Ανδραβίδα – Ο 12χρονος που σώθηκε από το φονικό «ραγίζει καρδιές»: «Δεν θα ξεχάσω τις πλάκες που κάναμε με τα αδέρφια μου»
Κοινωνία

Ανδραβίδα – Ο 12χρονος που σώθηκε από το φονικό «ραγίζει καρδιές»: «Δεν θα ξεχάσω τις πλάκες που κάναμε με τα αδέρφια μου»

Ανδραβίδα – Ο 12χρονος που σώθηκε από το φονικό «ραγίζει καρδιές»: «Δεν θα ξεχάσω τις πλάκες που κάναμε με τα αδέρφια μου»

Η μαρτυρία του αγοριού για τα όσα έζησε στο «Χαμογέλα και πάλι»

Με αποστροφή παρακολουθούσε η ελληνική κοινωνία το έγκλημα στην Ανδραβίδα όπου μία ολόκληρη οικογένεια ξεκληρίστηκε για χρέος δύο ενοικίων.

Η εκπομπή «Χαμογέλα και πάλι» επικοινώνησε με τον πατέρα του 12χρονου αγοριού που σώθηκε από το μακελειό για να μιλήσει για τα όσα συνέβησαν. Είπε πως ο γιος του θα μείνει μαζί του και πως θα τον γράψει σε καινούριο σχολείο.

Κατά την ώρα της συνέντευξης ο μικρός παρενέβη και έδωσε τη δική του μαρτυρία. Η Σίσσυ Χρηστίδου εξήγησε πως για ευνόητους λόγους το απόσπασμα απομαγνητοφωνήθηκε για να προστατευτεί το παιδί.

«Θυμάμαι μόνο ότι χτυπούσα την πόρτα και την ώρα που τη χτυπούσα δεν άνοιγε κανείς. Λέω “μαμά  για όνομα του Θεού άνοιξε”. Δεν απάντησε κανείς.

Πηδάω έναν φράχτη που πηδούσα καθημερινά, όταν η μαμά μου δεν ήταν σπίτι, και λίγο πριν ανοίξω την κουρτίνα ακούω κάποιον να φεύγει τρέχοντας να σηκώνονται από το κρεβάτι και να ανοίγει την πόρτα γρήγορα και να φεύγει εκεί που βρέθηκαν τα πτώματα.

Είδα τα αίματα, έπιασα με τα δάχτυλά μου και νόμιζα ότι έκανε εμετό, η μαμά είχε πυρετό εκείνη την ημέρα. Λέω “μαμά, μαμά τι έπαθες;» δεν απάντησε κανείς. Στο μπάνιο δεν είδα κανένα.

Παίρνω τον φακό, τον ανοίγω, βλέπω αίματα, φοβάμαι, αρχίζω να ουρλιάζω, πάω στοςυ φίλους μου.

Δεν μπορούσα να την ανοίξω την πόρτα. Βλέπω το ένα μου αδέρφι το παίρνω, το πάω έξω και πάμε σε ένα μαγαζί, 100 μέτρα πιο μακριά. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Δεν θα ξεχαστεί αυτό το συμβάν» ανέφερε ο 12χρονος.

Στη συνέχεια συμπλήρωσε:

«Μετά το συμβάν δεν αισθάνομαι δυνατός. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Με το συμβάν νιώθω την έλλειψη της μάνας μου, τον αδερφό μου, δεν είναι τόσο ωραίο, καταλαβαίνετε… Κάθε φορά που ερχόμουν στην Αθήνα η μαμά μου με έπαιρνε τηλέφωνο, αυτό δεν θα το ξεχάσω. Από τα αδέρφια μου δεν θα ξεχάσω τις πλάκες που κάναμε μαζί».