«Η φάση με τον Λιάγκα έχει εκτροχιαστεί και κανένας άνθρωπος δεν το αξίζει αυτό»
Fake News

«Η φάση με τον Λιάγκα έχει εκτροχιαστεί και κανένας άνθρωπος δεν το αξίζει αυτό»

«Η φάση με τον Λιάγκα έχει εκτροχιαστεί και κανένας άνθρωπος δεν το αξίζει αυτό»

Βαθιά ανάσα…

Όταν ήμουν ένας χοντρούλης με αφάνα – ο αγαπημένος της μάνας μου- και πήγαινα 3η Γυμνασίου, μοίραζα την ευτυχία μου ανάμεσα στο απουσιολόγιο και στο ντιλίβερι κάθε Παρασκευής… Ήμουν ευτυχισμένος.

Το όμορφο συννεφάκι της «φάσης» μού διέλυσε άγαρμπα ο καυγάς ανάμεσα σε δύο συμμαθητές μου ένα πρωινό στο 5ο Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου. Ο ένας υστερούσε σωματικά του άλλου, αλλά το μπόι που του έλειπε το είχε σε «γλώσσα». Ο άλλος, ένα γομάρι 2 μέτρα που δε σήκωνε πολλά – άσε που τον καυγά έβλεπε και η κοπέλα του, αφήνοντάς ελάχιστα περιθώρια να υποχωρήσει.

Να μη σας τα πολυλογώ, ο γλωσσάς το παράκανε και ο δίμετρος τον σώριασε με ένα μπουκέτο, πιο γρήγορα απ’ όσο κάνει ο Μπράτης να βαρεθεί με μια διαγωνιζόμενη στο GNTM.

Ο μικροκαμωμένος προσέβαλε, το ντερέκι αντέδρασε – έτσι είναι αυτά. Το θέμα είναι τι έγινε στη συνέχεια: Το σχολείο «μυρίστηκε» θέαμα και μαζεύτηκαν όλοι στο προαύλιο σχηματίζοντας τον χαρακτηριστικό κύκλο- αρένα για τους δυο μαθητές να αναμετρηθούν. Μόνο που ο ένας ήταν ήδη πεσμένος…

Θες επειδή το ζητούσε ο λαός; Ίσως γιατί έβλεπε η κοπέλα του; Δεν του είχε φύγει ακόμη η οργή για την προσβολή που άκουσε; Ο ήδη νικητής της αναμέτρησης συνέχισε να χτυπά τον πεσμένο συμμαθητή του.

Τότε, μια κοπέλα, η Ευθυμία – δε θα το ξεχάσω ποτέ – ανέβηκε στα κάγκελα του σχολείου και φώναξε σε όλους: «Φτάνει…» – δεν ακούστηκε ανάσα – «Καλά, δε ντρέπεστε, ρε μαλάκες; Κι εσείς που πλακώνεστε ακόμη κι εσύ που συνεχίζεις να τον βαράς χωρίς να αντιστέκεται και όλοι εσείς που ζητωκραυγάζετε σε κάθε μπουκέτο». Στράφηκε μάλιστα, στον τότε πρόεδρο του 15μελούς και δείχνοντάς τον επιτακτικά, συνέχισε: «Εσύ που μας εκπροσωπείς, αντί να σταματήσεις όλο αυτό, σκαρφάλωσες και πιο ψηλά για να βλέπεις καλύτερα;»

Μας ξεφτίλισε η Ευθυμία. Ένιωσα απίστευτα «λίγος» που ένα κορίτσι όρθωσε ανάστημα εκείνη τη μέρα, λέγοντας το αυτονόητο. Ένιωσα ένοχος που δε βρήκα το θάρρος να το κάνω εγώ. Ορκίστηκα να μην «ξανα-κοτέψω» ποτέ στην αδικία, επειδή δεν αφορά εμένα.

Κουμπώστε τραγούδι για άλλον έναν που όρθωσε ανάστημα απέναντι στην οργή, τον φόνο, τις διακρίσεις και τη μισαλλοδοξία δύο πλευρών και τις ένωσε. Ordinary Love από τους U2 και το OST της ταινίας Mandela: Long Walk To Freedom για τον Νέλσον Μαντέλα και ξεκινάμε τα σημερινά Fake News.

Παίζει αυτές τις γραμμές να ξεκίνησα να τις γράφω και να τις έσβησα καμιά 30αριά φορές στο μυαλό μου και άλλες 20 στον υπολογιστή…

«Κάτσε στ’ αυγά σου», «ψάχνεσαι για μπελάδες πάλι», «εκείνοι στη θέση σου, θα κρατούσαν αποστάσεις», «αγρίεψαν τα πράγματα» και άλλες τέτοιες σκέψεις πατούσαν το backspace πιο γρήγορα απ’ ό,τι η Χριστοπούλου απαντά εκ μέρους της Ηλιάνας…

Όμως, δε μπορώ να σωπάσω σ’ αυτή τη φάση, αδέλφια μου, γιατί το πράγμα παρατράβηξε. Ίσως επειδή με «τρώει ο κώλος μου», μπορεί κι επειδή είμαι αυτοκαταστροφικός, οφείλω στο αίσθημα δικαίου που βαράει μέσα μου σα την φωνή της Μπόμπα να ορθώσω ανάστημα στο άδικο…

Το λέω λοιπόν: Η φάση με τον Λιάγκα έχει εκτροχιαστεί και κανένας άνθρωπος δεν το αξίζει αυτό.

Το περιστατικό ήταν λάθος. Αποτελεί, εκ των πραγμάτων, απ’ τις πιο μελανές τηλεοπτικές σελίδες. Κανείς δε θα επιχειρηματολογήσει για το αντίθετο, όχι τουλάχιστον δημόσια – και καλά θα κάνει.

Σ ’αυτήν τη φάση, καμιά συζήτηση δεν έχει νόημα. Ούτε για το αν η Μάρα Μεϊμαρίδη λέει χειρότερα κάθε πρωί, ή το αν στην εκπομπή της Αννίτας ακούγονται «τέρατα» κάθε ΣΚ, ούτε για το ποιος φταίει, για το ποιος έπρεπε να προστατεύσει ποιον, για το ποιος πήγε να το σώσει, ή ακόμη, για την ευθύνη του καναλιού, της αρχισυνταξίας, του Λιάγκα, ή του πάνελ. Η μαλακία είναι μαλακία, η συγγνώμη που ζητήθηκε – τελικά – την επιβεβαιώνει και λόγια άλλα, δε χωρούν.

Εδώ, να αναφέρουμε ότι άνθρωπο να παραιτείται από πολιτικό πόστο για λόγους ευθιξίας, όπως στην περίπτωση της Κατερίνας Γκαγκάκη έχουμε να δούμε από τότε που ο Γιώργος Καπουτζίδης ήταν διευθυντής στο Mega. Τι; Δεν ήταν ποτέ; Αμπράβο…

Γονάτισε λοιπόν, ο Γιώργης. Ο «αλαζόνας» παρουσιαστής, ο «εξυπνάκιας», ο «φιγουρατζής» με το μεγάλο στόμα και την άποψη για όλα, λύγισε. Ο «πολύς» κος Λιάγκας είναι πεσμένος στο τηλεοπτικό καναβάτσο. Και τώρα, τι;

Και τώρα, περνά ο κάθε πικραμένος και του ρίχνει την κλωτσιά του. Και δε μιλώ για τους τηλεθεατές που έθιξε το περιστατικό. Αναφέρομαι σε συναδέλφους, ανθρώπους του χώρου, τηλεκριτικούς, ηθοποιούς, τραγουδιστές, κάτι αθλητικογράφους, μπορεί και τον διαχειριστή της πολυκατοικίας του Γιώργου που του χρωστάει κοινόχρηστα, οι οποίοι πέρασαν μια βόλτα να του πατήσουν το κεφάλι. 

Και μπορεί το κλίμα να είναι εναντίον του Λιάγκα με τον ίδιο να φέρει μερίδιο ευθύνης, μπορεί ο όχλος να τους δίνει την αίσθηση ότι καλά του κάνουν, αλλά πόσο άνανδρος είσαι να βγάζεις το άχτι σου ξανά και ξανά σε έναν άνθρωπο πεσμένο, ενώ όταν ήταν «όρθιος» τον χεζόσουν, ή έστω «δεν ήθελες να μπλέξεις»;

Σου «την έσπαγε» καιρό και είχες κάνει εικόνα την πτώση του, συνάδελφε – να λέμε αλήθειες. Τώρα, λοιπόν, με πρόσχημα την έλλειψη ανθρωπισμού βρήκες πάτημα να εκδηλωθείς. Πόσο ευγενές, όμως είναι αυτό που γίνεται; Πόσο γίνεσαι ο «Λιάγκας» που υποτίθεται πολεμάς; 

Εφόσον το θέμα έχει πάρει, μεταξύ άλλων, και την οδό της ενδεχόμενης επιβολής κυρώσεων, μέσω της κινητοποίησης του ΕΣΡ με τη διαδικασία, μάλιστα, του «κατεπείγοντος», ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες είναι αγνός κανιβαλισμός και πρέπει να σταματήσει.

Γιατί και ο Γιώργος Λιάγκας έχει παιδιά και πρέπει να επιστρέψει σπίτι απ’ τη δουλειά, να τους γελάσει και να τα πάει στο κολυμβητήριο μετά από κάθε «ψόφο» που του εύχονται, άνθρωποι που πρεσβεύουν ότι είναι καλύτεροι από εκείνον, χωρίς να το αποδεικνύουν, ωστόσο.

Και επειδή ένας παρόμοιος κανιβαλισμός πήγε να γίνει και με τη Σταματίνα Τσιμτσιλή την εβδομάδα που πέρασε με «τίτλους» από λόγια που δεν είπε ποτέ, θα τολμήσω να πω, πώς η τηλεόραση δε χρειάζεται όψιμους «Σερίφηδες» και μάλιστα, από την ίδια της, τη φάρα. Ο τηλεθεατής έχει και οφείλει να έχει γνώση, καλλιέργεια, αντίληψη και κριτήριο να στέλνει όποιον απορρίπτει από εκεί που ήρθε.

Αδέλφια μου, τα “ευχαριστώ” μου τα έχω πει στους ανθρώπους του χώρου που «είδαν» κάτι σ’ εμένα όλα αυτά τα χρόνια και με στήριξαν, ακόμη κι όταν εγώ με μαλακίες που έκανα τους έδινα επιχείρημα για το αντίθετο. Με έχουν υποστηρίξει, όμως, δε με έχουν «σπρώξει» ποτέ και αυτές τις μαλακίες – που προανέφερα – τις πλήρωσα και με «τις υγείες μου». Αυτό, λοιπόν, μου επιτρέπει να λέω την αλήθεια μου, στα 39 μου και να κοιμάμαι ήρεμος.

Ό,τι συμβαίνει από εδώ και πέρα στον Λιάγκα είναι «χοντρό». Και, πιστέψτε με, δεν γράφω αυτά τα λόγια, επειδή είναι φίλος μου – ίσα ίσα, ο Λιάγκας δε με έχει στηρίξει ποτέ σε δημόσιες διαμάχες μου – το αντίθετο μάλιστα. Ούτε επειδή, πραγματικά, στην προσωπική του ζωή δεν έχει καμία σχέση με τη «στολή εργασίας» που ζώνεται στην τηλεόραση και αφηνιάζει. Όμως, το σωστό είναι σωστό και δε λειτουργεί ανταποδοτικά. 

Πέστε να με φάτε τώρα, εγώ όμως σας εκτιμώ, αδέλφια μου και θα σας ευχαριστώ πάντα. Ας κλείσουμε με ένα τραγούδι που όταν εγώ μεγάλωνα συμβόλιζε την ειρήνη, τη συμφιλίωση και την αρμονική συνύπαρξη, ως βασικές προϋποθέσεις για να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος… Καλή αντάμωση.