«Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση». Το αφήνω εδώ να βρίσκεται. Όποιος νομίζει ότι θίγεται ή τον αφορά να ρωτήσει τον δικηγόρο του….
Είναι σαφές λοιπόν ότι η καραντίνα, μια προδιάθεση να έχεις σου δίνει μια και βαράτε βιολιτζήδες. Στο δόξα πατρί! Άλλοι φτιάχνουν fake news, άλλοι ζητάνε συγγνώμη στα fake, άλλοι τρέχουν σε δικηγόρους, η Μοσχολιού εξανέστη μετά θάνατον -ταμάμ που λένε- και η αφεντιά μου είδα στον ύπνο μου ψάρια….λαχτάρα μου ‘ρχεται!
Τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση προφανώς ύστερα από μεγάλη πίεση της αγοράς, εγώ προσωπικά τα φοβάμαι. Διότι δεν είμαστε και ένας πειθαρχημένος λαός να πεις θα βγει με τη μάσκα του, τα γάντια του, το αντισηπτικό του, το τηλέφωνο του γιατρού, το θερμόμετρο στη τσάντα. Όχι είμαστε ικανοί να βγούμε σαν τη καλή χαρά….
Βλέπω και τη Γερμανία, που όσο να πεις η πειθαρχία από εκεί βγήκε μόλις τους απολύσανε, τσακ ο ιός περίμενε στη γωνία….
Θα δούμε. Μη προτρέχουμε και μην κάνουμε σενάρια. Και να σας πω κάτι που μου έλεγε και ένας θαυμάσιος άνθρωπος, γιατρός, χθες; Δεν είναι που θα πεθάνω. Είναι το ΠΩΣ….
Φαίνεται πως γενικά η Τέχνη πέρα βρέχει. Αυτό το καλοκαίρι τουλάχιστον και ό,τι έλεγα θα κατασκηνώσω στην Επίδαυρο…. Τι θα γίνουν τώρα ηθοποιοί, θέατρα, παραστάσεις, παραγωγές, ένας θεός ξέρει πώς θα ζήσουν τόσοι άνθρωποι….
Φαντάζομαι πως από Δευτέρα θα αλλάξουν και τα διαφημιστικά μηνύματα. Τουλάχιστον να δουλέψει η διαφήμιση διότι το “μένουμε σπίτι” πρέπει να γίνει “μένουμε ασφαλείς”. Κρατάμε όμως καβάτζα και το “μένουμε σπίτι” διότι ξέρεις; Δεν ξέρεις…..
Μη ξεχάσετε την Παρασκευή να δείτε την Άννα Βίσση στο Mega. Άλλωστε ακόμα μένουμε σπίτι γιατί αν βγούμε όλο σε κέντρα θα είμαστε να τα πίνουμε….
Έχω μια δυο θείες, τη νονά, που είναι -ε, όπως καταλαβαίνετε- άνω των 90 φεύγα. Και τις νοιάζομαι. Ένα τηλεφώνημα, “είμαι καλά”, ένα “πρόσεχε” και τα τοιαύτα.
“Πώς τα πάτε”; Τη ρώτησα προχθές. “Περίφημα παιδί μου” μου λέει “ετοιμάζω ταξίδι μονάχα για πάρτη μου”. Ωχ λέω μου ‘ρχεται. “Γιατί νονά νιώθετε άρρωστη τίποτα να πάρουμε το γιατρό”; “Άρρωστη εγώ; όχι πουλάκι μου. Φτιάχνω τη βαλίτσα μου για τα ιαματικά λουτρά. Δε πάω κάθε Μάη στην Αιδηψό;”
“Λέω φέτος μήπως να το αφήνατε έχουμε και τον ιό δε θα λειτουργούν”. “Έκανες γιο;” μου λέει “Σε τέτοια ηλικία; Τι λες παιδί μου;” ΑΣΤΟ….
Δε θα τη γιορτάσουμε τη Πρωτομαγιά στην ώρα της αλλά εμείς στην οικογένεια δεν ξεχνάμε τον δικό μας ήρωα ποτέ. Τον λέγαν Ιωάννη Νικολόπουλο, τον μεγάλο αδελφό της μάνας μου 30 χρόνων, που την Πρωτομαγιά του ’44, μαζί με άλλους 199 φώναξε “ζήτω η Ελλάδα” και έπεσε νεκρός από τα πολυβόλα των Γερμανών….
Στους 200 της Καισαριανής το όνομα του και στις ψυχές μας ο αγώνας του. Τον θείο Γιάννη δεν τον γνωρίσαμε ποτέ, αλλά η μάνα μου ώσπου έφυγε πάντα άναβε τέτοια μέρα ένα κερί. Τι και αν σήμερα οι ιδέες του φαντάζουν τόσο προδομένες. Φρόντισαν για αυτό τόσοι και τόσα γεγονότα…..
Αλλά όπως έλεγε ο μέγας Τσε, Αξίζει φίλε μου, να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει….αυτό θα σκεφτόταν και ο θείος μας…..
