Όταν ο Έλληνας θέλει να γίνει κάφρος, κυρία μου, το καταφέρνει και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το πετυχαίνει διάνα.
Τι να πω. Είναι αυτό το ακατέργαστο, το μπρουτάλ της φυλής; Ε, δεν ήταν δα και οι Βίκινγκς οι πρόγονοί μας.
Εδώ ανακαλύψαμε τη δημοκρατία, εδώ άνθησαν οι τέχνες και η φιλοσοφία. Εδώ ξεχώρισαν τόσα λαμπερά μυαλά. Και εδώ ακριβώς ανακαλύφθηκαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, για να σταματάνε οι πόλεμοι μεταξύ των πόλεων-κρατών. Ευγενής άμιλλα, και πάει λέγοντας.
Γιατί στα λέω όλα αυτά τώρα κυριακάτικα θα μου πεις τώρα. Μα γιατί πραγματικά με ξεπερνάνε όλα αυτά που συμβαίνουν εντός και εκτός συνόρων, για ένα άθλημα που οι περισσότεροι δε γνώριζαν καν πώς παίζεται πριν μερικούς μήνες. Το τένις.
Και το ‘χω ξαναγράψει. Φυσιολογικό είναι να πηγαίνεις με το νικητή και να θέλεις να μάθεις τα πάντα γι’ αυτόν. Φυσιολογικό είναι να παίρνεις και συ χαρά από τη χαρά του. Φυσιολογικό να πανηγυρίζεις και να ενδιαφέρεσαι όλο και περισσότερο.
Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι την υπερβολή και την ελληνική καφρίλα, ε, εκεί υπάρχει πρόβλημα.
Τίτλοι όπως «απέβαλαν Έλληνες από τις εξέδρες για ανάρμοστη συμπεριφορά», «πρωτοφανές σε αγώνες τένις, απέβαλαν Έλληνες φιλάθλους» κάθε άλλο παρά τιμητικοί είναι για τη φυλή μας.
Έχουμε πάντως βρει, κυρία μου, τον τρόπο να ξεχωρίζουμε. Και θετικά και αρνητικά. Ε, στο αρνητικό τα καταφέρνουμε κομματάκι ευκολότερα.
Τι κι αν ο έρμος ο Στέφανος επανηλλημένα είχε πει απευθυνόμενος προς τους φαν του, ότι εδώ είναι γήπεδο τένις και όχι ποδοσφαίρου, δεν φαίνεται να συγκινήθηκαν οι θερμόαιμοι Ελληναράδες.
Γηπεδική συμπεριφορά, γηπεδικά συνθήματα και αντιδράσεις, γηπεδικό κλίμα σε ένα άθλημα που τόοοοοσα χρόνια έμενε μακρυά, πολύ μακριά από όλο αυτό. Ένα άθλημα που οι φίλαθλοι σέβονταν τις συνθήκες, την αυτοσυγκέντρωση που χρειάζονται οι αθλητές. Κατά τη διάρκεια των πόντων πολλές φορές στα κόρτ δεν ακούγεται ψίθυρος, ούτε ανάσα, σαν να μην υπάρχει κανείς στο γήπεδο. Σαν να παίζουν σε νεκροταφείο ένα πράγμα.
Ε, ξεχάστε αυτά που ξέρατε. Όλα αυτά μέχρι που μπήκαν οι Έλληνες παίχτες στο παιχνίδι και όλα αυτά αλλάζουν μονομιάς.
Περικεφαλαίες, δόρατα, ασπίδες και άλλα τέτοια γραφικά και κυρίως φωνές, ιαχές, βρισιές και αντιδράσεις που καμία σχέση δεν έχουν με το μενταλιτέ του αθλήματος.
Οι υπόλοιποι φίλαθλοι να κοιτούν εμβρόντητοι καθώς δεν τους είχε ξανατύχει κατι παρόμοιο και η αστυνομία μετά από προτροπή του διαιτητή και μετά από επανειλημμένες συστάσεις αναγκάστηκε για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά να μπει σε εξέδρες γηπέδου τένις και να αποβάλει φιλάθλους!!!
Ναι, είναι αλήθεια. Άλλη μια πρωτιά. ΑΛλη μια πρωτοπορία. Άλλη μια μικρή νίκη του Ελληνισμού απέναντι στους ξενέρωτους και μαμούχαλους βαρβάρους. Τους ρίξαμε και μια κατηγορία για ρατσιστική συμπεριφορά εναντίον της Ελλάδας και ήρθε και έδεσε το πράγμα.
Αλήθεια τώρα, πρέπει να αισθανθούμε περήφανοι για όλο αυτό;
Καταρχας αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι αγαπούσαν πραγματικά τον Στέφανο και τη Μαρία, θα καταλάβαιναν ότι τους φέρνουν σε ιδιαίτερα δύσκολη και αμήχανη θέση. Γιατί από την μια ευχαριστούν τους φανς τους για τη θερμή υποστήριξη και πώς θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, από την άλλη δεν μπορεί να μην ντρέπονται ως ομοεθνείς που οι συμπατριώτες τους προσφέρουν αρνητική δημσιοτητα;
Μα τι φταίνε τα παιδιά θα μου πείτε; Μα ακριβώς επειδή δεν φταίνε τα παιδιά, θα πρεπε όλοι εμείς οι υπόλοιποι να είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί απέναντι τους.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Να παίζεις μπροστά σε κοινό που σε εκθέτει ή να παίζεις χωρίς να έχεις κανέναν να σε υποστηρίζει. Ας αποφασίσουμε και ας διαλέξουμε το σωστό. Και για μας ως φυλή με τις υπερβολές και τις γελοίες ακρότητές μας αλλά κυρίως για δυο παιδιά που με τις επιτυχίες τους μόνο περήφανους μπορούν να μας κάνουν.
Και τώρα που είπα επιτυχίες και επειδή και ο Στέφανος και η Μαρία πουλάνε τρελά και όλοι θέλουν έναν κομμάτι από αυτούς, αν δεν επιθυμούμε και μεις να τους κάνουμε κακό θέλει άλλη αντιμετώπιση.
Δεν έχω διάθεση να κάνω κριτική σε κανέναν, αλλά βλέπω πώς τους αντιμετωπίζουμε πριν και μετά από κάθε αγώνα.
Πριν, στήνεται ενα πανηγύρι, λες και αυτός είναι ο σημαντικότερος αγώνας της ζωής τους. Και μετά, αν δεν νικήσουν, απογοήτευση για την άδικη και μη αναμενόμενη ήττα.
Το τένις έχει άλλη λογική σαν άθλημα και σαν δουλειά αν θέλετε. Όλοι αυτοί οι αθλητές πηγαίνουν σχεδόν κάθε βδομάδα και σε άλλο τουρνουά για να μαζέψουν πόντους αλλά και λεφτά. Πολλά λεφτά.
Πώς εμείς πηγαίνουμε κάθε πρωί στο γραφείο ή στην επιχείρησή μας για να βγάλουμε τα προς το ζειν, ε αυτοί αλλάζουν πόλεις και παίζουν σε συνεχόμενα τουρνουά.
Αν λοιπόν εξαιρέσεις ίσως τον Ναδάλ και τον Τζόκοβιτς αυτή τη στιγμή, όλοι οι άλλοι αθλητές σε κάθε τουρνουά έχουν μεγάλες πιθανότητες να χάσουν από πολύ υποδεέστερους παίχτες, αφού το τένις είναι άθλημα που έχει να κάνει απόλυτα με την ψυχολογία αλλά και το φορμάρισμα της μέρας.
Έτσι κάπως ο Τσιτσιπάς έχασε από τον 30 θέσεις πιο κάτω από αυτόν Ραόνιτς και εγκατέλειψε νωρίς φέτος το πρώτο από τα τέσσερα γκραντ σλαμ.
Έλεος δηλαδή. Μην πυροβολούμε άλλο τον άνθρωπο και αρχίσουμε τα ίδια περί πυροτεχνήματος, ντεφορμαρίσματος, ξεφουσκώματος και άλλες τέτοιες ελληνικές μπούρδες.
Και ο Στέφανος και η Μαρία είναι σπουδαίοι άνθρωποι αθλητές και Έλληνες. Δυνατοί και μάγκες. Και πραγματικά άσχετα με το πού θα φτάσουν αποτελούν μια τεράστια διαφήμιση για τη χώρα μας.
Ας αποφασίσουμε λοιπόν και μεις τι θέλουμε από αυτούς. Αν μπορούμε να το αντέξουμε ας είμαστε στο πλευρό τους να τους στηρίζουμε ουσιαστικά και όπως πρέπει.
Αν δεν μπορούμε και απ’ ό,τι φαίνεται ίσως και να μην, ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους.
Έτσι κι αλλιώς τη δουλειά τους ως Έλληνες για τη χώρα τους την κάνουν καλύτερα από τον καθένα μας…
