Μια εξομολογητική και σπάνια συνέντευξη έδωσε στον Μιχάλη Ροδόπουλο και το περιοδικό ΟΚ! η Έλενα Τοπαλίδου, ηθοποιός και χορεύτρια.
Φέτος θα συστηθεί για πρώτη φορά στο τηλεοπτικό κοινό καθώς θα παίζει στη δραματική σειρά της ΕΡΤ1 «Μια νύχτα του Αυγούστου».
Υποδύεται μια ιδιοκτήτρια ανθοπωλείου που είναι ταυτόχρονα κρυφή τσατσά στην Τρούμπα του ’50 και μεγαλώνει μόνη τον γιο της (Αινείας Τσαμάτης).
«Ήθελα από παλιά να κάνω τηλεόραση αλλά δεν τύχαινε. Άκουγα ότι τα γυρίσματα είναι άχαρα και ότι δεν προλαβαίνεις να κάνεις πολλά. Είχα δει βέβαια κάποιες σειρές που μου άρεσαν, είχα ζηλέψει, ας πούμε, Το Νησί, θα ήθελα να παίζω εκεί, αλλά τώρα αυτό που κάνουμε είναι σαν να κάνουμε ταινία. Η Ζωή Σγουρού, η σκηνοθέτις, αποδείχτηκε τρομερά ικανή, τρυφερή, αποτελεσματική και ευγενική. Ένιωθα τιμημένη» λέει.
Λίγο πριν δώσει τη συνέντευξη, έχασε τον πατέρα της.
«Σκέφτομαι ότι όλο τον χειμώνα επειδή μένουμε στο Παλαιό Φάληρο, θα πηγαίνω στη θάλασσα –ήμουν χειμερινή κολυμβήτρια μέχρι πριν από τον κορονοϊό, δηλαδή Δεκέμβρη – Γενάρη κολυμπούσα– και είναι ένας λόγος παραπάνω να ψάχνω εκεί μέσα να τον βρω. Γιατί “έφυγε” εκεί κι εκείνος, μες στη θάλασσα… Δεν μπορούσε να περπατήσει πλέον καλά, αλλά στη θάλασσα μάλλον ελευθερωνόταν το κορμάκι του. Την αγαπούσε πάρα πολύ και πήγε βαθιά και η μαμά μου ανησυχούσε, αλλά εκείνος πήγε πολύ βαθιά».
Η γνωριμία και η ζωή της με τον Νίκο Κουρή
Αφήνοντας την πρώτη της αγάπη, τον χορό για το θέατρο, γνωρίζει τον Νίκο Κουρή.
«Ο Νίκος τότε έκανε θέατρο με έναν μαρτυρικό τρόπο, όντας μπλεγμένος και με τον Λευτέρη (σ.σ. Βογιατζή). Είχαν μια πάρα πολύ δύσκολη σχέση μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν αληθινός ανταγωνισμός αυτό που υπήρχε ανάμεσά μας. Υπήρχε ο έρωτας και όλη αυτή η σχέση, οπότε ποτέ δεν συγκριθήκαμε “τι κάνει αυτός και τι κάνω εγώ”. Ο τρόπος ο δικός μου έτσι κι αλλιώς είναι τόσο αδιανόητα διαφορετικός από του Νίκου. Εντάξει, δουλέψαμε μαζί στην Bella (σ.σ. τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία της Θέλγιας Πετράκη) και σε μια ό,τι να ‘ναι παράσταση κάποτε και περάσαμε πολύ δύσκολα. Δεν υπάρχει λόγος να συνεργαστούμε, ούτε και η επιθυμία μας. Τώρα τον βλέπω που σκηνοθετεί για πρώτη φορά (σ.σ. τη Μοναξιά της Δύσης του Μάρτιν ΜακΝτόνα στο Θέατρο Αθηνών) και είναι τόσο πολύ δημιουργικός μέσα σε αυτό. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τον άνθρωπό σου από μακριά και να τον θαυμάζεις».
Μαζί απέκτησαν έναν γιο, τον Πέτρο. Όπως αποκάλυψε όμως, έχασε και ένα παιδί.
«Η οικογενειακή ζωή του σπιτιού μας ομολογώ ότι είναι ευτυχισμένη. Και όχι συμβιβασμένη. Καθόλου όμως. Με τα χαλιά που τραβιούνται για να ξαναδείς πράγματα, με τον γιο μας ένα παιδί πολύ ανεξάρτητο και πολύ έξυπνο συναισθηματικά, που βοηθά και τους υπόλοιπους στην οικογένεια. Ο Πέτρος έχει συναισθηματικό ταλέντο. Είναι ένα πλάσμα με πολύ μεγάλο δώρο, από ψηλά. Ποτέ του δεν είχε κόμπιασμα για τίποτε. Έχω την αίσθηση ότι θα τα καταφέρει όμορφα στη ζωή του. Μας έλεγε η δασκάλα στο Δημοτικό: “Καταλαβαίνει πότε δεν είμαι καλά και έρχεται και μου λέει: ‘Μην ανησυχείτε,
όλα θα πάνε καλά'”. Και ήταν στην Δ’ Δημοτικού. Έχει ενσυναίσθηση. Κι εγώ έχω πάρα πολύ. Μου λέει ο Νίκος: ”Φαντάζεσαι κάτι για κάποιον και είναι το σωστό, τον εξυπηρετείς, τον βοηθάς”. Νιώθω ότι θα πρέπει να βοηθήσεις, ειδικά τους πιο νέους ανθρώπους, είναι σωστό να τους βοηθάμε να εμπνέονται και να ονειρεύονται».
«Ήθελα πάρα πολύ κι άλλο παιδάκι. Αλλά το έχασα, τρία χρόνια μετά τον Πέτρο, ανήμερα των γενεθλίων του. Ήταν κοριτσάκι, 5 μηνών στην κοιλιά μου και χρειάστηκε να το γεννήσω κάπως για να το πάρουν. Το ήθελα πάρα πολύ. Έκλαψα πολύ. Τρόμαξε κι ο Νίκος λίγο και δεν έγινε μετά».
