Να λοιπόν, κυρία μου, που πιάσαμε και τη Μεγάλη Βδομάδα. Μια ξεχωριστή Μεγάλη Εβδομάδα, αυτή της καραντίνας. Ποιος θα το πίστευε;
Ο καιρός εξαιρετικός, σχεδόν καλοκαιρινός, και ο Έλληνας, τουλάχιστον η μεγάλη πλειοψηφία, κλεισμένος στο σπίτι, μακριά από το όνειρο για Πάσχα στο χωριό, στο εξοχικό ή σε ένα από τα πανέμορφα ελληνικά νησιά.
Το μόνο που μας έμεινε αυτές τις γιορτές είναι η ελπίδα ότι τον φάγαμε τον γάιδαρο, η ουρά του έμεινε και μετά από καμιά δυο βδομάδες τα πράγματα θα στρώσουν.
Η αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας που συνήθως βρίζεις και μάλιστα σκαιά, τα κατάφερε αυτή τη φορά, κυρία μου. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε από υπευθυνότητα ή γιατι τα ‘κανε πάνω του από τον φόβο του, το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο και πραγματικά δικαιούμαστε να καυχιόμαστε γι’ αυτό.
Ε, εκτός αν είσαι ο Βαρουφάκης. Τι του έμελλε κι αυτού όμως, ε; Δεν τον ήξερε η μάνα του. Τον έκανε ο φίλος μου ο Παπαδάκης σταρ με τις συχνές εμφανίσεις και ο Τσίπρας σούπερ σταρ δίνοντάς του το πιο κρίσιμο Υπουργείο στην πιο κρίσιμη για τη χώρα συγκυρία.
Σύμφωνα με τους πολλούς δεν τα πήγε καλά, ο σοφός ελληνικός λαός όμως τον έβαλε στη βουλή ως εκλεγμένο αρχηγό κόμματος.
Και ενώ δεν του χρέωσε την αποτυχία των τότε διαπραγματεύσεων, είναι δεδομένο ότι αυτό που έκανε τώρα, να πάει στο εξοχικό του εν μέσω καραντίνας, δύσκολα θα του το συγχωρήσει.
Είναι αυτό που λέμε ότι πολλές φορές οι συμβολισμοί παίζουν τον ρόλο τους και είναι πιο καθοριστικοί και από την ίδια την ουσία.
Αλλά ας έχει και ας προσέχει και όποιος άλλος δυνατός, σκέφτεται να την κάνει προς άλλες πολιτείες, εξοχικές, τις επόμενες ημέρες.
Κατά τα λοιπά τώρα και αφού καθώς φαίνεται αυτό το μαρτύριο τελειώνει σιγά σιγά, τουλάχιστον προς το παρόν και ελπίζουμε να το υποδεχθούμε με εμβόλιο και αντιιικά φάρμακα όταν ξανάρθει, θα θελα να μείνουμε στα καλά της καραντίνας.
Και λέω στα καλά γιατί μέχρι στιγμής όλοι μιλάμε και γράφουμε για τα κακά.
Δεν άντεχα να τον δω π.κ. (προ καραντίνας είναι αυτό) και τώρα δεν την παλεύω τόσες ώρες μαζί του μες στο σπίτι, σου λέει η άλλη. Γιατί κυρία μου τελικά πιο καλή η μοναξιά που τραγούδησε και ο Πάριος, αλλά η χειρότερη μοναξιά είναι όταν είσαι με τον άλλον σε ένα σπίτι και αισθάνεσαι μόνος. Αυτό είναι που δεν παλεύεται.
Δυστυχώς αυτή η συνθήκη συνήθως μετά από πολλά χρόνια γάμου είναι ο κανόνας. Υπήρξαν όμως και εξαιρέσεις αυτές τις μέρες και υπήρξαν, έστω λίγα, ζευγάρια που αντιλήφθηκαν ότι αυτά που τους ένωσαν όταν γνωρίστηκαν κάπου υπάρχουν ακόμα, αλλά η συνήθεια τα έκανε να ξεθωριάσουν. Εγώ ξέρω ζευγάρια φίλων που ο ιός τα ξαναένωσε.
Όπως ένωσε και πολλούς γονιούς με τα παιδιά τους. Γκρινιάζουν και δεν ξέρω τι να τα κάνω σου λέει η άλλη. Από την άλλη, κυρία μου, δεν είναι ευτυχία να απολαμβάνεις τα παιδιά σου τόσες ώρες; Να αντιλαμβάνεσαι πόσο έχουν μεγαλώσει, εξελιχθεί, ωριμάσει και αλλάξει η προσωπικότητά τους; Γιατί μη νομίζετε ότι το αντιλαμβάνεσθε όλο αυτό στη ρουτίνα της καθημερινότητας…
Τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά ρούφηξα την κάθε στιγμή με τα παιδιά μου αυτές τις μέρες. Από την ευκαιρία να δω πώς λειτουργούν ως μαθητές μέσα στο καθημερινό κοινωνικό σύνολο που ανήκουν, αυτό της τάξης τους, αφού θέλοντας και μη παρακολουθούσα και γω τα διαδικτυακά μαθήματα, μέχρι και τις κενές ώρες με πολλή κουβέντα, τις κοντινές βόλτες στην παραλία, αλλά και το πολύ playstation βεβαίως βεβαίως.
Είχε και άλλα καλά ο κορονοϊός, κυρία μου. Ακόμα και αυτοί που δεν το ‘καναν, δεν το ‘χαν πρόγραμμα, βγήκαν και περπάτησαν για να μην τρελαθούν από τον εγκλεισμό και αυτό είναι το σωστό. Και αυτό θα έπρεπε να κάνουμε και εκτός καραντίνας.
Μάθαμε έτσι τις γειτονιές μας και κυρίως τους γείτονές μας. Εγώ ανακάλυψα πολλούς γνωστούς μου που δεν ήξερα καν ότι μένουμε στην ίδια περιοχή. Και το πιο σημαντικό; Χαιρετιόμαστε πια στους δρόμους, εκεί στο περπάτημα. Και ξέρετε γιατί;
Γιατί υπάρχει κάτι που μας συνδέει πια. Ένα κοινό μυστικό, που μας κάνει να είμαστε πιο δεκτικοί στο οποιοδήποτε νεύμα και στην οποιαδήποτε ανάγκη επικοινωνίας με τον δίπλα , με τον φίλο και το γείτονα.
Το πιο σημαντικό όμως που έκανε ο κορονοϊός είναι πως μας έμαθε να μη φοβόμαστε τον εαυτό μας. Να τον μάθουμε, να τον ξαναγαπήσουμε, να τον αποδεχθούμε. Να δούμε και να ξεπεράσουμε τα όριά του. Και να ξανακαταλάβουμε ότι αυτόν έχουμε, με αυτόν θα πορευθούμε και γι’ αυτό πρέπει να του φερόμαστε και να τον αγαπάμε λίγο περισσότερο από δω και πέρα.
Και σε ό,τι με αφορά με έμαθε και κάτι ακόμα. Ότι μπορώ να με φροντίσω και μόνος μου. Δεν το ανακάλυψα ως φοιτητής μιας και σπούδασα στην Αθήνα και είχα τους γονείς μου σε κοντινό σπίτι και άρα δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα, να όμως που το έκανα τώρα.
Ανακάλυψα λοιπόν πως τελικά δεν είναι πυρηνική φυσική το να μαγειρέψεις κάτι εύκολο και απλό, όπως και το ότι δεν είναι η επίλυση επικαμπύλιων ολοκληρωμάτων, το να κάνεις κάποιες βασικές δουλειές του σπιτιού.
Επίσης το άλλο που πάθαμε όλοι που αναγκαστήκαμε για λίγο να αφήσουμε τη δουλειά μας ή να την κάνουμε εξ αποστάσεως, είναι να την ξαναγαπήσουμε αν μας είχε φύγει η φλόγα ή ακόμα ακόμα και να προτιμούμε να έχουμε στην καθημερινότητα τον γκρινιάρη του γραφείου, από το άψυχο λάπτοπ στο πλάι μας.
Λένε κάποιοι, κυρίως σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, ότι μέσα στις καταστροφές, βρίσκεις πάντα καλές ευκαιρίες.
Λέτε τελικά να μας λείψει η εποχή της καραντίνας;
Όχι. Αυτό δε θα θελα να το πιστέψω γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη την κοινωνική καθημερινότητα και κανονικότητά του.
Αυτό που μπορούμε, για να μην πω επιβάλλεται, να κάνουμε είναι να κρατήσουμε τα καλά αυτής της περιόδου, που απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι και λίγα και να τα εντάξουμε απαραίτητα στη νέα μας μ.κ (μετά καραντίνας) ζωή.
Άντε βρε, καλή Μεγάλη Βδομάδα να ‘χουμε, καλή συνέχεια καραντίνας και καλή Ανάσταση, όπως και αν το αναγνώσει κανείς…
