Από τα ριάλιτι στα πάνελ: «Η επιβράβευση κάθε τυχάρπαστου»
Δεν Κρίνω...

Από τα ριάλιτι στα πάνελ: «Η επιβράβευση κάθε τυχάρπαστου»

Από τα ριάλιτι στα πάνελ: «Η επιβράβευση κάθε τυχάρπαστου»

Ειλικρινά με τρώει ο… ποπός μου, για να το διατυπώσω ευγενικά, και πολύ θα θελα να ασχοληθώ σήμερα με την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα.  Να γράψω δηλαδή για την ευκολία με την οποία όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί, κάνουν το άσπρο-μαύρο, αλλάζουν θέσεις , απόψεις, κόμματα και ψήφους, με αποκλειστικό γνώμονα το ένστικτο της πολιτικής τους αυτοσυντήρησης. Γιατί μη μου πείτε πως ακόμα πιστεύετε στους ιδεομάχους; Αν σας συμβαίνει, πραγματικά να το κοιτάξετε.

«Ξυπνάω με Παπαδάκη, κοιμάμαι με Λιάτσο»

Φέτος που απέχω από τα τηλεοπτικά δρώμενα, με έχει πιάσει ένας παλιμπαιδισμός. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να να χαρακτηρίσω την ξαφνική μανία μου να παρακολουθώ όλες τις πολιτικές εκπομπές σε όποιο κανάλι και με όποιον παρουσιαστή. Κάθε πρωί ξυπνάω με Παπαδάκη και Οικονόμου και κάθε βράδυ με καληνυχτίζει ο παλιόφιλός μου ο Αιμίλιος στο Κόντρα.

Έτσι λοιπόν κάθισα να δω και την συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης. Ωραία πέρασα, δε λέω. Διασκέδασα. Έφαγα και μια margarita με λεπτή τραγανή ζύμη παρακαλώ κι ήρθε και έδεσε. Το θέμα είναι πως μάλλον μόνο εγώ πέρασα καλά, γιατί από ό,τι είδα την άλλη μέρα το πρωί  στις τηλεθεάσεις, ο υπόλοιπος ελληνικός λαός είχε περάσει καλά, βλέποντας Power of love, Μην ψαρώνεις και Μουρμούρα.

Ή τελικά έχουμε λύσει τα προβλήματά μας, ή δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε αυτούς που μας υπόσχονται πως θα τα λύσουν. Και όχι αδίκως.  Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως εκτός από τις πρωινές πολιτικές εκπομπές, δεν υπάρχουν και άλλες που να ασχολούνται  με πολιτικούς. Ούτε καν οι ειδήσεις. Ένα πεντάλεπτο το πολύ στην αρχή και μετά … άνοιγμα στη κοινωνία.

Λείπει η ειλικρίνεια  και η γοητεία. Ούτε καν την φαντασία μας δεν μπορούν να διεγείρουν οι πολιτικοί,  να μας μιλήσουν για όμορφα και ελκυστικά πράγματα. Αυτό που δηλαδή κάνει η τηλεόραση.

Αφήνω λοιπόν την πολιτική στη μοίρα της, όπως οι πολιτικοί εμάς στη δική μας και πάμε να ασχοληθούμε με τους επαγγελματίες του είδους.

Η ώρα του απολογισμού

 Αυτές τις μέρες, τις πρώτες του καινούριου χρόνου, που ελλείψει διαφήμισης, τα κανάλια δεν έχουν φρέσκο ακριβό πρόγραμμα, μοιραία γίνεται ο απολογισμός της πρώτης περιόδου και ο τελικός σχεδιασμός για το λανσάρισμα της δεύτερης.

Βαρόμετρο για την τελική κατάταξη των καναλιών στη φετινή σεζόν η επιτυχία ή μη, δυο project. Του Survivor και του Master Chef. Μάγος δεν είμαι και προβλέψεις δεν μπορώ να κάνω, εξάλλου αυτή είναι και η γοητεία του Μέσου. Αλλού πας για το σιγουράκι και αλλού σου ξεπετιέται η επιτυχία. Τα περιμένουμε λοιπόν, μαζί με όλα τα νέα προγράμματα των άλλων καναλιών, για να κάνουμε τον απολογισμό και το ταμείο στην ώρα του.

Ποιος όμως ήταν ο νικητής στο πρώτο μισό; Δε θα μιλήσω για τις σταθερές αξίες, που επί χρόνια με επιτυχία μπαίνουν στα σπίτια και έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ούτε για το Νext top model, που σίγουρα ήταν το σόου με τις μεγαλύτερες τηλεθεάσεις, αναπαραγωγή και τζέρζτελο.

Στο μυαλό του Νίκου Μουτσινά

Θέλω να σταθώ στην επιτυχία του Νίκου Μουτσινά, που για μένα είναι ο αδιαμφισβήτητος μέχρι τώρα νικητής. Και θέλω να σας εξομολογηθώ πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γι’ αυτό. Όχι γιατί έχω καμία ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Δυο τρεις φορές τον έχω συναντήσει τον άνθρωπο.  Αλλά να.  Χαίρομαι πολύ περισσότερο όταν πάνε καλά οι άνθρωποι που βγαίνουν οι ίδιοι μπροστά και εκτίθενται, παρά τα κόνσεπτ που απλά οι άνθρωποι υπηρετούν.

Ο Νίκος είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος. Ταλαντούχος, έξυπνος, ευφυής. Με χιούμορ, διάθεση για αυτοσαρκασμό, που δεν φοβάται να τσαλακωθεί αλλά και να τσαλακώσει. Δεν φοβάται να πει τη γνώμη του και να σατιρίσει. Και ευτυχώς, παρά τα ένα δυο τηλεοπτικά στραβοπατήματα, του δόθηκε ακόμα μια ευκαιρία. Όποιος έχει κάνει επιτυχία και έχει συναντηθεί μια φορά με τον κόσμο, θα βρει τον τρόπο να το ξανακάνει, λέει πολύ ορθά ένας φίλος μου.

Πού οφείλεται όμως η φετινή επιτυχία του; Άλλοι λένε πως  απλά ο κόσμος έχει ανάγκη  να γελάσει, άλλοι πως το ομοειδές προγραμμα απέναντι, είναι ιδιαίτερα αδύναμο, άλλοι ότι είναι ο ίδιος καλά και αυτό το εκπέμπει. Όλα αυτά συμβαίνουν.

Εκτιμώ πάντως ότι το πιο έξυπνο που έκανε φέτος ο Μουτσινάς, είναι που δεν έπεσε και αυτός στη λούμπα του πάνελ. Ορθά σκεπτόμενος,  από το να πέσει στην ανάγκη για την αναζήτηση του γκόμενου ή της γκόμενας με τους κοιλιακούς , για να γίνει trend, πήρε το παιχνίδι  αποκλειστικά στις πλάτες του και δικαίως σάρωσε.

 «Άλλη βαρύτητα έχει η γνώμη του ειδικού στο πάνελ και άλλη η γνώμη του άσχετου»

Και να εξηγήσω τι εννοώ, πριν ανοίξω καινούρια μέτωπα. Όχι δεν έχω κάτι εναντίων των πάνελ. Ίσα ίσα και εγώ τα έχω χρησιμοποιήσει, αξιοποιήσει και συνεργαστεί με εξαιρετικούς ανθρώπους.

Δείτε όμως πως ήταν κάποτε τα πράγματα και πως έχουμε καταντήσει ή τείνουμε να καταντήσουμε τώρα.

Δεν έχω κανένα θέμα με τον τηλεκριτικό, με τον πολιτικό αναλυτή, με τον κοσμικογράφο, με τον κριτικό θεάτρου, με τον δημοσιογράφο μόδας και με κάθε εξειδικευμένο συνάδελφο που σαφώς έχει γνώμη και άρα θέση σε μια τηλεοπτική παρέα.

Δεν μπορώ ωστόσο να αντιληφθώ γιατί η θέση ενός πανελίστα, θα πρέπει  να είναι η επιβράβευση κάθε τυχάρπαστου, που απλά έτυχε να μπει και να ξεχωρίσει, ας πούμε, σε ένα ριάλιτι.  Άλλη βαρύτητα, υπόσταση και σημασία έχει η γνώμη του ειδικού και άλλη η γνώμη του άσχετου, αν καταφέρει βέβαια ποτέ να την διατυπώσει.

Και, αλήθεια, πόσο δίκιο είχε  διευθυντής προγράμματος καναλιού, στην απάντηση που έδωσε, όταν μεγαλοστέλεχος τον ρώτησε πως σκοπεύει να αξιοποιήσει τον νικητή του ριάλιτι που είχε μόλις ολοκληρωθεί και είχε σαρώσει. «Μα θα τον αφήσω να γυρίσει από κει που ήρθε» του είπε. «Θα πάει σπίτι του». Εκείνος σίγουρα γνωρίζει καλύτερα…