Ένα νέο βήμα στην καριέρα του ακολουθεί πλέον ο Νίκος Ορφανός, ο οποίος έγινε διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Ο ίδιος μίλησε για τις καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και αφορούν στον καλλιτεχνικό χώρο και τόνισε ότι είχε ακούσει φήμες με τις οποίες δεν ασχολήθηκε.
«Το είδα με κάποια “ανακούφιση”. Έσπασε ένα απόστημα το οποίο συσσωρευόταν για πολλά χρόνια, για δεκαετίες. Κάποια τα γνώριζα, κάποια τα είχα ακούσει αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Επειδή είναι ένας χώρος που κυκλοφορούν πολύ εύκολα φήμες, δεν δίνω πολύ εύκολα σημασία στις φήμες. Και γενικώς επειδή είμαι στον δικό μου κόσμο δεν ασχολούμαι πολύ με τα παρασκήνια. Εμένα δεν μου είχε τύχει ούτε να είμαι μάρτυρας, ούτε να έχω υποστεί κάτι τέτοιο, με τέτοιο συστηματικό τρόπο όπως είναι οι καταγγελίες. Ήταν κάτι το οποίο δεν υπήρχε περίπτωση να μη συμβεί. Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα καταγράφονται, τα πάντα είναι πια δημόσια και πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν παίζει κανέναν ρόλο το πόσο ταλέντο είναι κάποιος», δήλωσε αρχικά στην εκπομπή «Αυτός κι ο άλλος» και συνέχισε:
«Σημασία έχει το πόσο σέβεται, το πόσο μπορεί να συνυπάρξει, κάνουμε μια δουλειά που είναι ομαδική και δεν έχει κανείς δικαίωμα, ακριβώς τη στιγμή που στις πρόβες για παράδειγμα, που ο ηθοποιός είναι ευάλωτος, που εκτίθεται, που σε εμπιστεύεται, που κατά κανόνα είναι απλήρωτος, εσύ να τον τραμπουκίζεις. Όποιος και να είσαι. Κανένα ταλέντο δεν είναι ελαφρυντικό και δεν δικαιολογεί καμία τέτοια συμπεριφορά. Είναι μια θέση εξουσίας, δεν είναι μια υπαλληλική θέση όπου είναι προκαθορισμένα τα πλαίσια, είναι μια συναισθηματική εμπλοκή. Εκεί αν πέσεις σε μια τερατώδη προσωπικότητα μπορεί να σου αφήσει πολύ βαθιά τραύματα. Ακόμα κι αν είσαι ενήλικος ή εκπαιδευμένος, γιατί ακριβώς πας με θετική διάθεση, πας ανοιχτά, εμπιστευόμενος τον άνθρωπο που έχει να σε σκηνοθετήσει, να σε διευθύνει κι αυτός, αντί να σταθεί απέναντί σου με υπευθυνότητα σε κακοποιεί. Τέτοιες θέσεις δεν είναι εξουσιαστικού τύπου. Είναι θέσεις μεγάλης ευθύνης απέναντι στον κόσμο που έχεις. Το πρώτο χρέος του σκηνοθέτη δεν είναι να κάνει καλές παραστάσεις, είναι να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ώστε οι συνεργάτες του να μπορούν να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και κατόπιν αυτή την προσφορά που θα του δώσουν να την πάρει και να την κάνει μια ωραία παράσταση. Οι ηθοποιοί είμαστε μικρά παιδιά για αυτό και λέμε παίζουμε. Αν μας δώσεις αγάπη γινόμαστε χαλί να μας πατήσεις. Αλλά δεν είναι ανάγκη να το κάνεις και να μας πατήσεις».
Για την υβριστική επίθεση που είχε δεχθεί από σκηνοθέτη σε μια θεατρική παράσταση: «Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, το έχω συναντήσει αυτό και στην πολιτική και στην τέχνη, που όταν πηγαίνεις με θετική διάθεση ή όταν αισθάνονται ότι έχουν δίπλα τους χαρούμενους ανθρώπους δεν τους αρέσει και θέλουν να τους στραπατσάρουν. Ένας τέτοιος ήταν αυτός ο σκηνοθέτης. Δεν έχω να το καταγγείλω γιατί το χειρίστηκα, το αντιπαρήλθα. Ήταν μια στιγμή σε μια περιοδεία καλοκαιρινή που μου μίλησε με πάρα πολύ άσχημο τρόπο, γιατί είχα μπλέξει στην κίνηση και επειδή μας έβαζε να πηγαίνουμε δύο ώρες πριν από την καθορισμένη ώρα από την παράσταση, για να κάνουμε κάθε φορά ένα κομμάτι πρόβας. Κανονικά πάμε μία ώρα πριν από την παράσταση. Εκείνη τη μέρα εγώ πήγα με μισή ώρα καθυστέρηση με αποτέλεσμα να χάσω αυτήν την πρόβα και με περίμενε πριν και μανία. Άρχισε να με βρίζει ακριβώς πίσω από την πόρτα του θεάτρου, ενώ βλέπουμε τον κόσμο που στέκεται στην ουρά για να βγάλει εισιτήρια και μας κοίταγαν. Αυτό έγινε ενώ είχαμε κάνει ήδη 30 παραστάσεις. Και ενώ στην αρχή έλεγε τα καλύτερα, στη συνέχεια αυτό άλλαξε, προφανώς ήθελε να γίνω αυλικός του, κολλητός του, δεν ξέρω. Χρησιμοποίησε χυδαίες εκφράσεις, ότι δεν είμαι επαγγελματίας, να μην ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί. Εγώ καθόμουν απλώς και τον κοίταγα. Δεν το περίμενα τόσο πολύ αλλά εκείνη τη στιγμή συναισθάνθηκα τη σπουδαιότητα της στιγμής και είπα μέσα μου ότι αν απαντήσω στην ίδια ένταση, θα ξεφτιλιστούμε και δεν θα γίνει παράσταση και δεν άξιζε αυτό στον θίασο».
Για το αν είναι εύκολο να το αντιμετωπίσουν ηθοποιοί που είναι στο ξεκίνημά τους: «Όταν είσαι στο ξεκίνημα είσαι αρκετά φοβισμένος, ειδικά όταν πηγαίνεις να δουλέψεις με έμπειρους καταξιωμένους και γνωστότερους από σένα ηθοποιούς. Γι αυτό πρέπει ο γνωστότερος, καταξιωμένος, ιερό τέρας του θεάτρου, όποιος κι αν είναι να σε αγκαλιάσει, να σε εμψυχώσει και να σταθεί δίπλα σου. Γιατί ξέρεις κάτι; Αν εμείς κάνουμε τις ίδιες ανοησίες που έκαναν οι παλιότεροι έχει χαθεί το παιχνίδι, πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι. Κι εγώ έχω περάσει από το Θέατρο Τέχνης που ήταν μια σκληρή σχολή. Αυτό το είχε ως τακτική, αλλά αυτή η τακτική του τότε σήμερα δεν είναι αποδεκτή. Δεν μπορεί να έρχεται ένα παιδί σε μια δραματική σχολή, να σε πληρώνει κι εσύ να του μιλάς περιφρονητικά, να τον μειώνεις, να τον εκμηδενίζεις, λες και πάει στον στρατό του ’60. Αυτό ήταν μια τακτική. Δεν ήταν κάτι προσωπικό. Έχω φάει πολύ bullying σε εισαγωγικά από καθηγητές μου που στην πορεία αγαπηθήκαμε και τους έχω μέσα στην καρδιά μου».
«Στον χώρο του θεάματος στην Ελλάδα είναι πιο πρόσφορο το έδαφος να συμβούν αυτά. Είναι πλήρως αναξιοκρατικός και οι καλλιτέχνες, ειδικά οι ηθοποιοί είναι πλήρως ανυπεράσπιστοι. Δεν έχουν ούτε μάνατζερ, ούτε οικονομικούς συμβούλους, ούτε μια σύμβαση εργασίας. Ούτε ένας θεσμός να τους προστατέψει και να σταθεί δίπλα τους. Ακόμα και το Σωματείο, άντε να διαγράψει κάποιον, μέχρι εκεί φτάνει. Όλο αυτό θα κάνει πολύ καλό στον χώρο. Θα ξεσκαρτάρει αρκετά. Εγώ προτείνω να μιλήσουν όλοι. Να έρθουν τα πάνω κάτω, να αντιμετωπίσουμε όλοι όλους και να προχωρήσει το θέατρο σε μια αληθινή κανονικότητα, γιατί κοντεύαμε να θεωρήσουμε ότι αυτά είναι μια κανονικότητα, επειδή δεν μιλούσαμε ή τα ανεχόμασταν».
https://streamable.com/jd9nuq
