Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη, από τις ωραιότερες της χώρας μας. Για δουλειά είχα πάει. Το μεσημέρι, την ώρα που πήγαινα για φαγητό και επειδή δεν ξέρεις πού και πότε θα συναντήσεις τον οποιονδήποτε, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έναν από τους δημοφιλέστερους παίκτες ριάλιτι. Δεν το γράφω προσβλητικά ούτε και υποτιμητικά, αλλά δεν ξέρω με ποια άλλη ιδιότητα θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω.
Συμπαθής, γυμνασμένος και καλοβαλμένος, δε λέω. Και πάνω στην αμηχανία της στιγμής, με ευγένεια ομολογουμένως, μου ζήτησε τον λόγο γιατί τον έχω επικρίνει προφορικά αλλά και γραπτά.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω μιλήσει υποτιμητικά για κανένα από αυτά τα παιδιά και ίσα ίσα κάποια μου είναι και πολύ συμπαθή. Μπορείτε να ανατρέξετε και στα κείμενά μου εδώ στο Ζnews.
Έχω μιλήσει ωστόσο υποτιμητικά και διαφωνώ απολύτως με όλο αυτό που εκφράζουν, αλλά και με όλους αυτούς που τους δίνουν την ευκαιρία να αισθανθούν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που στην ουσία είναι.
Και επειδή ακριβώς έχω μικρά παιδιά, και επειδή τα παιδιά ζητάνε πρότυπα και έξω από την οικογένεια και το σχολείο, δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση τα δικά μου παιδιά να ‘χουν ως πρότυπο έστω και τον πλέον πετυχημένο παίκτη από ‘κει μέσα.
Αυτόν που δηλαδή συνήθως δεν έχει και ιδιαίτερες σπουδές, δεν έχει να επιδείξει και τίποτα σπουδαίο πέραν των κοιλιακών και των μπράτσων του και που κάποια στιγμή έτυχε να συμμετάσχει σε ένα πετυχημένο πρόγραμμα και επειδή έγινε αναγνωρίσιμος μέσω αυτού, θεωρεί πως μπορεί να είναι και να δικαιούται τα πάντα. Παρουσιαστής, τραγουδιστής, ηθοποιός, συγγραφέας, λόγιος, διαφημιστής, εξυπνάκιας ή εξυπνακίζων και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Έγινε λέει εκδήλωση μέχρι και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για την επίπτωση των ριάλιτι στην κοινωνία. Μα πραγματικά, εκτός από το να δουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες από κοντά τον Ντάνο και να βγάλουν και καμιά selfie, πιστεύετε ότι αυτές οι εκδηλώσεις εξυπηρετούν σε τίποτε άλλο;
Δηλαδή υπάρχει άνθρωπος που σοβαρά πιστεύει ότι ένα ριάλιτι – όσο πετυχημένο κι αν είναι και όσο υψηλή τηλεθέαση να κάνει- μπορεί να αλλάξει δραματικά τη ζωή κάποιου, εκτός αν αυτός ο κάποιος είναι ο Ατζούν;
Καλά κάνουν τα παιδιά, και και ‘γω στη θέση τους αν ήμουν το ίδιο θα ‘κανα. Καλά κάνουν και το εκμεταλλεύονται τώρα που γυρίζει, γιατί δε θα γυρίζει για πολύ.
Ας γίνει ακόμα μια εκδήλωση στο Πάντειο λέω εγώ, για το πόσο πιο φτωχή θα ‘ναι τώρα η κοινωνία μας, που λόγω της βαρεμάρας, τα ριάλιτι αυτά κάναν τον κύκλο τους και θα ξαναεμφανιστούν και πάλι μετά από καμιά 10ρια χρόνια, για να χουμε να πιάσουμε τη νέα ανυποψίαστη γενιά που δε θα τα χει δει.
Και όχι βέβαια, δε φταίνε αυτά τα παιδιά που πήγαν. Ίσα ίσα, φέρουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης.
Φταίνε όμως όλοι αυτοί που τους δείχνουν αυτόν ως τον εύκολο δρόμο της επιτυχίας και αφού τους οδηγήσουν σ’ αυτόν, προσπαθούν να πάρουν απ αυτούς ότι περισσότερο για όσο αυτοί πουλάνε, ξεζουμίζοντάς τους μέχρι να “ξεφουσκώσουν” και να πεταχτούν εις τον κάλαθον των αχρήστων.
Φταίνε οι διευθυντές προγράμματος και οι εκπομπάρχες που στη θέση ενός δημοσιογράφου με εμπειρία ετών ή ενός νέου παιδιού με μόρφωση σπουδές και αξίες, θα επιλέξουν τον όμορφο ή την όμορφη αναγνωρίσιμη περσόνα επειδή τυγχάνει αυτής της πρόσκαιρης αναγνωρισιμότητας. Φταίει ο ιδιοκτήτης των μπουζουκιών, ο ιδιοκτήτης του κλαμπ και της καφετέριας που θα ζητήσουν από τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων να χαρτζιλικώσει τον απόφοιτο ριάλιτι, -αρπαχτή λέγεται- για να φανεί ότι στο μαγαζί συχνάζουν οι … πετυχημένοι.
Φταίει ο παραγωγός ή ο δημιουργός που θα επιλέξει αντί για τον επαγγελματία ηθοποιό, τον ριαλιτο-διάσημο της χρονιάς για να τραβήξει τα βλέμματα των θεατών. Φταίνε οι διευθυντές των περιοδικών που αντί να ψάξουν έναν νέο πετυχημένο επιστήμονα που έχει λιώσει τα παντελόνια του στα θρανία, για να τον κάνουν εξώφυλλο, πάνε στην εύκολη λύση του γυμνασμένου –κενού περιεχομένου- ριαλιτοστάρ.
Μα θα μου πείτε, δεν έχουν δικαίωμα αυτά τα παιδιά στο όνειρο, στην ευκαιρία ή ακόμα και στην κονόμα; Μα προφανώς και έχουν. Και προφανώς μέσα από αυτές τις δοκιμές μπορούν να προκύψουν και μικρά “διαμάντια”. Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση όμως όλο αυτό να είναι ο κανόνας.
Πολλοί ηθοποιοί αποπειράθηκαν- συνήθως με αποτυχία- να γίνουν παρουσιαστές. Μόνο τον Σπύρο Παπαδόπουλο θα ξεχωρίσω. Πολλά μοντέλα προσπάθησαν -συνήθως με αποτυχία- να γίνουν παρουσιάστριες. Πολλοί ηθοποιοί προσπάθησαν- συνήθως με αποτυχία- να γίνουν τραγουδιστές. Ή και το αντίθετο. Όπως και πολλοί επώνυμοι από κάθε στίβο προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη αναγνωρισιμότητά τους για να μπουν στην πολιτική και στον δημόσιο βίο.
Και πολύ καλά έκαναν όλοι αυτοί. Και σαφώς στη δημοκρατία δεν υπάρχει κανείς που θα τους το απαγορεύσει, αφού ο μόνος μας κριτής είναι ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε.
Και να το επαναλάβω: Σε τίποτα δεν φταίνε αυτά τα παιδιά. Είναι μάλιστα τα “θύματα”. Απλά δεν το ‘χουν καταλάβει ακόμα.
Λέει ο λαός ότι η επιτυχία δεν αλλάζει τον τρόπο που ο επιτυχημένος βλέπει τους άλλους, αλλά τον τρόπο που οι άλλοι βλέπουν τον πετυχημένο.
Και στην Ελλάδα μας αυτό είναι- να ξέρετε -και το αγαπημένο μας σπορ. Να χτίζουμε είδωλα. Συνήθως κάποιον πού θα μπορούσαμε εύκολα να είμαστε και μεις οι ίδιοι και μόλις αυτά τα είδωλα ανεβούν ψηλά στο δέντρο, εκεί δηλαδή που φαίνεται κι ο κώλος της μαϊμούς, είμαστε έτοιμοι εμείς οι ίδιοι να τα γκρεμίσουμε γιατί δεν πολυγουστάρουμε και την επιτυχία του άλλου, όσο ικανός, άξιος και αν είναι αυτός.
Κιμάς λοιπόν, στην κρεατομηχανή της διαστροφικής ανθρώπινης φύσης μας.
Και μπορεί, λαμπερέ μου φίλε, να μου πες πως είσαι έτοιμος να ξαναγυρίσεις από εκεί όπου ξεκίνησες, αλλά εύκολο να το λες και δύσκολο να το κάνεις, αν και μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι να μη σου συμβεί ποτέ.
Μακρύς πάντως ο δρόμος και απέχει πια πολύ.
Τι είπατε; Αν θα σας πω ποιος ήταν;
Πραγματικά, τι σημασία έχει;
