πρώτο είναι πώς εκατομμύρια Γερμανοί πολίτες «μαγεύτηκαν» από τον Χίτλερ, λες και πέρασαν από τελετή μαύρης μαγείας, και τυφλώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που η θηριωδία στην καθημερινή ζωή να είναι χειρότερη και από την Γκεστάπο. Μαστουρωμένοι από τα ψέματα και τα fake news του Γκέμπελς, Γερμανοί κυνήγησαν Γερμανούς σαν τα άγρια θηρία. Εβραίοι, ανάπηροι, αντιφρονούντες, αριστεροί, ομοφυλόφιλοι μπήκαν στο στόχαστρο και εξολοθρεύτηκαν από συμπολίτες τους. Ήταν τόση η υστερία, να καταδίδουν τους πάντες για τα πάντα που ο Χίτλερ διέταξε να σταματήσουν αν δεν ήταν για σοβαρό λόγο! Είχαν φτάσει σε σημείο να θεωρούν ύποπτο τον φίλο τους και τους συγγενείς τους.
Το δεύτερο είναι ότι όλος ο πλανήτης έβλεπε το τέρας να αναπτύσσεται και έκαναν όλοι το κουνέλι παρακολουθώντας το και εθελοτυφλώντας στις θηριωδίες. Οι χειρότεροι ίσως ήταν οι Αμερικάνοι που έβλεπαν στον Χίτλερ έναν δυνατό ηγεμόνα που απλά ήταν λίγο γραφικός. Ακόμα και τότε που είχαν αρχίσει τα κυνηγητά των μειονοτήτων και ο πρέσβης τους τούς ενημέρωνε καθημερινά. Τους πήρε λίγα χρόνια και μερικά εκατομμύρια νεκρούς ανθρώπους για να καταλάβουν το φαινόμενο.
Γι’ αυτόν τον λόγο, από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής σαν εγκληματική οργάνωση, εμένα μου ήρθαν στο μυαλό πάλι οι 500 και χιλιάδες Έλληνες που την ψήφισαν και οι ακόμη περισσότεροι που είχαν ανοιχτά τα αυτιά τους και την άκουγαν, έχοντας ξεχάσει τι πέρασε αυτή η χώρα από τον ναζισμό, μερικές δεκάδες χρόνια πριν. Μη νομίσει κανείς ότι ο Χίτλερ ήταν πιο σοβαρός από τον Μιχαλολιάκο, τον Κασιδιάρη ή τον Λαγό. Μια ψωνάρα ήταν, ένας μπογιατζής και μετέπειτα δεκανέας στον στρατό, ημιαγράμματος, πριν μπορέσει να γίνει δικτάτορας. Για γέλια τον είχαν στις αρχές του τα πολιτικά κόμματα της Γερμανίας. Και όμως, κατάφερε να φέρει τη μεγαλύτερη δυστυχία στον πλανήτη με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ότι τα στελέχη της Χρυσής Αυγής θα πάνε φυλακή είναι μεν μεγάλη υπόθεση αλλά μη φανταστεί κανείς ότι είναι και το τέλος τέτοιων ιδεολογιών και τέτοιων μορφωμάτων. Δεν είναι ανάγκη να ονομάζεται φασιστικό ή ναζιστικό, που πέρα από επικίνδυνο και δολοφονικό είναι και γραφικό και γελοίο (δεν γελάς βέβαια, το πιστεύουν οι άνθρωποι ότι είναι μετενσάρκωση των Ταγμάτων Εφόδου και των Ες Ες) με σβάστικες και Χάιλ, με τα χέρια προτεταμένα.
Το έργο αυτό έχει παιχτεί και με άλλα ονόματα. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, ο Στάλιν, ως αγνός κομμουνιστής, εξολόθρευσε περισσότερους από τον Χίτλερ! Προστάτευσε την Επανάσταση, λέει. Άλλες θηριωδίες εκεί. Μάλλον ακόμη περισσότερα εκατομμύρια νεκρών στην Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο, Έχει πιθανώς το παγκόσμιο ρεκόρ σφαγών, δολοφονιών και εκτελέσεων. Πολλά εκατομμύρια.
Η Χρυσή Αυγή «άνθισε» μέσα στην κρίση και μέσα στην κρίση «πέθανε» πολιτικά. Η ανασφάλεια, η άγνοια, η φτώχεια, οι πολιτικές παλινωδίες των μεγάλων κομμάτων μέσα στην κρίση, μαζί με την έκρηξη του μεταναστευτικού, ήταν βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής. Ξεσάλωσε. Το παραμύθι με τις γιαγιάδες που τις πέρναγαν απέναντι και περίμεναν στην ουρά αντί για αυτές για τη σύνταξη δούλεψε μια χαρά για λίγο. Άλλα η δολοφονία του Φύσσα, πέρα από όλα όσα άλλα είχαν κάνει, ξεχείλισε το ποτήρι και σιγά σιγά ξεφλούδισαν, για να εξαφανιστούν και πολιτικά στις τελευταίες εκλογές.
Μεγάλο ρόλο βέβαια έπαιξε η απόφαση του Σαμαρά νωρίτερα να τους μπαλαουρώσει ως εγκληματική οργάνωση. Για έναν περίεργο λόγο, η δίκη για 5 χρόνια δεν προχωρούσε. Κόλλαγε. Ούτε αίθουσα λέει δεν βρίσκανε! Και όμως, η κυβέρνηση ήταν ένα αριστερό κόμμα. Επί Μητσοτάκη ξεκόλλησε η διαδικασία και ήρθε η Δικαιοσύνη να δώσει το τελειωτικό χτύπημα.
Η καταδίκη τελικά της Χρυσής Αυγής αντί να δώσει έναν αέρα στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε με τις συγκεντρώσεις έξω από τα δικαστήρια, στα οποία ξαναβρήκε ο Τσίπρας το παλιό του μέτωπο, έφτανε ένας Κοντονής από το πουθενά για να του γυρίσει μπούμερανγκ. Κοινώς, πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Η αλλαγή του ποινικού κώδικα, πριν αφήσει την εξουσία, μαλάκωνε τις συνέπειες για τέτοιες υποθέσεις. Και παρέμεναν τα πολιτικά δικαιώματα. Είτε μέσα είσαι, είτε έξω.
Γιατί να το κάνει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Φαίνεται δυσκολοεξήγητο, αλλά είναι; Ήταν η τόσο απλοϊκή σκέψη ότι δηλαδή μια Χρυσή Αυγή σε εκλογές θα μπορούσε να κόψει ψήφους από τη δεξιά; Από τη ΝΔ μόνο; Είναι μόνο έτσι ή είναι αφελές μιας και 500.000 Χρυσαυγίτες κάποια στιγμή είχαν μαζευτεί από όλους τους πολιτικούς χώρους και όχι μόνο από τη δεξιά; Δεν διάλεγαν κόμμα, απελπισία διάλεγαν. Ήταν μήπως μια διάθεση από την άλλη μεριά να μαλακώσουν οι ποινές προς άλλες δυνάμεις του λεγόμενου αριστερού χώρου (λέμε λεγόμενου αριστερού, γιατί οι σχέσεις πολλών από αυτές με το οργανωμένο έγκλημα έχουν αποδειχτεί πολλάκις) που έχουν κάνει παρόμοια αδικήματα και ίσως έπρεπε να ελαφρυνθούν λιγάκι και αυτοί;
Για να σώσει τη Χρυσή Αυγή βέβαια δεν θα το έκανε, δεν το πιστεύω. Ούτε σωνόταν πια. Δεν θα το έκανε και θα ήταν και παράλογο να το υποθέσεις. Μη το ξεφτυλίσουμε. Ξέρουν και οι Συριζαίοι ότι η Χρυσή Αυγή θα τους έπιανε και αυτούς αργά ή γρήγορα. Μπορεί να ήταν μαζί έξω από τη Βουλή σαν αγανακτισμένοι (οι Συριζαίοι -λένε- δεν έβλεπαν τα μαυροφορεμένα θηριώδη παιδιά με το σβέρκο σαν καπλάνι και τις περικεφαλαίες) άλλος στην πάνω πλατεία, άλλος στην κάτω πλατεία και να φωνάζουν να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, μπορεί να ήταν στην ίδια τροχιά στο δημοψήφισμα του 2015 και μπορεί να έριξαν μαζί, μέσω της άρνησης ψήφισης του Δήμα για Πρόεδρο, τον Σαμαρά, αλλά ως εκεί. Ήταν μια πολιτική που βόλευε και είδαμε στο φινάλε πού διαχύθηκαν οι ψήφοι των Αγανακτισμένων, στο ΣΥΡΙΖΑ, τη Χρυσή Αυγή και στον Καμμένο.
Αλλά στο φινάλε, ποιος θα είχε το νόμιμο δικαίωμα να αρνηθεί τις ψήφους της Χρυσής Αυγής στο δημοψήφισμα π.χ. ή στην εκλογή του Προέδρου; Και αν η Χρυσή Αυγή ήταν υποθετικά υπέρ του «ναι», τα άλλα κόμματα θα της απαγόρευαν να ψηφίσει μαζί τους; Κόμμα στη Βουλή ήταν, την έφεραν εκεί εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας -που ως γνωστόν δεν φταίνε ποτέ- και ψήφιζε ό,τι γούσταρε και ό,τι τη συνέφερε. Δεν υπήρχαν τίποτα… μυστικές επαφές τρίτου τύπου. Ο καθένας έπαιξε το δικό του παιχνίδι λαϊκισμού, με τα δικά του μέσα, με τον τρόπο του. Ήταν και εύκολη τότε η δαιμονοποίηση των πάντων, όταν οι περισσότεροι Έλληνες ήταν πεσμένοι στο καναβάτσο, ημιλιπόθυμοι από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της κρίσης και με τα μεγάλα κόμματα άλλα να λένε και άλλα κάνουν και ο Σόιμπλε να κάνει τον γκάουλαϊτερ και τρεις υπαλλήλους με τσάντες να μας κουνάνε το δάχτυλο κάθε μέρα.
Και μέσα στην τρέλα που έφερε ο εκ Ζακύνθου ορμώμενος, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, Κοντονής, στον ΣΥΡΙΖΑ, από εκεί που δεν το περίμενε κανείς και την αναμπουμπούλα που δημιουργήθηκε μέσα στο κόμμα για πολλοστή φορά και το στρίμωγμα που έφαγαν από ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, κάποιοι Συριζαίοι (όχι όλοι) σε σύγχυση, άρχισαν να κατηγορούν για φιλοναζιστή ή κρυπτοχρυσαυγίτη όποιον έβλεπαν μπροστά τους! Είτε κάποιον πολιτικό αντίπαλο (το πιο λογικό) είτε και κανέναν περαστικό σαν τον… Σάκη Ρουβά! Ίσως του χρώσταγαν το διαφημιστικό που έκανε στη διάρκεια του δημοψηφίσματος υπέρ του «ναι». Τη γλίτωσαν οι υπόλοιποι του The Voice! Ο λόγος ήταν απλός: ήθελαν να πετάξουν τον παπά από πάνω τους σε όποιον έβλεπαν μπροστά τους.
Η ιστορία ήρθε τούμπα! Επί δεκαετίες, ακροδεξιοί και δεξιοί εξοστράκιζαν ανθρώπους ως κομμουνιστές. Από παντού. Όποιος δεν ήταν μαζί τους ήταν κομμούνι ή κρυπτοκομμούνι. Όποιος αγόραζε «Αυγή» ήταν υπό παρακολούθηση, ύποπτος για υποκινητής αντικαθεστωτικών ενεργειών.
Τώρα φτάσαμε στην άλλη μεριά. Αν δεν συμφωνείς με το κόμμα, για να κυκλοφορείς ελεύθερος και ασημάδευτος στο μέτωπο θα πρέπει κάποια επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ να σου δώσει πιστοποιητικό αντιφασισμού. Να ας πούμε, ο Καμμένος θα το χει πάρει στα σίγουρα σαν παλιός συνοδοιπόρος και θα το δείχνει περήφανος σαν ένα αρνητικό αποτέλεσμα σε εξέταση κορονοϊού. Η «Αυγή» βέβαια τα έσπασε τα κοντέρ! Η ίδια η παλιά, καλή, κυνηγημένη «Αυγή», με ένα μυθικό πρωτοσέλιδο έβγαλε… μη αθώους τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη που έκλεισαν τη Χρυσή Αυγή μέσα, καπηλευόμενη ένα πανεθνικό σύνθημα, το «Δεν είναι αθώοι».
Θα μου πεις, εντάξει. Χίλια φύλλα πουλάει και αν, αλλά το θέμα είναι ότι αυτός ο τίτλος δεν είναι κάποια άποψη ενός διευθυντή ή κάποιου ευφάνταστου συντάκτη απλά. Είναι γραμμή κόμματος και Τσίπρα. Και αυτό είναι και θλιβερό και κυρίως επικίνδυνο.
Ήταν η καλύτερη ευκαιρία να φανούν οι πολιτικές δυνάμεις ενωμένες και αποφασισμένες. Και ο κόσμος επίσης. Έτσι φάνηκε και από την φιλοσυριζαϊκή «Εφημερίδα των Συντακτών» όταν λίγες μέρες πριν κυκλοφόρησε με δηλώσεις όλων των πολιτικών αρχηγών και του Σαμαρά. Όπως ήταν και εθνικά και πολιτικά σωστό.
Η Ιστορία όμως και οι εξελίξεις δεν περιμένουν και ήδη σήμερα το πιο μεγάλο θέμα είναι η επανεμφάνιση του Ερντογάν και του Όρουτς Ρέις με πολύ χειρότερες προθέσεις από ό,τι την προηγούμενη φορά. Και αυτό γιατί δείχνει πρώτον να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τη Μέρκελ και τους υπόλοιπους που τον κανάκεψαν στην ουσία χωρίς αντίποινα και δεύτερον γιατί έτσι στην ουσία καμία διερευνητική διαδικασία όπως είχε προβλεφτεί δεν μπορεί να ξεκινήσει. Σιγά μη μπει ο Μητσοτάκης σε κουβέντα με το Όρουτς Ρέις να κάνει δρομολόγια στο Αιγαίο. Αυτή τη φορά δεν προαναγγέλλονται απλώς σεισμικές έρευνες αλλά είσοδος εντός της ζώνης των 12 ναυτικών μιλίων, δηλαδή των χωρικών υδάτων της Ελλάδος.
Οι επόμενες μέρες θα μοιάζουν σαν αναβράζουσα ασπιρίνη μέσα σε ποτήρι πετρελαίου. Μια γόπα ενός ναύτη να πέσει μέσα και μπορεί αυτό το περιβόητο επεισόδιο να λάβει σάρκα και οστά.
