Το να πέσεις πάνω στον Γιώργο Τράγκα χριστουγεννιάτικα στη Νέα Υόρκη δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα! Δε λες δηλαδή γωνία 6ης και 52 δρόμους, ποιον θα δω; Ποιον θα δω; Τον Τράγκα…..
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή αφού σας πω ότι ελληνική τηλεόραση δεν είδα καθόλου. Μόνο το τελευταίο επεισόδιο από τις “Μέλισσες” που με απογοήτευσε σφόδρα.
Αλλά είπα ας τα αφήσω όλα αυτά να πάω 10 μέρες στην αλλοδαπή….
Πρώτος σταθμός, μετά από 5ωρη καθυστέρηση, η Βοστόνη. 7 η ώρα το βράδυ ύστερα από ούτε ξέρω πόσες ώρες βγήκα από το αεροδρόμιο στο -19 και έτσι όπως βγήκα…. ξαναμπήκα! Ο φίλος που θα ερχόταν να με πάρει θα αργούσε λόγω κίνησης και έτσι ξαναβγήκα να κάνω ένα τσιγάρο…..
Μην τα πολυλογώ, την άρπαξα για τα καλά. Έφτασα στο φιλόξενο σπίτι της Αλεξάνδρας Τσόλκα με διάθεση να πιω ότι υπήρχε σε τσάι και για συνάχι…..
Το χιόνι στοίβες παντού έμοιαζε ήδη με λαχταριστό παγωτό και όπου δεν το έβλεπε ο ήλιος ήταν γυαλί που έτσι και πατούσες πάνω του έφτανες Τρίκαλα με τη μια….
Μετά από μια μέρα βασανιστική σηκώθηκα και απόλαυσα το εξαίσιο χριστουγεννιάτικο σόου της Ντε Τζένερις που μοίραζε δώρα, χρήματα, ταξίδια και άφθονο γέλιο. Μετά είδα για ληστείες, φόνους, βιασμούς, τον Τραμπ με τη Μελάνια και την έκλεισα γιατί ανέβασα πυρετό….
Ωραία πόλη η Βοστόνη. Αρχοντική. 62 πανεπιστήμια έχει και ολόκληρη η πολιτεία 430. Να ζήσουν να τα χαίρονται οι άνθρωποι, όχι σαν εμάς στη χώρα του πολιτισμού και της Δημοκρατίας να ‘χουμε αυτά που καίμε…..
Εκτός από πανέμορφα παλιά κτίρια έχει και το περίφημο λιμάνι της με τα ψαράδικα. Έλληνας την ξεκίνησε την ιστορία. Τηγάνιζε την ψαριά του να φάει και τώρα έχουν ξεφυτρώσει υπέροχα εστιατόρια…..
Αφού δεν κατάφερα να γραφτώ σε κανένα πανεπιστήμιο -κλειστά όλα ειδάλλως θα με γράφανε- το επόμενο βήμα ήταν να πάρω το συνάχι μου και να πάμε Νέα Υόρκη. Εκεί! Στη “βασίλισσα” που για μένα δε μοιάζει με καμία πόλη στον κόσμο…..
Φτάσαμε σε δυο ώρες και έτρεξα κατευθείαν στο Ροκφέλερ Σέντερ με το περίφημο δέντρο και την πίστα με το πατινάζ. “Και κρυωμένη και με σπασμένο πόδι δε λέει” σκέφτηκα και έτσι απέφυγα το πατίνι που ονειρευόμουν….
Κόσμος, κόσμος, κόσμος! Και όχι ιδιαίτερο κρύο. Αλλά πολύ περπάτημα… Και είχαμε δρόμο γιατί οι άνθρωποι που μας κάλεσαν έμεναν στο Long Island. Καμία ώρα με τη κίνηση. Μας αποζημίωσε η ελληνική ξακουστή φιλοξενία και οι χριστουγεννιάτικες λιχουδιές…..
Πέμπτη πρωί εδώ που σας γράφω… δεν αργώ, ο νέος χρόνος θα με βρει στα πάτρια και η τηλεόραση επίσης.
Χρόνια πολλά σε όλους προσέχετε μην κρυώσετε. Σας το λέει μια συναχωμένη δι’ ολίγον Νεοϋρκεζα…..
