Ο Βολιώτης Κώστας Καζάκας, ο ξεκαρδιστικός «Μπουκουράν» στους «Συμπέθερους» του Mega μίλησε στη Σίσσυ Χρηστίδου και το «Χαμογέλα και πάλι».
«Τον αγαπάω αυτό το ρόλο. Όταν έχεις ένα τόσο καλό κείμενο, πόσο κακός μπορείς να βγεις; Θέλει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Εγώ ακόμα το αγαπώ. Αν νιώσω ότι δεν περνάω καλά, θα το σταματήσω. Αλλά περνάω καλά ακόμα», είπε για τον ρόλο του.
«Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στη σειρά από τη μια είναι η τσαούσα του σπιτιού, και μετά γίνεται γατούλα. Νομίζω ότι το “πάντρεμά” μας στη σειρά είχε επιτυχία, γιατί πιστεύω ότι με την Ελισάβετ έχουμε κοινούς κώδικες στο πώς πρέπει να παίζεται μια κωμωδία. Ό,τι και να παίζεις, το πρώτο και βασικό είναι η αλήθεια» είπε ακόμα.
«Όταν βρήκαμε τα ρούχα που θα φορούσα ως γυναίκα, χαρήκαμε, είπα ότι θέλω να μου κάνουν. Το τακούνι είναι χοντρό και μπορώ και το περπατάω.
Και εγώ έχω κάνει τρέλες για τον έρωτα. Μπορεί να μην έχω ντυθεί γυναίκα, αλλά έχω παρακολουθήσει γυναίκα. Είμαι λίγο έντονος ως άνθρωπος, αλλά δεν φτάνω σε άκρα. Πρέπει να διοχετεύσω κάπου την ενέργειά μου», ανέφερε σε σχέση με τις «τρέλες» που κάνει ο χαρακτήρας στη σειρά για χάρη του έρωτα.
«Μία γυναίκα στον δρόμο μου είπε ότι θέλει έναν άνδρα σαν τον Μπουκουράν, έτσι, γλυκό. Μου λένε πολλά στο δρόμο», είπε ο Κώστας Καζάκας κλείνοντας, σχετικά με αντιδράσεις του κόσμου όταν τον βλέπουν.
Ο ναυτικός που έγινε ηθοποιός και ο ρόλος του Σπύρου Μπιμπίλα
Ο Κώστας Καζάκας ξεκίνησε να εργάζεται ως ναυτικός, αλλά η υποκριτική τον κέρδισε, και στα 23 του χρόνια αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό του.
«Ο μπαμπάς μου ήταν ψαράς και είχε υποφέρει στη ζωή του. Το καλύτερο για το δικό του μυαλό, ήταν να γίνω καπετάνιος. Του έκανα το χατίρι για λίγο, αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού. Μου άρεσε και εκείνη η ζωή, γιατί μου αρέσουν τα ταξίδια, αλλά δε συνδυαζόταν με το θέατρο. Από πιτσιρίκι θυμάμαι τις γειτόνισσες να λένε στη μητέρα μου ότι θα γίνω θεατρίνος. Μου άρεσε να κάνω σκετς ότι σκοτώνομαι, γιατί σκοτωνόμουν εντυπωσιακά», περιέγραψε ο ίδιος γελώντας.
«Δεν ήμουν καλός μαθητής. Θεωρούσαν ότι θέλει διάβασμα η υποκριτική και ότι δε θα μπορούσα να το κάνω. Όταν η μητέρα μου ήρθε στη σχολή και της είπαν καλά σχόλια οι καθηγητές, χάρηκε», συνέχισε.
«Μπορεί και να μην είχα γίνει ηθοποιός αν δεν είχαν συναντήσει τυχαία τον Σπύρο Μπιμπίλα, κάπου το ‘81-‘82. Πιάσαμε την κουβέντα και με ρώτησε αν θέλω να πάω στο θέατρο να παρακολουθήσω τις πρόβες. Τα κομμάτια που έδωσα εξετάσεις ήταν επιλεγμένα από τον Σπύρο. Μου έδωσε το κουράγιο ότι μπορώ να το κάνω. Είμαστε φίλοι χρόνια. Έγινα άλλος άνθρωπος. Άρχισα να γίνομαι βιβλιοφάγος. Είδα ότι μπορώ να ζήσω πολλές ζωές μέσα από το θέατρο» είπε.
