Ήταν 7 Ιουνίου του 2002 όταν ένα ακόμα υπέροχο πλάσμα της γενιάς μας έπαιρνε το δρόμο για τα ψηλά. Η Μαλβίνα, μια σύγχρονη φιλόσοφος της εποχής μας, ένα απίστευτα σπινθηροβόλο πνεύμα πολλών χρόνων και εποχών, άφηνε την τελευταία πνοή της νικημένη από τον καρκίνο….
Όσοι τη γνωρίσαμε είτε πριν από την τηλεοπτική της καριέρα, είτε όταν άφηνε τα πάντα για το καταφύγιο στο «μεγάλο χωριό», θα πούμε πως ήταν μια προσωπικότητα που ακροβατούσε σε άλλους γαλαξίες….
Τολμώ να πω πως αγαπηθήκαμε. Εγώ θαύμαζα την άμεση δυνατότητά της να περνά από τον φόβο στην απόλυτη τόλμη, εκείνη έβλεπε σε μένα μια φίλη που δεν της έλειπε η ειλικρίνεια… Χρειάστηκε με τα χρόνια.
Με τη Μαλβίνα γνωριστήκαμε το ’79 στην ΕΡΤ και στα “Επίκαιρα”. Αγαπημένο παιδί της Λιλάντας Λυκιαρδοπούλου, του Γιώργου Παπαστεφάνου, της Κατερίνας Κατωτάκη, δοκίμαζε τότε τα πρώτα μουσικά τηλεοπτικά της βήματα, γιατί στη γραφή είχε δώσει έξοχα δείγματα στη “Γυναίκα” και τα “Επίκαιρα”. Στο γράψιμο ήταν ήδη σταρ….
Η φιλία μας ξεκίνησε όταν ένα απόγευμα ανέβηκε στο μηχανάκι μου να την πάω σπίτι της. Οδός Γιασεμιών στο Μαρούσι… “Ωραίος δρόμος” της είπα.
Φάγαμε σούσι. Μαγείρευε υπέροχα και καμάρωνε για τα μπαχάρια της. Κολλήσαμε. Παντρεμένη τότε με τον Γιώργο Πάτσα νομίζω, μόλις είχε αποκτήσει τη Μαριανίνα της. Λόγω της δουλειάς του, που μας έχανες που μας έβρισκες στις πρόβες του Ελεύθερου Θεάτρου. Μαζί πρωτοείδαμε τον Λάκη, τον χωριάτη με το ταγάρι και την περίφημη ατάκα «η γυναίκα σας εν ζωή;», “όχι Μαρίκα τη λεν” να λέει ο Λάκης…..
Φίλη με τον Φασουλή, τον Χρυσομάλλη, τη Μίρκα και όλα τα παιδιά του Ελεύθερου, ζήσαμε από τα παρασκήνια και τις γενικές πρόβες όλη τη δόξα της εποχής. Πηγαίναμε και Εθνικό και όπου γενικά ο αείμνηστος σπουδαίος Γιώργος Πάτσας έφτιαχνε τα σκηνικά…
Τα καλοκαίρια η Μαλβίνα νοίκιαζε δυο καμπάνες στον Αστέρα. Άπειρες μέρες κολυμπούσαμε, τρώγαμε αυτοκρατορικά, πολύ φιλόξενη και γαλαντόμα….
Ένα Σάββατο βράδυ λίγο πριν από τις εκλογές του ’81 είχε συνέντευξη με τον Ανδρέα. Κάτι είχε πιει και την είχε πειράξει. Τότε είχε ένα μικρό σπίτι σαν γραφείο στο Παγκράτι. “Είπα στην Τώνια τη Μαρκετάκη να έρθει αλλά έλα να με πας με το μηχανάκι”.
Ήταν Σάββατο απόγευμα καλοκαιριού. Μπήκα σπίτι και βγήκα τη Μαλβίνα χάλια στη μπανιέρα. “Τι θα κάνουμ;” μου λέει. “Ξέρω ‘γω, ένα χαμομήλι και βλέπουμε. Έλα να σε σηκώσω” και έτσι άτσαλα όπως πιαστήκαμε να ‘μαι και ‘γω μες τη μπανιέρα. Κουλουβάχατα….
Φτάσαμε 8 η ώρα στο Καστρί και ο Ανδρέας βγήκε και τη φίλησε… Βαθιά πολέμια του Σημίτη τον αποκάλεσε “τάπερμαν”. Για τον καυστικό της λόγο υπέστη τρομερές διώξεις από όλα τα κανάλια και όμως έλεγε συχνά φοβόταν για τη ζωή της.
Κάποια στιγμή άνοιξε και ένα μαγαζί όπου τραγουδούσε. Η Χαρούλα της άρεσε. Ανατολίτικα βαριά λαϊκά κλασική μουσική. Τα πάντα. Περάσαμε νύχτες μαγικές και ονειρεμένες….
Η τελευταία ανάμνηση που έχω από τη Μαλβίνα είναι από το σπίτι της στη Πλάκα. Άπλωσε τα μπαχάρια της και έφτιαξε κρέατα και σαλάτες ακούγοντας προκλασική μουσική.
Δε την ξαναείδα. Δεν αποχαιρετιστήκαμε ποτέ. Κρατώ στη καρδιά μου μυστικά και μοιράζομαι μαζί σας εικόνες ενός αιθέριου πλάσματος.
Το γέλιο της θυμάμαι. Και το δαγκωμένο τσιγάρο στο στόμα. Και την τελευταία νυχτερινή βόλτα με τη γαλάζια Τζάγκουαρ. “Πάρε τα κλειδιά να οδηγήσεις”…..
Απίστευτος άνθρωπος, ωραία, σταράτη γυναίκα. Ο λόγος της λείπει…. Και σε μας λείπει το Μαλβινάκι!
