«Όταν έκλαψε ο Γιάννης»
Δεν Κρίνω...

«Όταν έκλαψε ο Γιάννης»

«Όταν έκλαψε ο Γιάννης»

Ακριβώς μία βδομάδα πριν από τις εκλογές με το προαποφασισμένο αποτέλεσμα. Το ξαναγράψαμε. Βαρετό το αναμενόμενο, το χωρίς στοιχείο έκπληξης. Ευτυχώς που – όπως συνήθως συμβαίνει όλως τυχαίως και αυθορμήτως- οι πολιτικοί αρχηγοί, βγάζουν και τον άλλον, ανθρώπινο και όχι “ξύλινο” εαυτό τους σε δημόσια θέα και έτσι αποκτά ένα -έστω πρόσκαιρο- ενδιαφέρον η ιστορία.

Ο Κυριάκος στον Τhe 2night Show, ο Αλέξης πήρε σκυλάκι και η Φώφη ξαναμίλησε για την περιπέτεια της υγείας της. Ό,τι ήταν να κάνουμε πολιτικά το κάναμε. Πάμε τώρα με όπλο την επικοινωνία να κλέψουμε τα ψηφαλάκια της τελευταίας στιγμής.

Η αλήθεια είναι πως από όσους έχω γνωρίσει -και έχω γνωρίσει αρκετούς- οι περισσότεροι πολιτικοί είναι συνήθως μονομερείς και βαρετοί άνθρωποι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Πέραν της πολιτικής, λίγα ενδιαφέροντα έχουν και όταν αυτά τα λίγα αποφασίζουν να τα προβάλλουν, το πράγμα αποκτά σουρεάλ διάσταση.

Διότι ο Αμερικανός, κυρία μου, δεν πάει στο late night και στο πρωινάδικο μερικές μέρες πριν από τις εκλογές, αλλά και σε άλλους, ανύποπτους χρόνους. Και δεν κάνει στημένη και επιτηδευμένη προσυμφωνημένη συνέντευξη, αλλά “τσαλακώνεται” ουσιαστικά, αυτοσαρκάζεται και κάνει πλάκα με τον παρουσιαστή και με τον εαυτό του. Θα μου πείτε, εκεί είναι άλλος και ο παρουσιαστής, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο…

Κατά τα λοιπά, κυρία μου, αυτή ήταν μια βδομάδα που πολλές μάσκες “έπεσαν” και πολλές διαφορές στην αντίληψη, στις ιδεολογίες, στις ιδεοληψίες αναδείχθηκαν. Φάνηκε ξεκάθαρα ότι αυτός ο πλανήτης τρέχει με πολλές ταχύτητες και απλά τα κράτη τα έθνη και οι λαοί, ή εθελοτυφλούν ή έχουν αυτό το “δάγκωμα του καθωσπρεπισμού” που έκανε η γιαγιά μας στο χωριό, όταν η συζήτηση γινόταν πιο προχωρημένη απ’ ό,τι επέτρεπαν τα καθιερωμένα και συνηθισμένα της αρχοντοχωριάτικης ή μικροαστικής νοοτροπίας της.

Φάνηκε ξεκάθαρα πόσο διαφέρει η Ανατολή από τη Δύση και πόσο η υπόλοιπη υφήλιος από τον αραβικό κόσμο.

Διότι, κυρία μου, μπορεί τα πολιτικά και κυρίως τα οικονομικά συμφέροντα να έχουν ενώσει τους λαούς -ή μάλλον τους ηγέτες τους- οι πολιτισμικές διαφορές όμως έχουν μπολιαστεί στο DNA μας και δύσκολα αλλάζουν αυτά. Θέλουν κόπο και προσπάθεια πολλών δεκαετιών, για να μην πω αιώνων.

Διότι μπορεί, κυρία μου, η Αριστερά στην Ελλάδα να μεγάλωσε γενιές και γενιές με συνθήματα του τύπου “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι” και  μεταγενέστερα να παρουσίασε τους Ευρωπαίους δυτικούς -Βρετανούς και Γερμανούς- κάτι σαν σύγχρονους δικτάτορες, όμως τι ακριβώς έχουν να πουν όλοι αυτοί οι σύντροφοι μετά τις πρόσφατες δηλώσεις Πούτιν, που- ούτε λίγο ούτε πολύ- είπε ότι οι ομοφυλόφιλοι καλά θα κάνουν να κάτσουν στη γωνιά τους και να μη μας τα πολυπρήζουν γιατί «χαλάνε» και αυτούς που θέλουν να κάνουν οικογένεια;

Άντε, γιατί έχω βαρεθεί, κυρία μου, όλα αυτά τα χρόνια η Αριστερά να ταυτίζεται με την πρόοδο και να βλέπεις ότι οι πιο στενόμυαλοι και οπισθοδρομικοί άνθρωποι βρίσκονται στο Κ.Κ. Και έτσι κάπως ήρθε και ο “ματσό σύντροφος” Πούτιν των πολεμικών τεχνών -μη μας πούνε και “αδελφές”!- να μας το επιβεβαιώσει.

Α, και τώρα που είπα ματσό. Αλήθεια, πόσο ξεμπρόστιασμα όλο αυτό με τη γυναίκα του εμίρη του Ντουμπάι. Διότι καλά τα λεφτά, καλό το πετρέλαιο και οι αραβικές επενδύσεις, είναι όμως ντροπή να μην ανοίγει μύτη ενώ είναι κοινό μυστικό πως όλο αυτό με τους γάμους ενός άντρα με καμιά 15αριά γυναίκες κρύβει μέσα του καταπίεση, ανισότητες, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και απ΄ό,τι φαίνεται και πολλή βία.

Αλλά είπαμε, ας όψεται το πετροδόλλαρο, κυρία μου, που τα εξαγνίζει όλα, αποτελεί την “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” και κάνει τον κάθε δυτικό να στέκεται προσοχή στον μελαψό κύριο, που στο όνομα της παράδοσης και της θρησκεία του, καταπατά κάθε έννοια ισότητας, παντρεύεται όσες γυναίκες γουστάρει, τους φέρεται όπως γουστάρει και στο τσακίρ κέφι του νόμου ή της ακραίας θρησκευτικής παράδοσης πετάει και κάνα ομοφυλόφιλο από την ταράτσα, έτσι για να μη χαλάσει ο θεσμός της οικογένειας. Της ποιας;

Αλλά είπαμε. Ψέμα, υποκρισία και κοροϊδία. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όλοι. Και ‘μεις οι Έλληνες. Πιο ρατσιστές πεθαίνεις. Παρότι ακούς και διαβάζεις τα αντίθετα από όλους. Καθαρά για το θεαθήναι.

Αλήθεια, πόσοι από μας ντράπηκαν με το κλάμα του Αντετοκούνμπο, που γύρισε να τιμήσει μια πατρίδα που κάθε άλλο πάρα καλά του φέρθηκε;  Το ‘πε ξεκάθαρα ο άνθρωπος. Πως αν θυμόταν όσα έχει βιώσει και ακούσει σε αυτήν τη χώρα, δε θα ‘πρεπε να γυρίσει ποτέ πίσω.

Και ‘γω, κυρία μου, δεν θα τον παρεξηγούσα και καθόλου. Διότι όταν αφηγείται πως μοιραζόντουσαν ένα ζευγάρι παπούτσια με τα άλλα του αδέλφια, σημαίνει πως δεν υπήρξε κάνεις να τους δωρίσει κάποια άλλα. Διότι σημαίνει ότι κάποιοι- πιθανόν όταν από ανάγκη ζήτησε- τον αντιμετώπισαν λόγω χρώματος, ως εν δυνάμει κλέφτη.

Είπαμε, κυρία μου. Αράπης μετανάστης πριν από την επιτυχία, άξιος Έλληνας αφού κατέκτησε την κορυφή του κόσμου.

Αλήθεια, έχετε καμιά αμφιβολία πως αν τον μεταμφιέζαμε και τον βγάζαμε στην Ομόνοια ρακένδυτο, θα άλλαζε η συμπεριφορά των Ελλήνων σε σχέση με το παρελθόν;

Αντ’ αυτού έχουμε και το θράσος να απαιτούμε να πάει με τα εθνικά χρώματα στο Παγκόσμιο και την άλλη φορά που δεν το κανε τον βρίζαμε όλοι εν χωρώ και τον αποκαλούσαμε ανθέλληνα. Ποιοι; Εμείς οι Ελληναράδες, ρατσιστές στην αποτυχία και “βασιλικότεροι του βασιλέως “μπροστά στην επιτυχία και τη δόξα, που κατά κάποιον προκλητικό και αναίσχυντο τρόπο τη θεωρούμε και δική μας.

Ο Γιάννης έχει ανεβεί στην κορυφή του κόσμου. Μόνος του. Χωρίς να τον βοηθήσει αυτή εδώ η χώρα. Και του αξίζουν όλα τα καλά. Τα πλούτη, η δόξα, η μπασκέτα που στήθηκε στα 2911 μέτρα, στην κορυφή του Ολύμπου για να διαφημιστούν τα παπούτσια που έγιναν προς τιμήν του από τη Nike.

Απλά αναρωτιέμαι αν αυτός ο λαός και αυτή εδώ η χώρα αξίζουν αυτό το κλάμα του που μας συγκλόνισε.

Όχι, κυρία μου. Δεν μας αξίζει ούτε κατά διάνοια. Διότι αυτό το μαύρο, ψηλό παιδί, αυτός ο αγωνιστής της ζωής, αυτός ο νικητής από τη Νιγηρία, αυτός που φόρεσε στη φόδρα του σακακιού του τον Παρθενώνα, είναι πολύ πιο Έλληνας και πολύ καλύτερος από όλους μας.