Λοιπόοοον. Από πού να το πιάσω σήμερα, κυρία μου και έχω τόσα πολλά να μοιραστώ μαζί σου.
Λέω να το πιάσω από κει ακριβώς που τ’ άφησα την προηγούμενη Κυριακή. Όταν έγραφα αυτή τη στήλη λίγες ώρες πριν ξεκινήσει ο τελικός του ΑΤΡ Final στο Λονδίνο με την ιστορική πια νίκη του Στέφανου και ό,τι ακολούθησε.
Και στο τι ακολούθησε, δεν αναφέρομαι στη σπουδαία νίκη, στους δικαιολογημένους πανηγυρισμούς και τη μεγάλη χαρά. Δεν υπήρχε επώνυμος για επώνυμος -βάζω και την αφεντομουτσουνάρα μου ανάμεσα- που να μην ανεβάσει μια φωτό με τον Στέφανο. Είπαμε, κυρία μου. Όλοι θέλουν να πάρουν κομμάτι της νίκης ακόμα και όταν δεν είναι δικιά τους. Η ήττα η έρμη είναι ορφανή και συνήθως τη λούζεται μόνο ένας και συνήθως όχι αυτός που φταίει κιόλας, αλλά αυτό το κεφάλαιο θα το ανοίξουμε άλλη φορά.
Μέχρις εδώ, κυρία μου, όλα καλά και δικαιολογημένα. Και μετά όπως συνήθως σε όλα στην Ελλάδα, άρχισε η υπερβολή. Αλλά μεγάλη υπερβολή. Δηλώσεις του στυλ «Έδειξες τι σημαίνει Έλληνας» νομίζω ότι πολύ απέχουν από την πραγματικότητα της στιγμής. Γιατί ακριβώς με την ίδια λογική κάθε φορά που κερδίζει ο Ράφα, δείχνει τι σημαίνει Ισπανός, κάθε φορά που κερδίζει ο Ρότζερ, τι σημαίνει Ελβετός, κάθε φορά που κερδίζει ο Μενβέντεφ, Ρώσος, ο Νόλε Σέρβος και πάει λέγοντας.
Με ποια ακριβώς λογική είναι πιο σπουδαίος ένας Έλληνας που κερδίζει έναν τίτλο και λιγότερο σπουδαίος ένας ξένος όταν κερδίζει έναν αντίστοιχο ή έναν σπουδαιότερο; Μήπως όλο αυτό το μήνυμα είναι πέραν από υπερβολικό και λανθασμένο;
Και για να λέμε και τα πράγματα όπως έχουν. Το τένις και ειδικά σε αυτό το επίπεδο είναι ένα άθλημα που η πολιτεία ουδόλως βοηθάει τους αθλητές. Δεν είναι στίβος, δεν είναι καν ομαδικό άθλημα. Είναι ένα ατομικό άθλημα, την προπόνηση του οποίου την κάνει ο καθένας με δικά του μέσα, ανθρώπους και λεφτά και άρα, για να μην τρελαθούμε, δικαιούται να απολαμβάνει μόνος του όλη αυτή την επιτυχία.
Στη δε συγκεκριμένη περίπτωση, ο άνθρωπος τα τελευταία πολλά χρόνια δεν μένει καν στην Ελλάδα, αλλά στη νότιο Γαλλία στη σχολή Μουράτογλου, όπου του δίνει τις υποδομές για να προπονηθεί και να ανεβαίνει συνεχώς τενιστικό επίπεδο.
Και για να μην παρεξηγηθώ, κυρία μου. Σαφώς έχομε δικαίωμα να χαρούμε και να τρελαθούμε σαν Έλληνες για την ατομική επιτυχία ενός συμπατριώτη μας.
Το ότι ο Στέφανος κρατάει την γαλανόλευκη και δακρύζει και την ανεβάζει στα ουράνια, δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες τον βοήθησαν να φτάσει εδώ που έφτασε. Άλλο το να, άλλο τ’ άλλο.
Και θα μου πεις τώρα και με το δίκιο σου. Ωραία, βρε στραβόξυλο Λιάγκα. Και γω ως μάνα, τι κίνητρο να δώσω στο δικό μου το παιδί. Πώς να το κινητοποιήσω μέσα από μια τόσο μεγάλη, έστω ατομική και όχι εθνική νίκη;
Έχω και σ’ αυτό την απάντηση. Είπαμε, κυρία μου. Ξερόλας…
Και η απάντηση κρύβεται στα λόγια το ίδιου του Στέφανου στη συνέντευξή του αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα.
«Τι σκεφτόσουν στο κρίσιμο tie-break;» τον ρωτούν.
«Σκεφτόμουν τη στιγμή. Το παρόν. Μόνο αυτό μπορείς να επηρεάσεις για να φτιάξεις το μέλλον σου»!
Να λοιπόν το καλύτερο μάθημα από έναν σπουδαίο αθλητή, αλλά κυρίως από έναν πνευματικό “γίγαντα”.
Τι κάνουμε λάθος οι άνθρωποι συνήθως, κυρία μου; Μένουμε προσηλωμένοι σε στιγμές του παρελθόντος καλές και κακές. Και δεν μπορούμε να τις ξεπεράσουμε. Τι μας διδάσκει αυτό το 21 ετών παιδί; Ότι για να προχωρήσεις μπροστά, για να κάνεις καλύτερο το μέλλον σου, πρέπει να βάζεις τα δυνατά σου, να αγωνίζεσαι τα μέγιστα σε κάθε στιγμή, βγάζοντας από το μυαλό σου τι μπορεί να συνέβη δυο φάσεις, δυο μήνες, δυο χρόνια νωρίτερα. Ό,τι και να ‘ταν αυτό.
Η μάχη του παρόντος, λοιπόν, κυρία μου, σαν μήνυμα, είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μας κάνει αυτός ο μεγάλος άνθρωπος που γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Περί Snik, Υποχθόνιου και τηλεοπτικών… ατοπημάτων
Και επιτρέψτε μου τώρα να σας πάω και κάπου αλλού. Στην περιβόητη «κόντρα» που έχω στο μυαλό κάποιων με τον Snik. Να ξεκαθαρίσω ότι το παιδί ούτε το ξέρω και ούτε έχω άποψη προσωπική.
Η μουσική του μου αρέσει και την ακούω ευχάριστα στο αυτοκίνητο όταν πέσω πάνω σε τραγούδι του, τον ζηλεύω -με την καλή έννοια- που ο άνθρωπος δείχνει ερωτευμένος, ένα αίσθημα που ‘χω να ζήσω πολλααά χρόνια, και το μόνο που σχολίασα αρνητικά και θα το ξανασχολιάσω ήταν η κατά την άποψη πολλών, αγενής συμπεριφορά του προς κάποιον άλλον άνθρωπο.
Βγάζω φλύκταινες με την αγένεια, κυρία μου, απ’ όποιον και αν προέρχεται, ακόμα και αν αυτό κάνει καλό στην εικόνα του αντισυμβατικού καλλιτέχνη που αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα.
Αλλά ας το αφήσουμε κι αυτό. Μπορεί και γι’ αυτόν να ήταν μια άτυχη στιγμή και ας μην πυροβολούμε τους ανθρώπους για ένα λάθος.
Βγήκε στον Αρναούτογλου άλλος γνωστός ράπερ και ως επιχείρημα είπε πως αν πάω σε ένα εμπορικό θα μου ζητήσουν αυτόγραφο δυο γριές, ενώ αν πάει ο Snik θα γίνει χαμός.
Αγαπητέ, θα συμφωνήσω μαζί σας ότι ο Snik είναι δημοφιλέστατος. Μην σκάτε. Θα θελα επίσης να σας ενημερώσω ότι δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν έχω τα προσόντα νομίζω και άρα δεν μου ζητάνε καν αυτόγραφα, αλλά άλλο θέμα και αυτό…
Το θέμα μου είναι πως αυτοί που επηρεάζουν την νεολαία, αυτοί που υποτίθεται εκφράζουν και τον περιβόητο πολιτικά ορθό λόγο, ζητούμενο της εποχής μας, οφείλουν να είναι και οι ίδιοι πιο προσεκτικοί και να μην πέφτουν στο ατόπημα για το οποίο κατηγορούν άλλους.
Με ποια λογική το αυτόγραφο «μιας γριάς», «ενός γέρου», «ενός κοντού», «ενός χοντρού», «ενός φαλακρού» και δεν ξέρω εγώ ποιου άλλου, είναι υποδεέστερο από το αυτόγραφο ενός «νέου, μοντέρνου, ωραίου και εναλλακτικού 15αρη»;
Όταν εγώ ήμουν πιτσιρικάς, μεγαλώσαμε με την περιβόητη συνθήκη της κάλυψης του χάσματος των γενεών. Τώρα που μεγάλωσα αλλά προσπαθώ ακόμα να σκέφτομαι και να επεξεργάζομαι τα πράγματα σαν πιτσιρικάς, θα ‘θελα στην εποχή που η ισότητα και η ίση αντιμετώπιση όλων αδιακρίτως των ανθρώπων είναι πια κεκτημένο, να μην υπάρχουν νέοι στην ηλικία άνθρωποι, που να πέφτουν στη λούμπα του ρατσισμού, κατάλοιπο μιας άλλης παλαιότερης και σίγουρα όχι καλύτερης εποχής.
